14.7 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΑΠΟΨΕΙΣΜεταχειρισμένο υλικό ακούμε αλλά δεν βλέπουμε...

Μεταχειρισμένο υλικό ακούμε αλλά δεν βλέπουμε…

- Advertisement -

 
Οι παλιοί μας (και ίσως οι… πολύ παλιοί μας) αναγνώστες θα θυμούνται την κατάσταση του υλικού των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων την δεκαετία του ’80 και του ’80, όταν ακόμη είχαμε σε υπηρεσία “υπερσύγχρονα” άρματα μάχης Μ-47 στον Στρατό Ξηράς (ήταν το 1950), “πανίσχυρα” Θηρία στο Πολεμικό Ναυτικό (ήταν το 1945) και “κορυφαία” F-84F (ήταν το 1960) στην Πολεμική Αεροπορία (μιλάμε για όσα υπήρχαν σε υπηρεσία την , δεκαετία του ’80), αλλά και M-48A1, FRAM και F-104G (την δεκαετία του ’90). Και στις δυο δεκαετίες, το υλικό ήταν σε πολλές περιπτώσεις τουλάχιστον “μουσειακό”, αλλά αυτό είχαμε, με αυτό πορευόμασταν.
 

 
Οι αγορές κύριου υλικού την δεκαετία του ’80 ήταν περιορισμένες, καθώς τα 40+40 F-16C/Mirage 2000 (η περίφημη αγορά του Αιώνα) και οι 4 ΜΕΚΟ 200ΗΝ μόλις μετά βίας έφεραν μια στοιχειώδη ανανέωση στην ΠΑ και το ΠΝ. Η συμφωνία για τις βάσεις του 1993 έφερε με την σειρά τους μια κάποια σοβαρή ανανέωση (δεν σωθήκαμε, αλλά τουλάχιστον αρκετές μοίρες της ΠΑ πήραν αξιόμαχα αεροσκάφη, ενώ το ΠΝ παρέλαβε τα Adams), ενώ ο Στρατός Ξηράς ωφελήθηκε σημαντικά με την εφαρμογή των συνθηκών CFE, όπου παρέλαβε μαζικά Μ-60. Επίσης η επανένωση των δυο Γερμανιών, έφερε στις τάξεις του ΕΣ ρωσικής κατασκευής υλικό που το είχε μεγάλη ανάγκη, κι έτσι για πρώτη φορά μπήκαν σε υπηρεσία μεγάλοι αριθμοί ΤΟΜΑ, ρουκετοβόλων, Α/Τ πυραύλοι Fagot, Zu-23-2 κοκ.
 

Πριν λοιπόν το 1996 και την έλευση των ΕΜΠΑΕ, οι τρεις κλάδοι των ΕΔ “ανανεώθηκαν” με μεταχειρισμένο υλικό που ήρθε από το εξωτερικό, κυρίως χωρίς σημαντικό κόστος, συνεπώς με μικρή επιβάρυνση του Π/Υ των Ε.Δ. και του Κρατικού Κορβανά. Τολμούμε να πούμε πως σε πολλές περιπτώσεις, το μουσειακό υλικό που είχαμε σε υπηρεσία επιβάρυνε το κόστος χρήσης, καθώς λογικό είναι πλοία 50 ετών, και άρματα 40 ετών να παρουσιάζουν περισσότερα προβλήματα από πλοία και ΤΟΜΑ των 25. Κι αυτό χωρίς να μιλήσουμε για την αύξηση των επιχειρησιακών ικανοτήτων που γνώρισαν τότε οι Ένοπλες Δυνάμεις μας.

Η κρίση των Ιμίων, αλλά και η μη αποστολή των S-300 στην Κύπρο λόγω των τουρκικών απειλών, αποκάλυψε πολλά προβλήματα στην συλλογιστική μας σε ότι αφορά τον κίνδυνο εξ Ανατολών, αλλά και της ικανότητας των ΕΔ να αντιμετωπίζουν περιστατικά στα όρια του ελληνικού κράτους, υπό καθεστώς εχθρικής εναέριας και θαλάσσιας υπεροχής. Αυτό μας οδήγησε στα ΕΜΠΑΕ, που έφεραν πραγματική κοσμογονία σε ότι αφορά τις αμυντικές προμήθειες. Φυσικά μας “κληροδότησαν” και ένα κάποιο χρέος, αλλά σημαντικά μικρότερο από αυτό που μας άφησαν άλλες “επενδύσεις” της Ελλάδας (και δεν θέλουμε να αναφερθούμε και στις “μίζες” της περιόδου, αυτό το αναλύουμε διεξοδικά στις σελίδες του περιοδικού).
Το θέμα είναι πως για μια μακρά σχετικά περίοδο, οι Ένοπλες Δυνάμεις κατάφεραν να ανανεώσουν το εξοπλισμό τους όχι με μεταχειρισμένο, αλλά με καινούργιο εξοπλισμό. Φυσικά εδώ δεν “πιάνουμε” καθόλου το θέμα των “αντισταθμιστικών” και το πως οι αμυντικοί εξοπλισμοί βοήθησαν στο να πλουτίσουν κάποιοι (στο περιοδικό έχουμε θίξει πολλές φορές το θέμα των “αντισταθμιστικών”).

Το αποτέλεσμα ήταν μερικώς ικανοποιητικό, καθώς οι ΕΔ απέκτησαν για πρώτη φορά κορυφαία όπλα, και μαζί με αυτά δυνατότητες που τις μετέτρεψαν σε μια σύγχρονη πολεμική μηχανή, ικανή να προστατεύσει τα συμφέροντα της χώρας. Το κακό είναι πως η προσπάθεια έμεινε ημιτελής, δεν είχε συνέχεια, και κάπου λίγο παρακάτω “ξεφούσκωσε”, αποδεικνύοντας πως οι στρατιωτικές προμήθειες της χώρας μας είναι ασύνδετες, χωρίς μακροχρόνιο σχεδιασμό, και στο τέλος καλύπτουν βραχυπρόθεσμες ανάγκες χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικά καμία προστιθέμενη αξία στην ελληνική αμυντική βιομηχανία.
Αν εξαιρέσουμε μερικές ιδιωτικές λαμπρές εταιρείες που συνεχίζουν να καινοτομούν και να εξάγουν, μετά από ένα μακρύ ναυπηγικό πρόγραμμα υποβρυχίων, πυραυλακάτων και άλλων πλοίων, δεν έχουμε βιώσιμη ναυπηγική βιομηχανία. Μετά από ένα πρόγραμμα αρμάτων μάχης δεν έχουμε βιομηχανία βαρέων οχημάτων, και μετά από 200+ νέα μαχητικά δεν παράγουμε ούτε drone. Αλλά και πάλι βάζουμε μια “τελεία” εδώ, δεν είναι αυτός ο σκοπός του άρθρου, θα επανέλθουμε και στο θέμα αυτό στο εγγύς μέλλον.

Το θέμα είναι πως υπάρχουν πολλά κενά. Υπερσύγχρονα Leo2A6 επιχειρούν πλάι σε μουσειακά Μ113Α2. Είναι ποτέ δυνατόν να έχει ένας στρατός ταχυκίνητες μονάδες αρμάτων μάχης, μαζί με PzH2000, MLRS, υποστηριζόμενες από TOR-M1, Apache, και να μην μπορούν να κάνουν ολοκληρωμένο ελιγμό αφού δεν έχουν ΤΟΜΑ να τις υποστηρίξει; Ως πότε οι επιτελείς θα πρέπει να σκέφτονται “πατέντες” προκειμένου κλείσουν τα επιχειρησιακά κενά; και το χειρότερο είναι πως έχουμε πληρώσει πολλά σαν λαός προκειμένου να αποκτήσουμε ικανές, επικίνδυνες για τον αντίπαλο, μηχανοκίνητες ταξιαρχίες, που θα προστατεύσουν τα πάτρια εδάφη όποτε και όπου αλλά και όταν χρειαστεί. Δεν είναι εθνικό λάθος (για να μην πούμε έγκλημα) να έχουν κενά οι ταξιαρχίες στο υλικό τους; Είναι ποτέ δυνατόν να επιχειρούν Longbow Apache δίπλα σε UH-1H; ή είναι λογικό να κινητοποιούμε ένα Chinook για μια δουλειά που μπορεί να κάνει ένα ελικόπτερο της κλάσης S-70/Cougar/Mi-17 ή και μικρότερο (και δεν θέλουμε να θίξουμε το θέμα της “κοινωνικής προσφοράς);

Ας μην το κουράζουμε, δεν είναι λογικό. Τα κενά είναι πολλά, θα χρειαστούν πολλές σελίδες του περιοδικού, αν όχι τεύχη, για να τα απαριθμήσουμε όλα. Καθώς όμως η μόνη σοβαρή αμυντική δαπάνη που θα αναλάβει το ελληνικό κράτος τα επόμενα χρόνια, Θεού Θέλοντος και Υπουργού Οικονομικών Επιτρέποντος, είναι ο απόλυτα απαραίτητος και κρίσιμος εκσυγχρονισμός των F-16 της ΠΑ, η λύση που ακούγεται από όλους είναι η εξής. Μεταχειρισμένο υλικό. Έπιασε την δεκαετία του ’90, γιατί να μην “δουλέψει” και τώρα αυτή η λύση;

Χρειαζόμαστε νέα πλοία; μεταχειρισμένα Arleigh Burke, Ticonderoga κοκ. Χρειαζόμαστε ΤΟΜΑ; Bradley από τις ΗΠΑ. Αντικαταστάτη των Μ-60. Υπάρχουν τόοοοσα Μ1. Απόσυρση των Huey; UH-60A/L από τις ΗΠΑ. Αεροπορική υπεροχή στο Αιγαίο; F-15! Μα όλα είναι τόσο απλά, που ειλικρινά ακόμη κι εμείς εδώ στο περιοδικό δεν ξέρουμε γιατί αγχωνόμαστε!
Κάπου εδώ τελείωνει η πλάκα, και πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε λίγο σοβαρά. Καταρχάς το μεταχειρισμένο υλικό δεν είναι τόσο δωρεάν όσο εμείς θέλουμε να πιστεύουμε. Ακόμη και τα Kiowa, που θεωρητικά έπρεπε να ήταν στα ελικοδρόμια της ΑΣ εδώ και μήνες, παραμένουν στις ΗΠΑ. Τα ελικόπτερα δεν έχουν αξία χωρίς οπλισμό και εξοπλισμό. Ακόμη κι αν τα τελευταία δωθούν δωρεάν, πάλι θα πρέπει να έρθει μαζί εξοπλισμός (οργανικός του ελικοπτέρου, επικοινωνίες, αυτοπροστασίας κοκ) αλλά και οπλισμός (πολυβόλα, Hellfire). Αλλιώς η αξία τους θα είναι μάλλον θεωρητική και όχι πρακτική. Επίσης, θα πρέπει να υπολογίσουμε και το κόστος δημιουργίας αποθέματος ανταλλακτικών και υποδομής συντήρησης.

Πάμε παρακάτω. Πράγματι, “καιγόμαστε” για Bradley και UH-60A. Και στις ΗΠΑ υπάρχουν διαθέσιμα Μ2/Μ3 σε καλή κατάσταση, καθώς και UH-60A. Υπάρχει όμως μια μικρή παράμετρος. Δεν θα υπάρχουν για πάντα. Δεν είμαστε ο μόνος πελάτης των ΗΠΑ, και δεν είμαστε και ο μόνος αξιόλογος σύμμαχος. Οι ΗΠΑ με το μεταχειρισμένο υλικό τους θα πρέπει να καλύψουν τους συμμάχους τους που αυτή την στιγμή πολεμούν ανά τον κόσμο ή είναι σε πιο επικίνδυνη κατάσταση. Ας θυμηθούμε πως στέλνουν τεθωρακισμένα στους Κούρδους, στους Ιρακινούς, στους Αφγανούς,αλλά και σε πολλούς άλλους στον πλανήτη. Τα αξιόμαχα UH-60 πωλούνται σε ιδιώτες (μια είδηση εδώ) ή παραχωρούνται σε φιλικές χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση (η είδηση για το Αφγανιστάν εδώ). Bradley παραχωρήθηκαν δωρεάν στον Λίβανο (η είδηση εδώ) προκειμένου να αντιμετωπίσει θύλακες του ISIS κοντά στα σύνορά του. Άλλοι σύμμαχοι “σκουπίζουν” αξιόμαχα πλοία (η Ταϊβάν για παράδειγμα), και φυσικά θα συνεχίζουν να τα “μαζεύουν”. Ο πλανήτης μας γίνεται όλα και πιο ασταθής, λογικό είναι να αυξάνονται οι ανάγκες για αμυντικές προμήθειες.
Εδώ και πολλά χρόνια ακούγονται δεξιά και αριστερά “ιδέες” για μεταχειρισμένο υλικό, μαγικές “λύσεις” που θα λύσουν τα χέρια των επιτελών μας. Καταρχάς να τονίσουμε πως οι περισσότεροι από τους τελευταίους θα ήταν πολύ χαρούμενοι αν επιτέλους έβλεπαν συμβάσεις Follow-On-Support για τα οπλικά συστήματα που ήδη έχουν στην διάθεσή τους. Θα ήταν δε πολύ ευτυχισμένοι αν είχαν στις αποθήκες τους ανταλλακτικά και “φρέσκα” (που δεν θα κινδυνεύουν να λήξουν) πυρομαχικά.

Πριν λοιπόν αρχίσουμε να ψάχνουμε τις πολεμικές μοίρες των ΗΠΑ για “καλά” F-15, αν γίνει μια “προσγείωση” στην ελληνική πραγματικότητα και ας δημιουργηθεί μια λίστα με τις πραγματικές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων. Αν υπάρχει ανάγκη ΤΟΜΑ, ας εξεταστεί το Bradley. Αν απαιτείται αντικαταστάτης για τα παλιά Μ-60, ας εξεταστούν τα Μ-1. Μιας και υπάρχει δηλωμένη ανάγκη για μέσο ελικόπτερο, στις ΗΠΑ υπάρχουν διαθέσιμα UH-60. Αν οι Μοίρες του πυροβολικού χρειάζονται νέα Α/Κ πυροβόλα, ας δούμε τι υπάρχει από Μ-109, γιατί τα PzH-2000 μάλλον δεν είναι διαθέσιμα.
Ας γίνουν τέτοιες λίστες (οι επιτελείς σίγουρα ξέρουν τις ανάγκες τους), κι ας έρθουμε σε επικοινωνία με τους συμμάχους εκατέρωθεν του Ατλαντικού. Αυτή πρέπει να αφορά το κόστος απόκτησης, και το βασικότερο, κόστος εισαγωγής σε υπηρεσία, δημιουργίας υποδομών συντήρησης, και αποθέματος ανταλλακτικών. Σε όλα αυτά, αυτό που πρέπει να προστεθεί είναι ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ. Η κατάστασή μας είναι δεδομένη, δεν μπορεί να αλλάξει εύκολα. Απλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι είναι να γίνει, ας γίνει γρήγορα, γιατί τα διαθέσιμα αποθέματα τελειώνουν. Και στο τέλος ή θα πάρουμε τα “leftovers” ή θα πάρουμε υλικό που απλά δεν χρειαζόμαστε. Γιατί το πολύ το “Κύριε Ελέησον” το βαριούνται και οι Σύμμαχοι.
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στο flight.com.gr εκφράζουν τους συντάκτες τους
κι όχι απαραίτητα τον ιστότοπο. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς γραπτή
έγκριση. Σε αντίθετη περίπτωση θα λαμβάνονται νομικά μέτρα. Ο ιστότοπος
διατηρεί το δικαίωμα ελέγχου των σχολίων, τα οποία εκφράζουν μόνο το συγγραφέα
τους.

- Advertisement -
- Advertisement -
Subscribe
Notify of
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments

Ακούστε μας

- Advertisement -

Το Σχόλιο της Ημέρας

Γιατί δεν αγοράζουμε ιαπωνικά όπλα σαν τις φρεγάτες Μogami; Μπορούμε ή όχι;

Στην ατέρμονη ελληνική συζήτηση για εξοπλισμούς δεν είναι καθόλου σπάνιο να εμφανιστεί κάποιος και να αναφωνήσει «φρεγάτες Mogami να πάρουμε!», ή «πυροσβεστικά αεροσκάφη ShinMaywa...

Το τεύχος μας που κυκλοφορεί

- Advertisement -

Κύριο Άρθρο

Πολεμική Αεροπορία: Αντέχουμε να πουλήσουμε τα Mirage 2000-5 και τα F-16...

Των Φαίδωνα Γ. Καραϊωσηφίδη & Ηλια Παπανικολάου. Επιπλέον στοιχεία Brian Schofield, Aerospace Analyst. Δημοσιεύθηκε στην "ΠΤΗΣΗ", τεύχος 46, Μάρτιος 2024.Το παρακάτω κείμενο γράφηκε πριν...
- Advertisement -
Card image

ΠΤΗΣΗ 038 Τεύχος Ιουλίου 2023

Αγορά 3.99€
- Advertisement -

Σαν σήμερα

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 28 Μαρτίου 1854: Τo ξέσπασμα του Κριμαϊκού, ο...

3
Βρετανία και Γαλλία κηρύσσουν τον πόλεμο στη Ρωσία, στον πρώτο σύγχρονο πόλεμο σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αιτία ήταν η σύγκρουση ανάμεσα στον ρωσικό και στον...
- Advertisement -
Card image

ΠΤΗΣΗ Τεύχη 32, 33, 34, Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος 2023

Αγορά 7.99€
- Advertisement -
Card image

ΠΤΗΣΗ 037 Τεύχος Ιουνίου 2023

Αγορά 3.99€

Πολιτική διαχείρισης σχολίων

Πολιτική διαχείρισης σχολίων για τις ιστοσελίδες flight.com.gr, navaldefence.gr, military-history.gr

73
Όπως είναι γνωστό, τα σχόλια στα site μας υπόκεινται σε έλεγχο και επεξεργασία ώστε να διασφαλιστεί η συμμόρφωσή τους με τους κανόνες που έχουμε...

Related News

Γιατί δεν αγοράζουμε ιαπωνικά όπλα σαν τις φρεγάτες Μogami; Μπορούμε ή όχι;

Στην ατέρμονη ελληνική συζήτηση για εξοπλισμούς δεν είναι καθόλου σπάνιο να εμφανιστεί κάποιος και να αναφωνήσει «φρεγάτες Mogami να πάρουμε!», ή «πυροσβεστικά αεροσκάφη ShinMaywa...

Αντιστράτηγος ε.α. Ιπ. Δασκαλάκης: Γιατί στέλνει η Ελλάδα όπλα στην Ουκρανία

Του Ιπποκράτη Δασκαλάκη, Αντιστρατήγου ε.α., διδάκτορος Διεθνών Σχέσεων, διευθυντή μελετών του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών ΜελετώνΗ συνδρομή της Ελλάδος στην αμυντική προσπάθεια της Ουκρανίας, στο...

Ανάγκη για νέα υποβρύχια για το Πολεμικό Ναυτικό, γαλλικά, γερμανικά, σουηδικά, οτιδήποτε!

Η ιδέα για το σημερινό μας άρθρο προέκυψε μετά την είδηση πως η Ολλανδία θα αγοράσει νέα υποβρύχια από τη Γαλλία, από τη Naval...