“Μια στιγμή” για 45 χρόνια

“Καραβανάδες”, “πολεμοκάπηλοι”, “χούντες”, “στρατολάγνοι” κι άλλα χειρότερα συνοδεύουν τον φορέα της στρατιωτικής στολής από τη Μεταπολίτευση και μετά. Επί μισό σχεδόν αιώνα (στο παρά πέντε) η σταδιοδρομία στο επάγγελμα του στρατιωτικού παρουσιάζεται ως σύστημα που παράγει υποψήφιους δικτάτορες, ψυχαναγκαστικούς βασανιστές και εν δυνάμει δολοφόνους, αφού στο επίκεντρο του επαγγέλματος είναι η προετοιμασία θανάτωσης του πλησίον συνανθρώπου. Έτσι φαίνεται και -εφόσον δεν υπήρξε ποτέ αντίλογος- έτσι θα ήταν!
Επί 45 χρόνια οι αξίες για τις οποίες ο Έλληνας στρατιώτης ζούσε για να υπερασπίσει, η αγάπη για την πατρίδα, η υπεράσπιση του Έθνους, της ελευθερίας και όλων εκείνων των μικρών και μεγάλων στοιχείων που μας ενώνουν και που έφερναν τους Έλληνες μαζί, τα απορρίπταμε ως ψέμματα, γραφική προγονολατρεία και φληναφήματα ενός αρχαιοελληνικού παραμυθιού που δεν ίσχυσε ποτέ και δεν ταιριάζει σε ένα σύγχρονο λαό που θέλει να συμπλεύσει με χώρες μοντέρνες, προοδευτικές και ανεξάρτητες.

Οι λέξεις έθνος και πατρίδα έσβησαν από το λεξλόγιο του σύγχρονου Νεοέλληνα και μαζί τους στοχοποιήσαμε και τον στρατιωτικό, τον αστυνόμο, τον χωροφύλακα, σαν αναμνήσεις ενός νοσηρού παρελθόντος που θέλαμε να ξεχάσουμε. Σαν να θέλαμε να πετάξουμε από πάνω μας μια παλιά βρωμιά, αποχωριστήκαμε την ιδέα, πως ο τόπος που ζουν οι κάτοικοι δεν είναι δεδομένος, πως είναι ιδιαίτερες οι συνθήκες που πλάθουν κάθε λαό σε κάθε μέρος του κόσμου και πως τα στοιχεία της φύσης, των συμβόλων της πίστης και της ψυχοσύνθεσης ενός λαού συνθέτουν σιγά σιγά τα έθνη περνώντας μέσα από δυσκολίες και από κρίσεις, χτυπώντας τα σαν το σφυρί το λιωμένο μέταλλο.
Αντί αυτών, ένα παραμύθι που πλάσαμε μέσα στην ηρεμία του πλούτου και της ευημερίας μας: όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί κι όλοι αντιδρούν με την ίδια καλοσύνη, τον ίδιο σεβασμό και την ίδια κατανόηση, όταν τους δίνεις αυτό που ζητάνε. Και σε έναν τέτοιο κόσμο, ο στρατιώτης δεν έχει θέση. Σαφώς! Και οι άνθρωποι που έπλασαν στο μυαλό τους αυτόν τον κόσμο, τον ωραίο, τον ευγενή, τον μέγα, είναι καλοί άνθρωποι. Ίσως μάλιστα, οι καλύτεροι που υπάρχουν.

Η μοίρα τους διαχρονικά ήταν κοινή: κατακτήθηκαν και χάθηκαν νικημένοι από ανθρώπους χωρίς ευαισθησίες, χωρίς ευγενή αισθήματα αλλά με μεγαλύτερη ισχύ. Οι ορδές των Μογγόλων, τα στίφη των Οθωμανών, οι Ουννικές επιδρομές και οι Σαρακηνοί πειρατές σάρωσαν δεκάδες χιλιάδες τέτοιους ανθρώπους, που επιθυμούσαν την ειρήνη και την ηρεμία των εθνών και έσβησαν από προσώπου γης πολιτισμούς αιώνων. Το μάθημα ήταν ένα: ο μεγάλος πολιτισμός επιζεί μόνο με ικανούς μαχητές στις επάλξεις να τον υπερασπίζονται.
Η Ελλάδα της δημοκρατίας, της ελεύθερης κοινωνίας, και της δικαιοσύνης, δεν είναι δεδομένη. Αποτελούν κατακτήσεις και “χτίστηκε” με σκληρή δουλειά, σκληρές αποφάσεις και μεγάλες θυσίες. Η κοινωνία της ευημερίας του σήμερα χτίστηκε με τους αγώνες των παππούδων μας, τις στερήσεις των γονέων μας και πίστη σε ένα καλύτερο αύριο τουλάχιστον τριών γεννεών πριν από εμάς. Και η διατήρησή της από εμάς, για εμάς και τα παιδιά μας χρειάζεται επαγρύπνηση και αγώνα.

Το παραπάνω το είχαμε ξεχάσει. Το ξεχάσαμε τη δεκαετία του ’90 όταν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες περνούσαν μέσα από τα σύνορά μας από την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, τα ξεχνούσαμε το 2000 όταν χιλιάδες βάρκες λαθροδιακινητών έκαναν τακτικά δρομολόγια σε ξέρες και στις ακτές των νησιών μας. Επιλέξαμε να αγνοούμε τις “ροές” και τις “αφίξεις” επί τρείς σχεδόν δεκαετίες και μαζί τους ξεχνούσαμε και τους ανθρώπους που κινητοποιούνταν κάθε φορά για να μαζέψουν ό,τι μπορούσε να μαζευτεί από την έννοια της κυριαρχίας και του ανεξάρτητου κράτους.
Το θυμηθήκαμε όμως στον Έβρο, πριν από 20 μέρες. Στον Έβρο για πρώτη φορά, ίσως, από τότε που ξεκίνησε τη “διαρροή” μέσα από τα σύνορα είχαμε την πρώτη απάντηση στα ερωτήματα “τί κάνει το κράτος”, “τί χρειάζεται ο στρατιωτικός” και “τί κάνει ο αστυνόμος”. Ο Έβρος και οι Καστανιές μας το θύμησαν.

Επί τρείς εβδομάδες, οι στρατιωτικοί μας, βγήκαν μπροστά και μαζί με τους αστυνομικούς στάθηκαν και κέρδισαν. Κέρδισαν ένα αγριεμένο πλήθος που θέλει να περάσει με το “έτσι θέλω”. Κέρδισαν πέτρες, ξύλα, μολότωφ, δακρυγόνα. Κέρδισαν κρύο και υγασία μέσα στις λάσπες του Έβρου, πού όσοι ζουν ή υπηρέτησαν εκεί, τις θυμούνται πολύ καλά. Κέρδισαν τη μάχη των εντυπώσεων, όταν όλοι, τουρκικό κράτος, κατ’επάγγελμα “ανθρωπιστές”, αργυρώνητοι δημοσιογράφοι μικρών και μεγάλων δικτύων και δίκτυα λαθροδιακινητών ήθελαν να δουν ένα “ατύχημα”, ένα σπάσιμο στις γραμμές ή μια στιγμιαία απώλεια ψυχραιμίας.
Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Η γραμμή στάθηκε, δέχτηκε πίεση, χλεύη, πέτρες και καπνούς, αλλά στάθηκε. Με λίγους στην αρχή, περονιασμένους από το κρύο και χωρίς τόση υποστήριξη ή σαφές σχέδιο. Σταδιακά όμως στήθηκε, πατώντας στο πείσμα των προηγουμένων ετών, στο αίσθημα ότι έκαναν το σωστό, τη δουλειά τους όπως έπρεπε να την κάνουν. Και κέρδισαν το μεγαλύτερο έπαθλο: την αναγνώριση και την ευγνωμοσύνη ενός ολόκληρου λαού.

Στον Έβρο, τρεις εβδομάδες τώρα βλέπουμε την Ελλάδα που θέλαμε πάντοτε να έχουμε. Μια χώρα με σχέδιο, με σύνορα, με αξίες και με δυνατούς ανθρώπους. Στον Έβρο ένας λαός ολόκληρος έμαθε πως η ζωή είναι ένας αγώνας και πως οι κατακτήσεις μιας κοινωνίας, όσο μεγάλες κι αν είναι, δεν είναι αυτό που την κάνει μεγάλη, αν δεν είναι έτοιμη, όλη η κοινωνία, να σταθεί και να τις υπερασπίσει.
Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια μεγάλη συγγνώμη σε όλους εκείνους που επί 45 χρόνια λοιδορούσαμε ή αφήναμε άλλους να ασχημονούν εναντίον τους σαν “φασίστες”, “πολεμοχαρείς” και ‘άχρηστους”. Αυτοί ήταν εκεί ταγμένοι εκείνη τη “στιγμή” για να σταματήσουν τον κατήφορο που είχαμε πάρει σαν κοινωνία. Αυτούς πρέπει να ευγνωμονούμε αν σήμερα είμαστε έθνος κι όχι απλά λαός.