Στα νέα της ημέρας, το τελευταίο διάστημα, πέρα από την παγκόσμια ανησυχία της διάδοσης του κορωνοϊού, βρίσκεται ένα άλλο πολύ σημαντικό θέμα: η Ελληνική και Ευρωπαϊκή έννοια της Θράκης.
Από τα τέλη Φεβρουαρίου, που η Τουρκία διακήρυξε ότι άνοιξε τα σύνορα των “απανταχού αναξιοπαθούντων” προς την Ελλάδα και την “ελευθερία της Ευρώπης”, βιώνουμε μια κρίση σε εξέλιξη. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Το 2015 βιώσαμε άλλη μια τέτοια ανθρωποεισβολή από μάζες ανθρώπων που η Τουρκία του “ισχυρότερου στρατού της Μεσογείου”, του δεύτερου ισχυρότερου συμμάχου στο ΝΑΤΟ” και των “αρίστων υπηρεσιών ασφαλείας” (οι τίτλοι δεν είναι δικοί μας αλλά συλλογές από τα “παράσημα” που κατά καιρούς η ίδια η Τουρκία απέδωσε χωρίς ντροπή στον εαυτό της) απλά άφησε να περάσουν από μέσα της και προς τις Ευρωπαϊκές χώρες όπως ο αέρας περνά μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα.
Ίσως να φαινόμαστε μισάνθρωποι και ανασφαλείς όταν γράφουμε αυτά τα πράγματα αλλά τα κράτη έχουν σύνορα για κάποιο λόγο. Και τα επίσημα περάσματα αυτών των συνόρων, οι έλεγχοι, τα τελωνεία, τα ταξιδιωτικά έγγραφα, οι ιατρικές εξετάσεις που περνά κάποιος, όταν αποφασίζει να πάει από ένα περιβάλλον σε ένα άλλο, υπάρχουν για κάποιο σκοπό. Για την ακρίβεια για πολλούς και πολύ σοβαρούς σκοπούς. Άνθρωποι που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον δεν μπορούν να περνούν ελεύθερα σε ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό, εκθέτοντας τους κατοίκους σε κινδύνους ιατρικής φύσης ή ασφαλείας. Έπρεπε να βιώσουμε τον κίνδυνο μιας παγκόσμιας επιδημίας για να το κατανοήσουμε αυτό;
Ευτυχώς, αυτήν τη φορά η κυβέρνηση κρατήθηκε στο ύψος των περιστάσεων, ο στρατός και η αστυνομία έκαναν τη δουλειά τους -χωρίς μάλιστα να υπάρξουν παρεκτροπές που πολύ θα βόλευαν την Άγκυρα και είναι προς τιμήν τους- και oι κάτοικοι της Θράκης το αναγνώρισαν, τασσόμενοι στο πλευρό τους. Οι εικόνες των εθελοντών, που βοηθούσαν τους άνδρες της πρώτης γραμμής με τρόφιμα, με νερό, με πεζές περιπολίες, ακόμα και με ένα “μπράβο” ή ένα χειροκρότημα επιδοκιμασίας κάθε φορά που το στρατιωτικό ή αστυνομικό όχημα περνούσε, ξύπνησε μνήμες μιας άλλης εποχής και ήταν η πραγματική νίκη των Ελλήνων σε αυτήν την κρίση.
Την προηγούμενη εβδομάδα από τον ιστότοπο αυτό εκτείναμε ένα φιλότιμο χαιρετισμό σε όλα τα μέλη του Στρατού και της αστυνομίας για την δουλειά και τους κόπους που κατέβαλαν στην αποσόβηση μιας κρίσης, που ακόμα δείχνει τα δόντια της. Σήμερα, θα κάνουμε το ίδιο για τους ανώνυμους κατοίκους του Έβρου και όλης της Θράκης για την γενναία και ευγνώμονη στάση που τήρησαν έναντι του κινδύνου και των νόμιμων εκπροσώπων του κράτους. Στην ανώνυμη γυναίκα που παρασκεύασε γεύματα για τους στρατιώτες που θα περιπολούσαν μέσα στην κρύα νύχτα, για τον επιχειρηματία που προσέφερε νερό και αναψυκτικά, για τον αγρό-κτηνοτρόφο που με τη σύμφωνη γνώμη του τοπικού διοικητή πύκνωσε τις περιπολίες με τα μηχανήματά του και έκλεισε τα κενά τις κρίσιμες εκείνες πρώτες ώρες. Μπράβο σας! Φανήκατε άξιοι των γυναικών της Πίνδου και των ευγενέστερων ενστίκτων της γενιάς.
Τη διακοπή της συγκέντρωσης τροφίμων για τους ένστολους των συνόρων ζητά ο δήμαρχος Ορεστιάδας
Την ίδια στιγμή, όμως, οφείλουμε να μην ξεχνάμε και όσους εργάστηκαν υποχθόνια για την ανατροπή των προσπαθειών αυτών: εκείνους που συντάχθηκαν με την προπαγάνδα της Άγκυρας και αναπαρήγαγαν άκριτα ψευδοειδήσεις και κατάφορα ψέμματα. Αν και λάθη μπορούν να κάνουν όλοι -και δεν εξαιρούμε τον εαυτό μας από αυτά- είναι σημαντικό, μέσα στην ομίχλη της αμφιβολίας, να διασταυρώνομαι μια πληροφορία όταν μπορούμε πριν την προωθήσουμε και την παρουσιάσουμε στο κοινό.
Σαν ομάδα του blog της Πτήσης, λάβαμε κατά καιρούς πολλές πληροφορίες ή ολόκληρα άρθρα που επιλέξαμε να μην δημοσιοποιήσουμε ποτέ, εφόσον δεν μπορούσαμε να διασταυρώσουμε την ακρίβειά τους. Επιλέξαμε να χάσουμε πόντους τη στιγμή που άλλοι μετέδιδαν μύδρους πληροφοριών από πηγές τουρκικές, ρωσικές, συριακές ή αγνώστου ιδιοκτήτη και χάσαμε “κλικς” αλλά κερδίσαμε σε αξιοπιστία. Και αν πέσαμε και σε ένα ατόπημα, φροντίσαμε να ζητήσουμε συγγνώμη.
-Errare humanum est (το να σφάλεις είναι ανθρώπινο), έλεγε ο Σένεκας
sed in errare perseverare diabolicum (αλλά το να επιμένεις στο σφάλμα είναι κολάσιμο)
Ειδική αναφορά αξίζει στην κατάπτυστη από άποψη δημοσιογραφικής δεοντολογίας δημοσίευση των New York Times (του Patrick Kingsley και άλλων τεσσάρων δημοσιογράφων) πως στην Θράκη λειτουργούσε μυστικό κέντρο κράτησης λαθρομεταναστών που υποβάλλονταν σε βασανιστήρια. Ένα άρθρο που βασίστηκε άκριτα σε κατασκευασμένες ειδήσεις Τούρκων πρακτόρων και αναπαρήχθη από μεγάλο μέρος του Τύπου. Ούτε η μισή συγγνώμη των συγγραφέων ούτε η στάση των NYT, που ας σημειωθεί βαρύνονται με μετάδοση ανακριβειών για την Ελλάδα και στο πρόσφατο παρελθόν, απαλλάσσουν από την ενοχή πως σε μια κρίσιμη ώρα έγιναν μέρος του προβλήματος.
Δεν ήταν, φυσικά, οι NYT η μόνη φωνή κατά των ελληνικών προσπαθειών να τηρηθεί η τάξη και η ασφάλεια της Ελλάδας και της Ευρώπης. Πολλές φωνές υψώθηκαν και εντός της χώρας ρίχνοντας νερό στο μύλο της Άγκυρας. Θεωρούμε δίκαιο, σε συναυλία με την εφαρμογή των νόμων στις άλλες περιπτώσεις που σχετίζονται με την προσπάθεια παραβίασης των συνόρων, να γίνει το ίδιο και με τους New York Times και με όσους πιεστικά και συνειδητά αναπαρήγαγαν την τουρκική προπαγάνδα: μήνυση και έλεγχος από τις αρμόδιες αρχές.
Επαναλαμβάνουμε πως δεν έχουμε κάποια δικομανία αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνεται το σωστό. Το διαδίκτυο έφερε πολλούς στη γραμμή της ενημέρωσης, καλούς και κακούς. Η δράση των τελευταίων ακυρώνει την προσπάθεια των πρώτων. Ένα μικρό ξεκαθάρισμα θα επιτρέψει στην αλήθεια να δει το φως και θα αποκαλύψει πως συχνά τα κίνητρα κάποιων δεν είναι μόνον η “αλήθεια” και η “ενημέρωση” αλλά και το ψέμα και το συμφέρον. Είτε ψέματα για τα “κλικς” είτε ακόμα και αποτελώντας μέρος της προπαγάνδας της Άγκυρας και σε αυτήν την περίπτωση οι ευθύνες είναι βαριές αλλά ξεκαθαρίζοντας τους δημοσιογράφους από τους πληρωμένους ταγούς ίσως κερδίσουμε μια νίκη για την ενημέρωση.
Και στρατιωτική επιλογή για τις «γκρίζες ζώνες»: «Εγγυήτρια» της μειονότητας στη Θράκη η Τουρκία
Υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος και έχει να κάνει με τη Θράκη. Από το 1923 που το καθεστώς της Θράκης αναγνώρισε “μουσουλμάνους” και “ορθοδόξους”, η Θράκη είναι ένας διαρκής μοχλός πίεσης της Άγκυρας. Τσουβαλιάζοντας στους μουσουλμάνους Πομάκους, Αθιγγάνους, εξισλαμισθέντες Έλληνες το γένος και τουρκόφωνους (Τούρκους το γένος και μη), η Άγκυρα με βασικό εργαλείο το προπαγανδιστικό έργο του προξενείου Κομοτηνής κινείται κατάφορα εκτός των ορίων μιας γειτονικής χώρας, προπαγανδίζοντας τις τουρκικές θέσεις, επηρεάζοντας άρχοντες και δημοσιογράφους και καταπιέζοντας τη θέληση της πλειοψηφίας των μουσουλμάνων που επιθυμούν να ζήσουν ειρηνικά στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού και σαφώς φιλελεύθερου κράτους, που είναι το ελληνικό. Αυτό μάλιστα, όταν η μειονότητα της Θράκης εξαιρέθηκε σαφώς ως αντίβαρο για τη διατήρησης της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης και των νησιών της Ίμβρου και της Τενέδου, αντίβαρο που χάρη στις συστηματικές ενέργειες των τουρκικών κυβερνήσεων δεν υπάρχει πια.
Μήπως είναι καιρός να εφαρμόσουμε το υπάρχον νομικό σύστημα σε όλο το εύρος του ελληνικού κράτους χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς πολιτικές επιφυλάξεις; Μήπως αυτό που άρχισε στη Θράκη μπορεί και πρέπει να ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο, κλείνοντας το κέντρο της προπαγάνδας, καταργώντας τα μειονοτικά σχολεία και προσφέροντας ίσες υπηρεσίες αντάξιες ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους σε όλους τους πολίτες μας; Μήπως να εκριζώσουμε τις εστίες προπαγάνδας ή να τις αφήσουμε να μαραζώσουν χωρίς τη ροή “μηδικού χρυσού” από την ανατολή;
Με γνώμονα την στάση πολλών μουσουλμάνων Θρακών και των συλλόγων τους, που και αυτοί προσέφεραν μέσα και ευχαριστίες στους Έλληνες λειτουργούς κατά την κρίση του Έβρου, θεωρούμε πως το οφείλουμε. Για να βγει κάτι καλό και ουσιώδες από την κρίση αυτή.
