Σύμμαχος αρχικά των Γάλλων, η Ισπανία άρχισε να τρέφει εχθρικά αισθήματα προς τη Γαλλία του Ναπολέοντα μετά την απώλεια του στόλου της στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ και μάλιστα σχεδίαζε να ενταχθεί στην συμμαχία κατά της Γαλλίας εξαπολύοντας εκστρατεία βόρεια των Πυρηναίων. Αλλά η ήττα των Πρώσσων στη μάχη της Ίενας-Άουερστεντ της άλλαξε γνώμη. Το 1807 συμμάχησε ξανά με τους Γάλλους και μαζί εισέβαλαν στην Πορτογαλία αλλά η έγκαιρη άφιξη των Βρετανών άλλαξε την πορεία των επιχειρήσεων.
Με την αμοιβαία καχυποψία να ενισχύεται, ο Ναπολέων Βοναπάρτης επενέβη δυναμικά στα εσωτερικά του βασιλείου της Ισπανίας απομακρύνοντας τη δυναστεία των Βουρβώνων και αντικαθιστώντας τη με τον αδερφό του, Ιωσήφ Βοναπάρτη. Η κίνηση συνάντησε σημαντική αντίδραση από τον πληθυσμό που, αν και δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τους τρυφηλούς και διεφθαρμένους βασιλιάδες του, η ψυχρή επέμβαση και η επιβολή ενός ξένου ήταν ικανή να ξυπνήσει έντονα συναισθήματα αγανάκτησης.
Στις 2 Μαΐου 1808, ο λαός της πρωτεύουσας Μαδρίτης άρχισε να συναθροίζεται, όχι σε ιδιαίτερα μεγάλους αριθμούς αλλά σίγουρα με παλμό, μπροστά στο παλάτι σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Ο στρατάρχης Μυρά καλεί ένα τάγμα γρεναδιέρων της γαλλικής αυτοκρατορικής φρουράς και μερικά πυροβόλα και ανοίγει πυρ εναντίον των διαδηλωτών.
Η εξέγερση γενικεύτηκε σε όλη την πόλη με τους Ισπανούς να πυρπολούν κτίρια και να επιτίθενται στους ξένους στρατιώτες αλλά τελικά οι Γάλλοι την έπνιξαν στο αίμα. Η εξέγερση αποθανατίστηκε στους πίνακες του ζωγράφου Φρανσίσκο Γκόγια «Η έφοδος των Μαμελούκων» και «Η τρίτη Μαΐου 1808 στη Μαδρίτη» και σημάδεψε την απαρχή του Πολέμου της ιβηρικής χερσονήσου. Η Ισπανία θα είναι στο εξής μια πυορροούσα πληγή για τους Γάλλους.
