[Σερβο-Βουλγαρικός Πόλεμος] – Μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877 και τη συνθήκη του Βερολίνου, η Βουλγαρία ήταν ένα νεαρό, ανοργάνωτο και ασθενές έθνος βασισμένο κυρίως στην ρωσική υποστήριξη που έφτανε μέχρι και την οργάνωση και διοίκηση του στρατού της με εκατοντάδες αξιωματικούς. Η έκρηξη βουλγαρικής εξέγερσης στην Ανατολική Ρωμυλία τον Σεπτέμβριο άφησε την Βουλγαρία εκτεθειμένη: αν υποστήριζαν την βουλγαρική ένωση με την αυτόνομη οθωμανική επαρχία (βασικός όρος της Ρωσοτουρκικής συνθήκης ειρήνης), η Ρωσία θα έκοβε κάθε σχέση προστασίας μαζί τους. Αν δεν την υποστήριζαν, το εθνικιστικό αίσθημα θα αποξενωνόταν από την νέα πολιτική ηγεσία και τον βασιλιά Αλέξανδρο Μπάντενμπεργκ.
Ρισκάροντας τα πάντα, ο Αλέξανδρος της Βουλγαρίας διάλεξε το δευτερο. Ως αποτέλεσμα, οι Ρώσοι σύμβουλοι αποχώρησαν από τον στρατό του αφήνοντας Βουλγάρους αξιωματικούς μέχρι το βαθμό του λοχαγού για να διοικήσουν τα συντάγματα ενώ ο Σερβικός στρατός εισέβαλε στη Βορειο-Δυτική Βουλγαρία. Οι μονάδες προκάλυψης καθυστέρησαν επιτυχώς τους Σέρβους στα ορεινά περάσματα επιτρέποντας στον Βουλγαρικό στρατό να συγκεντρωθεί. Η αποφασιστική μάχη δόθηκε στην Σλίβνιτσα, 22 χλμ. δυτικά της Σόφιας, και με πολύ δυσκολία αλλά και τύχη, κατόρθωσαν να αποκρούσουν τους Σέρβους. Το πρώτο στοίχημα του νέου κράτους είχε κερδηθεί.