[Πρώτος Τουρκο-Αιγυπτιακός πόλεμος] – Ο Ιμπραήμ πασάς έγινε γνωστός στην Ελλάδα από τη συμμετοχή του στο πλευρό των Οθωμανών κατά την ελληνική επανάσταση τα προηγούμενα χρόνια προσπαθώντας να την καταπνίξει με τον τακτικό, οργανωμένο από Γάλλους αξιωματικούς, στρατό του έχοντας αποσπάσει από τον σουλτάνο υποσχέσεις για πλούσια ανταλλάγματα.
Η αποτυχία του και η επιδείνωση των σχέσεών τους οδήγησε τον Χεδίβη της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή στο να αντιδράσει και να κινήσει το 1831 τον στρατό του κατά της Οθωμανικής Πύλης. Ο Ιμπραήμ τέθηκε πάλι επικεφαλής του αιγυπτιακού στρατού και γρήγορα επικράτησε στην Συρο-Παλαιστίνη. Μεταφέροντας τον πόλεμο στη Μικρά Ασία προέλασε στο Ικόνιο και αντιμετώπισε με τους βετεράνους του τον υπερδιπλάσιο αλλά υποδεέστερο σε εκπαίδευση και πειθαρχία οθωμανικό στρατό από τις μικρασιατικές και ευρωπαϊκές επαρχίες (Αλβανούς και Βοσνίους κυρίως). 15,000 περίπου Αιγύπτιοι με 48 πυροβόλα αντιπαρατάχθηκαν στους 50,000 σχεδόν Οθωμανούς με 100 πυροβόλα υπό τις διαταγές ενός άλλου παλιού γνώριμου από την ελληνική επανάσταση, του Ρεζίτ Μεχμέτ πασά (Κιουταχή), που έφερε πλέον τον τίλτο του Μεγάλου Βεζύρη.
Στη μάχη που ακολούθησε ο τακτικός αιγυπτιακός στρατός διέλυσε τους Οθωμανούς προκαλώντας τους 3,000 νεκρούς και συλλαμβάνοντας 5,000 μεταξύ τους και πολλούς αξιωματούχους με απώλεια λιγότερων των 1,000 ανδρών. Ο ίδιος ο Μεχμέτ Κιουταχής συνελήφθη από τους Αιγυπτίους και τα στρατεύματά του διασκορπίστηκαν αφήνοντας το δρόμο προς την Κωνσταντινούπολη ανοιχτό για τον Ιμπραήμ να προελάσει χωρίς καμιά δύναμη να του αντισταθεί. Ωστόσο, με την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων οι δύο πλευρές ήρθαν σε διαπραγματεύσεις. Ο σουλτάνος υποχρεώθηκε να υπογράψει συνθήκη στην Κιουτάχεια δίνοντας τέρμα στον πόλεμο και υποχωρώντας σε όλες τις αξιώσεις του Αλή ενώ ο Ιμπραήμ, όσο κι αν δεν ήθελε να το παραδεχθεί, δεν ήταν πλέον ικανός να συνεχίσει την εκστρατεία για πολύ ακόμα.
Η συνθήκη χάρισε στην Αίγυπτο την πλήρη ανεξαρτησία της από τη σουλτανική εξουσία (το χεδιβάτο της Αιγύπτου ως τότε ήταν αυτόνομο αλλά ο Χεδίβης θεωρείτο υποτελής και υπόλογος στον σουλτάνο) και στερέωσε την δυναστεία του Αλή μέχρι την ανατροπή της από τον συνταγματάρχη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ το 1952. Οι Τούρκοι δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Έξι χρόνια μετά θα εισβάλουν στην περιοχή του Λεβάντε (σημερινή Συρία) με την πρόθεση να ανακτήσουν τα χαμένα εδάφη και το γόητρό τους αλλά θα συντριβούν ξανά από τους Αιγυπτίους. Οι ήττες στα χέρια των Αιγυπτίων και των Ρώσων θα πείσουν σταδιακά και τα πιο συντηρητικά στοιχεία να μετατρέψουν στον οθωμανικό στρατό σε επαγγελματικό με βάση τα δυτικά πρότυπα.
