Κατά τη διάρκεια μετεγκατάστασης των Ινδιάνων Λακότα απόσπασμα του 7ου Συντάγματος Ιππικού των ΗΠΑ συνοδεύει ομάδα 350 οπλισμένων Λακότα και των οικογενειών τους. Η μετακίνηση γινόταν εν μέσω αναβρασμού μεταξύ λευκών και Ινδιάνων. Τα προηγούμενα χρόνια αρκετές συγκρούσεις αλλά και πόλεμοι έλαβαν χώρα μεταξύ τους για την εύφορη γη με αποκορύφωμα τη μάχη στο Λιτλ Μπιγκ Χορν, όπου σημαντικό μέρος του 7ου ΣΙ μεταξύ τους κι ο επικεφαλής, θρυλικός συνταγματάρχης Κάστερ, εξοντώθηκαν από τους Ινδιάνους.
Ό,τι όμως δεν το κατόρθωσαν με τα όπλα, το κατάφεραν με την πείνα. Οι Ινδιάνοι κυνηγούσαν για να ζήσουν σκοτώνοντας λίγους μόνο βίσωνες, επιτρέποντας την αναπαραγωγή. Η άφιξη λευκών αποίκων οδήγησε στην υπερθήρευση για τη γούνα τους με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια οι πεδιάδες να ερημώσουν και οι βίσωνες, η βασική πηγή τροφής για τους Ινδιάνους, να εξαφανιστούν. Εν μέσω του χειμώνα, οι Ινδιάνοι μετακινήθηκαν με μέριμνα της κυβέρνησης της Ουάσινγκτον σε άλλες περιοχές. Ένα κίνημα ήπιας αντίστασης οργανώθηκε στην αδικία και καταπίεση των λευκών με άξονα τις διηγήσεις ενός πνευματικού γύρω από ένα όνειρο, που καλούσε τα πνεύματα των προγόνων τους για να προστατέψουν τους Ινδιάνους.
Το κίνημα του «χορού των νεκρών» έλαβε διαστάσεις που ανησύχησαν τους λευκούς και τους έκαναν καχύποπτους σε σημείο νέας σύγκρουσης. Στις 15 Δεκεμβρίου, αστυνομικοί και ιθαγενείς συγκρούστηκαν σε μια ανταλλαγή πυρών που σκοτώθηκε μεταξύ άλλων κι ο αρχηγός Καθιστός Ταύρος. Στις 28 Δεκεμβρίου, το μικρό απόσπασμα συνόδεψε από μακρυά τους 350 Λακότα χωρίς να τους αφοπλίσει. Το βράδυ όμως ενισχύθηκε με τμήματα του υπολοίπου συντάγματος φτάνοντας τους 500 και το πρωΐ κινήθηκε με αυτοπεποίθεση στον αφοπλισμό τους.
Κανείς δεν ξέρει πως αλλά από ένα σημείο και μετά η κατάσταση εκτραχύνθηκε με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν πυροβολισμοί. 25 στρατιώτες και 150 και πλέον Ινδιάνοι σκοτώθηκαν (άλλοι 39 στρατιώτες και 51 Ινδιάνοι τραυματίστηκαν). Οι νεκροί θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους. Το Εθνικό Κονγκρέσο των Ιθαγενών καταδίκασε το γεγονός αλλά η απονομή συγχαρητηρίων και παρασήμων από την αμερικανική κυβέρνηση στους στρατιώτες (20 μετάλλια τιμής) έδειξε ότι η Ουάσινγκτον είχε εντελώς άλλη οπτική.