Οι Ελληνικές δυνάμεις υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη αποκλείουν ισχυρή τουρκαλβανική δύναμη στην Αράχωβα, αποκόπτοντάς την από το κύριο τουρκικό σώμα και στερώντας της εφόδια για την επιβίωσή της.
Την Άνοιξη του 1826, η επανάσταση περνούσε κρίση μετά την τραγική πτώση του Μεσολογγίου. Με το έρεισμα του να έχει χαθεί, οι Τούρκοι και Αλβανοί του Μεχμέτ Ρεζίτ πασά Κιουταχή απλώθηκαν σε όλη τη Στερεά, διασκορπίζοντας τα σώματα των επαναστατών και ωθώντας τις ομάδες των κλεφτών να κλειστούν στις κρυψώνες τους στα βουνά. Μέχρι το Καλοκαίρι οι Τούρκοι είχαν φτάσει στην Αττική, πρακτικά ανεμπόδιστοι, οργάνωσαν στρατόπεδο και συγκρούστηκαν με τις ελληνικές δυνάμεις αναγκάζοντας τις να κλειστούν στην Ακρόπολη, όπου πολιορκήθηκαν στενά.
Η κατάσταση είχε γίνει εξαιρετικά κρίσιμη. Η κυβέρνηση Ανδρέα Ζαΐμη μπροστά στον κίνδυνο ολικής κατάρρευσης, που θα έφερνε μια νέα εισβολή των Τούρκων στην Πελοπόννησο, έβγαλε τον Γεώργιο Καραϊσκάκη από τη φυλακή, όπου τον κρατούσε ως αντιφρονούντα μετά τον εμφύλιο του 1825 και του ανέθεσε τη γενική αρχηγία των στρατευμάτων στη Στερεά.
Ο Καραϊσκάκης οργάνωσε ένα μεγάλο στρατόπεδο στην Ελευσίνα και προσπαθούσε με τα πενιχρά μέσα που είχε στη διάθεσή του και ένα σώμα εθελοντών και αποθαρρυμένων επαναστατών (με νωπές ακόμα τις μνήμες των ενδοελληνικών συγκρούσεων μεταξύ Μωραϊτών και Ρουμελιωτών κατά τα χρόνια 1824-1825), να αντιμετωπίσει τον οργανωμένο στρατό των Οθωμανών ανακουφίζοντας τη φρουρά της Ακρόπολης.
Βλέποντας πως το έργο του ήταν ηράκλειο, ο Καραϊσκάκης αποφάσισε να επιδιώξει μια πιο έμμεση προσέγγιση για την αποδυνάμωση των Τούρκων. Αναζωπυρώνοντας τις ομάδες στα ορεινά περάσματα της Ρούμελης, στα νώτα των Οθωμανών για να παρεμποδίσουν τη ροή ενισχύσεων και εφοδίων προς τη στρατιά τους. Το έργο του απέδωσε καρπούς. Με την προσωπική του παρουσία και ομάδες επιλεγμένων πολεμιστών, κατόρθωσε να εκδιώξει και εξουδετερώσει εχθρικές φρουρές στα στενά δερβένια (περάσματα) και να επανενωθεί με ομάδες κλεφτών.
Η συνέχεια στο Military History
