Αν και έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν ξεκίνησε παντού σαν καλοκουρντισμένο ρολόϊ και οι εορτασμοί διαφέρουν ανάλογα με τον τόπο, η αγία ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ορίστηκε ως επίσημη αργία και επέτειος του αγώνα της ελληνικής ανεξαρτησίας. H ταύτιση της με την μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού αποτελούσε ένα εξαιρετικό στοιχείο για να μείνει στη συλλογική μνήμη του λαού η συγκεκριμένη ημέρα. Έτσι η Εθνική Επέτειος ορίστηκε με βασιλικό διάταγμα στις 15 Μαρτίου 1838 και γιορτάστηκε πανηγυρικά δέκα μέρες μετά.
«’Οθων, ελέω Θεού βασιλεύς της Ελλάδος, επί τη προτάσει της Ημετέρας επί των Εκκλησιαστικών κ.τ.λ. Γραμματείας, θεωρήσανrες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ’ εαυτήν εις πάντα ‘Έλληνα διά την εν εαυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος διά την κατ’ αυτήν έναρξιν του υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνος τou Ελληνικού Έθνους, καθιερούμεν τηv ημέραν ταύτην εις τo διηνεκές ως ημέραν Εθνικής Εορτής και διατάττομεν τηv διαληφθείσαν Ημετέραν Γραμματείαν να δημοσιεύση και ενεργήση τo παρόν διάταγμα».
Έκτοτε η εθνική επέτειος αποτελεί ορόσημο που επιλέγεται για να σφραγίσει άλλες σημαντικές πράξεις: το 1924 ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου θα ανακηρύξει την Δεύτερη Ελληνική (αβασίλευτη) Δημοκρατία, το 1932 η κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου θα τελέσει τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, το 1938 εγκαινιάζεται από τον βασιλιά Γεώργιο τον Β΄το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας και το 1946 ιδρύεται ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Θεσσαλονίκης (ας μην ξεχνάμε και τη διάβαση των συνόρων της Θεσσαλίας το 1897, έναρξη του πολέμου την ημέρα της Παλιγεννεσίας κι ας μην έληξε εκείνος ο πόλεμος με τον αναμενόμενο από πολλούς τρόπο).
Έτσι λοιπόν, δεν είναι εθνική επέτειος ούτε η 22α Ιανουαρίου (του 1830 όπου είχαμε τη Συνθήκη Ανεξαρτησίας της Ελλάδος), ούτε η 23 Μαρτίου (του 1821 όπου έγινε κατάληψη της Καλαμάτας, της πρώτης μεγάλης πόλης της ελεύθερης Ελλάδας), ούτε η 1η Ιανουαρίου (του 1822 με τη Σύνταξη της Διακήρυξης Ανεξαρτησίας και την ψήφιση του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος) ούτε καν η 24η Φεβρουαρίου (του 1821 που υπεγράφη η επαναστατική προκήρυξη του Υψηλάντη «Μαχού υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»). Όμως η 25η Μαρτίου 1821 σηματοδοτεί μια νέα αρχή στη μακρά και πλούσια πράξεων ανδρείας και κρισίμων στιγμών ιστορία του Έθνους των Ελλήνων. Από το 1821 η ιστορία γυρίζει μια νέα σελίδα και ξεκινά η σταδιοδρομία του νέου ελληνικού κράτους και με αυτήν η σύγχρονη ιστορία μας!
Στη συλλογική μνήμη του λαού οφείλει να βρίσκεται η ουσία των επετείων και όχι ο χρόνος τους. Και η ουσία είναι πως σαν σήμερα, οι επί 4 περίπου αιώνες υπόδουλοι και ταπεινωμένοι μας πρόγονοι αποφάσισαν να κινηθούν μόνοι τους εναντίον του ισχυρότερου δυνάστη τους, ακόμα κι αν όλα τα δεδομένα ήταν εναντίον τους. Η πίστη στο δίκαιο του Αγώνα αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη σε όλες τις φάσεις της επανάστασης για τον απλό Έλληνα καθώς «κρίνοντες ανάξιον να ζώμεν πλέον ημείς, οι απόγονοι του περικλέους εκείνου έθνους των Ελλήνων, υπό δουλείαν τοιάυτην».
