[Αμερικανικός Εμφύλιος] – Ο στρατός της Ένωσης επιτίθεται κατά της Συνομοσπονδικής στρατιάς του Τενεσσί διαλύοντας και καταστρέφοντάς την. Αποτελεί την μαζικότερη νίκη των Βορείων κατά του Νότου.
To 1864 τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά στο στρατόπεδο της Συνομοσπονδίας Νοτίων Πολιτειών της Αμερικής. Στις αρχές Δεκεμβρίου, ο στρατός του στρατηγού Γουίλιαμ Τ. Σέρμαν κατέλαβε την σημαντική πόλη της Ατλάντα ολοκληρώνοντας την “πορεία προς τη θάλασσα” διαμέσου των μετόπισθεν των Νοτίων στην πολιτεία της Τζώρτζια και νικώντας αποφασιστικά τις δυνάμεις του στρατηγού Τζων Μπελ Χουντ. Ο τελευταίος χολωθείς από την αποτυχία του να αναχαιτίσει τους Βορείους εισβολείς βιαζόταν να πάρει τη ρεβάνς αποτρέποντας τον Σέρμαν από το να ενωθεί ξανά με τις γραμμές του. Η βιασύνη αυτή θα θολώσει την κρίση του βετεράνου στρατηγού με το ένα πόδι και το σακατεμένο χέρι που είχε ροπή πλέον προς το ποτό, θα ριχθεί στην καταδίωξη των Βορείων που όμως παρέτασσαν υπερδιπλάσιες δυνάμεις καλύτερα εξοπλισμένων στρατιωτών.
Αφού προσπάθησε να διακόψει τις γραμμές ανεφοδιασμού των Βορείων και απέτυχε, με τον Σέρμαν να εκκαθαρίζει συστηματικά τα εφόδια και τις αποθήκες των περιοχών που προέλαυνε για να θρέψει τον στρατό του και να τα στερήσει από τους Νοτίους, ο Χουντ ελίχθηκε και προσπάθησε να εμπλέξει την εχθρική στρατιά τμηματικά νικώντας διαδοχικά τις φάλαγγες προέλασής της. Η πρώτη προσπάθεια στο Spring Hill απέτυχε, με τους Βορείους να ξεγλιστρούν την τελευταία στιγμή προς μεγάλη οργή του Χουντ. Μια δεύτερη προσπάθεια τον οδήγησε να εκτελέσει διαδοχικές μετωπικές επιθέσεις κατά ισχυρά οχυρωμένων θέσεων των Βορείων στη μάχη του Franklin που μείωσαν την παρατακτική δύναμη της στρατιάς του από τους 31,000 σε 22,000 μόνο με τους Βορείους να διαφεύγουν και πάλι προς την πόλη του Νάσβιλ.
Τον Δεκέμβριο, η ταλαιπωρημένη στρατιά του Χουντ έφτασε μπροστά στο Νάσβιλ όπου τον περίμεναν 55,000 Βόρειοι καλά οχυρωμένοι σε προετοιμασμένες θέσεις και ξεκούραστοι. Αντί να επαναλάβει τις μετωπικές εφόδους που “μάτωσαν” τόσο τον στρατό του στο Φράνκλιν, ο Χουντ κύκλωσε την πόλη και κατασκεύασε παρόμοια οχυρωματικά έργα περιμένοντας τους Βορείους να επιτεθούν πρώτοι. Αφού φθείρονταν αρκετά σε επιθέσεις εναντίον τους, οι Νότιοι θα αντεπιτίθονταν και θα σάρωναν τους Βορείους καταλαμβάνοντας την πόλη. Τουλάχιστον έτσι πίστευαν!
Στις 15 Δεκεμβρίου, οι Βόρειοι επιτέθηκαν με μια παραπλανητική έφοδο στο δεξί του στρατού των Νοτίων ενώ το κυρίως σώμα κρούσης βάδιζε σε μια ευρεία υπερκέραση από τα αριστερά. Η επίθεση πέτυχε, με το δεξιό του Χουντ να καθηλώνεται κατορθώνοντας με κόπο να συγκρατήσει την εχθρική επίθεση αλλά το αριστερό να δέχεται μετά πό λίγο ισχυρότατη πίεση που εκδιώξε τους Νοτίους από τους προμαχώνες τους, αν και με σημαντική φθορά των επιτιθεμένων. Την επομένη, 16 Δεκεμβρίου οι Βόρειοι επανέλαβαν την επίθεσή τους στο ίδιο μοτίβο, καθηλώνοντας το δεξιό των Νοτίων ενώ ισχυρές δυνάμεις θα έπλητταν το αριστερό και τελικά θα ανέτρεπαν όλη την παράταξη. Οι δυνάμεις των Νοτίων είχαν αποδυναμωθεί σημαντικά αλλά η μείωση της έκτασης του μετώπου τις είχε κάνει πιο πυκνές. Ο Χουντ ήλπιζε ακόμα στην επιτυχία αρνούμενος να υποχωρήσει. Η επίθεση της 16ης ήταν ακόμα πιο αιματηρή και σκληρή από την προηγούμενη. Το αριστερό των Νοτίων διαλύθηκε αποκαλύπτοντας το σύνολο της παράταξής του. Τη νύχτα, ο Χουντ αναγκάστηκε να παραδεχθεί την ήττα και υποχώρησε.
Η ήττα στο Νάσβιλ εξάλειψε ουσιαστικά κάθε κίνδυνο για τον στρατό του Σέρμαν. Από τους 22,000 άνδρες που είχαν οι Νότιοι όταν έφτασαν μπροστά στην πόλη, 2,500 περίπου σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, 4,500 αιχμαλωτίστηκαν από τον εχθρό και 2,000 λιποτάχτησαν. Αν υπολογίσουμε την κατάσταση που βρισκόταν ο στρατός του Νότου σε εκείνη τη φάση, με λιωμένα ρούχα, διαλυμένα παπούτσια και χωρίς ζεστά ρούχα για να αντιμετωπίσει το κρύο του Χειμώνα, χωρίς τροφή και με τη μία αποτυχία να διαδέχεται την κάθε ήττα στο πεδίο, ο Χουντ δεν είχε στρατό μετά από αυτό για να πολεμήσει και στρατιώτες για να επιχειρήσουν. Ένας ιστορικός σημέιωσε: “αν ο Χουντ πλήγωσε βαριά τον στρατό του στο Φράνκλιν, τον σκότωσε στο Νάσβιλ δυο εβδομάδες μετά”. Ο Χουντ, που έφερε ακέραια τη ευθύνη της ήττας, ξέσπασε σε μια καταιγίδα οργής κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα εκτός του ιδίου. Το επόμενο έτος, αποστρατεύτηκε και δεν ανέλαβε ξανά άλλη διοίκηση.
