[Ελληνική Επανάσταση] – Ο Κάρολος Φαβιέρος (Charles Nicolas Fabvier) επικεφαλής 530 ανδρών διασπά τον κλοιό της πολιορκίας της Ακροπόλεως των Αθηνών και ανεφοδιάζει τη δοκιμαζόμενη φρουρά της.
Ο στρατός του Κιουταχή πασά μετά την άλωση του Μεσολογγίου στράγηκε κατά τηΑκρόπολης των Αθηνών, που ήταν το έτερο μεγάλο κάστρο της Στερεάς στα χέρια των Ελλήνων επαναστατών. Ο τουρκικός στρατός έφτασε στην Αττική τον Αύγουστο του 1826 και γρήγορα πολιόρκησε τη φρουρά της Ακροπόλεως περισφίγγοντας όλο και περισσότερο τις άμυνές της με προμαχώνες και θέσεις κανονιοστασίων που πλησίαζαν τον βράχο με διαδοχικά έργα. Μια έντονη ανταλλαγή εφόδων και πυρών ξεκίνησε μεταξύ των δύο πλευρών, με τους Τούρκους να προσπαθούν να πλησιάσουν τα τείχη και να τα ανατινάξουν με υπονομεύσεις (σκάψιμο σηράγγων κάτω από τα θεμέλια και τοποθέτηση εκρηκτικών) και τους πολιορκούμενους να απαντούν με υπονομεύσεις των τουρκικών υπονόμων.
Οι επαναστάτες απέστειλαν στρατεύματα για να άρουν την πολιορκία αλλά χωρίς ιππικό και με ασθενές πυροβολικό οι ικανότητες να αντιπαρετεθούν στις αριθμητικά μεγαλύτερες δυνάμεις των Τούρκων περιορίζονταν σε κλεφτοπόλεμο και μικροσυμπλοκές που αποτελούσαν ήπια απειλή για τον Κιουταχή. Μεγάλο πρόβλημα των επαναστατών ήταν η έλλειψη πειθαρχίας και συνοχής μεταξύ των ανδρών που συγκεντρώνονταν κυρίως γύρω από μικρά σώματα ενωμένα από την ακτινοβολία του αρχηγού τους. Οι άνδρες συχνά ήταν απείθαρχοι και εμπλέκονταν περισσότερο σε ανταλλαγές πυροβολισμών πέρα από διαταγές και σχέδια.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Φαβιέρος οδηγώντας δύο τάγματα τακτικών, του πρώτου τακτικού σώματος που έλαβε μέρος σε μάχες της επανάστασης και τον λόχο των Φιλελλήνων κατάφερε να πλησιάσει την Ακρόπολη με μεγαλύτερη επιτυχία μέσα από μια νυχτερινή πορεία. Οι σκοπιές των τουρκικών θέσεων δεν αντιλήφθηκαν τους Έλληνες παρά μόνον μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Ακρόπολη, κοντά στο λόφο του Φιλοπάππου και το Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού και άνοιξαν πυρ. Ο Φαβιέρος διέταξε επίθεση και η μάχη εξελίχθηκε σε συμπλοκή σώμα με σώμα στην οποία μετείχε και η φρουρά της Ακρόπολης. Αποκτώντας επαφή, οι άνδρες της φρουράς κατάφεραν να λάβουν μια ποσότητα εφοδίων που είχαν τόση ανάγκη. Αν και σημαντικότατη για την ώρα, η αποτυχία άρσης της πολιορκίας από τις δυνάμεις των Ελλήνων θα καταδίκαζε την γενική προσπάθεια σε αποτυχία.
Η πολιορκημένη φρουρά της Ακρόπολης θα παραμείνει αποκλεισμένη στο φρούριο μέχρι το Μάϊο του 1827, οπότε θα εκκενώσει την τοποθεσία με εγγύηση Γάλλων αξιωματικών. Υπεύθυνος θα θεωρηθεί ο Φαβιέρος αλλά στην πραγματικότητα ο θάνατος του Καραϊσκάκη, η έλλειψη ικανού ηγετικού στελέχους για να τον αντικαταστήσει και η αναποφασιστικότητα της πολιτικής αρχής, υπονόμευσαν κάθε προσπάθεια λύσης της πολιορκίας.
