[Ρωσική Εκστρατεία] – Η γαλλική Μεγάλη Στρατιά υφίσταται σημαντική ήττα που σφραγίζει το τέλος της ατυχούς εκστρατείας. Οι ισοδύναμες στρατιές του Ναπολέοντα και του Κουτούζωφ δίνουν μάχη με το χρόνο και αναλώνονται σε τοπικές επιθέσεις και συμπλοκές επί τετραήμερο.
Η γαλλική στρατιά (~80,000 με τους μισούς να είναι αξιόμαχοι και οι υπόλοιποι κατάλοιπα διαλελυμμένων μονάδων) κάνει μια προσπάθεια να σταθεί και να αναδιοργανωθεί για να μην καταλήξει η υποχώρηση σε φυγή και καταστροφή. Ο Κουτούζωφ επιτίθεται για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο αλλά σεβόμενος την ισχύ της Παλιάς Φρουράς, τις ικανότητες του αντιπάλου του και το πείσμα μπροστά στην καταστροφή αποφεύγει να εξαπολύσει γενική επίθεση.
Αντί αυτών, οι Ρώσοι θα επιτεθούν τμηματικά σε διαφορετικά σημεία της γαλλικής παράταξης που υποχωρούσε υπό τις χειρότερες των συνθηκών μέσα από έναν στενό δρόμο. Μεταξύ 15 και 18 Νοεμβρίου, οι Ρώσοι θα χτυπήσουν διαφορετικά σημεία της απλωμένης “Μεγάλης Στρατιάς” που θα αμυνθεί με όση δύναμη είχαν οι κουρασμένοι, παγωμένοι και αποθαρρυμένοι στρατιώτες της. Ο Κουτούζωφ αποκρούστηκε σε όλες τις περιπτώσεις αλλά με τίμημα 5,000 νεκρούς και τραυματίες κατόρθωσε να “ματώσει” κι άλλο τη ναπολεόντεια στρατιά εισβολής προσθέτοντας 6,000-13,000 νεκρούς και τραυματίες και συλλαμβάνοντας 26,000 αιχμαλώτους, κυρίως βραδυπορούντες και αποκομμένους από τον κύριο όγκο της Στρατιάς που υποχωρούσαν όπως όπως.
Αν και σημαντικό μέρος της γαλλικής στρατιάς διέφυγε, το χτύπημα παρέμεινε συντριπτικό και οι απώλειες μη αναπληρώσιμες. Έχοντας εγκαταλείψει τα κανόνια του, τις άμαξες ανεφοδιασμού του και μεγάλο μέρος του ιππικού του, η Στρατιά υποχωρούσε “τυφλή”, “άοπλη” και “πεινασμένη” σχεδόν εφ’ ενός ζυγού και δεχόμενη επιθέσεις πανταχόθεν.
Όπως και στην Αίγυπτο, ο Ναπολέων ήξερε πώς έμοιαζε ένα στρατηγικό αδιέξοδο, όταν το είχε μπροστά του. Αποφάσισε υπό την πίεση που δεχόταν και τις αναφορές για κυκλωτικές κινήσεις γύρω από το Κράσνοί να εγκαταλείψει την πόλη πριν η οπισθοφυλακή του ΙΙΙ Σώματος Στρατού του Νέϋ προλάβει να φτάσει. Απόφαση δύσκολη, που καταδίκασε το ΙΙΙ Σώμα που “έσερνε” 8,000 αξιόμαχους και 7,000 ασθενείς, τραυματίες και αποκομμένους στρατιώτες σε καταστροφή. Αντί αυτών, ο Ναπολέων διέσωσε από τα δόντια της ήττας δύο ΣΣ, τα πετσοκομμένα Ι και ΙV καθώς και την Φρουρά του, γύρω από τα οποία θα ξαναέχτιζε μέσα στο επόμενο έτος τη Νέα Στρατιά του.
Ο Νέϋ αφέθηκε στην τύχη του μαζί με τους στρατιώτες του, θεωρώντας βέβαιο πως θα αιχλαμωτίζονταν ή χειρότερα. Αντίθετα, ο ορμητικός στρατάρχης κατόρθωσε, πολεμώντας μαζί με τους στρατιώτες του σαν κοινός δεκανέας και εμπνέοντας με το παράδειγμά του, να διατηρήσει την συνοχή του Σώματός του και συλλέγοντας βραδυπορούντες και φυγάδες στην πορεία να περάσει τα σύνορα στην Πολωνία. Για τη δράση του ο στρατάρχης Νεϋ κέρδισε από τον Βοναπάρτη το προσωνύμιο «ο γενναιότερος των γενναίων».