Ξεσπά η βουλγαρική “Επανάσταση του Απριλίου”, που θα οδηγήσει σε μια σειρά γεγονότων με τελικό προορισμό την ίδρυση του σύγχρονου βουλγαρικού κράτους.
Ενθαρρυμένοι από την βοσνιακή επανάσταση το προηγούμενο έτος και την ίδρυση της αυτοκέφαλης βουλγαρικής εκκλησίας το 1870, οι νέες ιδέες του ευρωπαϊκού εθνικισμού (η ιδέα για τη δημιουργία κρατών στη βάση του Έθνους αντί των πολυεθνικών αυτοκρατοριών) βρήκαν πρόσφορο έδαφος στις βουλγαρικές κοινότητες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Καθοδηγούμενοι από μια μυστική επαναστατική εταιρία, το Κεντρικό Βουλγαρικό Επαναστατικό Κομιτάτο (BRCC), οργανώσεις δημιουργήθηκαν στις περιοχές όπου το βουλγαρικό στοιχείο υπερτερούσε. Με καταλύτη την αύξηση των φόρων στους μη μουσουλμάνους υπηκόους, η ένταση δημιούργησε τις συνθήκες του ξεσηκωμού.
Στις 20 Απριλίου (Παλιό Ημερολόγιο) ένοπλοι επιτέθηκαν στον αστυνομικό σταθμό Κοπριβστίτσα διαλύοντάς τον. Νέες επιθέσεις εξαπλώθηκαν σε όλη την Σρέντνα Γκόρα και στη ΒΔ Ροδόπη ενώ σε μικρότερο βαθμό στο Γκράμποβο, Τριάβνα, Παβλικένι, Σλίβεν και Μπέροβο. Οι Βούλγαροι επιτίθεντο σε τουρκικά χωριά στοχοποιώντας κρατικές υπηρεσίες και υπαλλήλους, αστυνομικούς και στρατιώτες αλλά η σφαγή πολιτών και η καταστροφή των περιουσιών τους δεν πρέπει να αποκλείεται. Οι Τούρκοι αντέδρασαν με τη γνωστή σκληρότητά τους. Μονάδες τακτικού στρατού αλλά και άτακτοι Βαζιβουζούκοι σάρωσαν τα βουλγαρικά χωριά σκοτώνοντας αδιακρίτως.
Οι καταστροφές και οι σφαγές προκάλεσαν την αντίδραση της Δύσης με προσωπικότητες όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Κάρολος Δαρβίνος, ο Όσκαρ Γουάλντ κι ο Γκιουζέπε Γκαριμπάλντι να καταγγέλουν τις τουρκικές ακρότητες. Διπλωματική διάσκεψη των Μεγάλων Δυνάμεων εξέδωσε από την Κωνσταντινούπολη την απόφαση να ιδρυθούν δύο αυτόνομες βουλγαρικές ηγεμονίες αλλά οι Οθωμανοί απέρριψαν τις αποφάσεις και ακύρωσαν την διάσκεψη.
Η αντίδραση της Ρωσίας, που με αφορμή την απόρριψη των αποφάσεων της Κωνσταντινούπολης, ήταν να κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία το επόμενο έτος και να γίνει έτσι ο καταλύτης των εξελίξεων. Ο νέος Ρωσο-τουρκικός πόλεμος θα κρατήσει ένα χρόνο και θα λήξει με την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878, που θα δημιουργεί ένα κυρίαρχο στα Βαλκάνια Βουλγαρικό ανεξάρτητο κράτος. Το όραμα της Μεγάλης Βουλγαρίας έδειχνε να πραγματοποιείται εις βάρος των άλλων βαλκανικών λαών αλλά η παρέμβαση του Βίσμαρκ “έσωσε” τα πράγματα. Με νέο συνέδριο, τα σύνορα της Βουλγαρίας περιορίστηκαν αρκετά αλλά το πρώτο βήμα της βουλγαρικής ανεξαρτησίας είναι γεγονός.
