Μία εβδομάδα μετά την απόβαση του ελληνικού στρατού στην Κρήτη (2/14 Φεβρουαρίου) προς υποστήριξη του επαναστατικού κινήματος για την Ένωση με την Ελλάδα, ο διεθνής συμμαχικός στόλος ανοίγει πυρ κατά του ελληνικού στρατοπέδου στο Ακρωτήρι Χανίων, όπου κυμματίζει η ελληνική σημαία (την είχε παραδώσει στους επαναστάτες ο Κωνσταντίνος Κανάρης, εγγονός του ναυμάχου, που υπηρετούσε στο θωρηκτό “Ύδρα”).
Ο συμμαχικός στόλος είχε εφαρμόσει αποκλεισμό του νησιού στα πλαίσια της διεθνούς επέμβασης για τον τερματισμό του Ελληνοτουρκικού πολέμου, μια παρέμβαση που έγινε με την έκκληση και της Ελλάδος μετά τις ήττες του στρατού της στη Θεσσαλία και την Στερεά. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Μεγάλες Δυνάμεις κάλεσαν Τούρκους και Έλληνες να σταματήσουν τις εχθροπραξίες και τους επαναστάτες να παραδώσουν τα όπλα τους.
Ασφαλώς, ειρήνευση και αφοπλισμός σε αυτό το σημείο θα σήμαινε πως οι Κρήτες επαναστάτες θα αντιμετώπιζαν κατά πάσαν πιθανότητα το οθωμανικό δίκαιο ως στασιαστές. Έτσι οι επαναστάτες παρέμειναν στο οχυρωμένο στρατόπεδο, εποπτεύοντας τα Χανιά.
Το πρωΐ της 9ης Φεβρουαρίου (με το παλαίο ημερολόγιο) τα βρετανικά, γαλλικά, ρωσικά, αυστριακά, γερμανικά και ιταλικά πολεμικά βομβάρδισαν με πυκνά πυρά το στρατόπεδο αναγκάζοντας τους επαναστάτες να αναζητήσουν κάλυψη. Ένα γεγονός παραμένει αξιομνημόνευτο: τρείς φορές η ελληνική σημαία του στρατοπέδου έπεσε στο έδαφος και τρείς φορές ένας επαναστάτης, ο 25χρονος Σπύρος Καγιαλές (Καγιαλεδάκης) την ύψωσε ξανά, την τρίτη στερεώνοντάς την στο σώμα του καθώς μια οβίδα είχε τσακίσει στον ιστό. Ο θρύλος θέλει την εικόνα του Κρητικού να στηρίζει ακλόνητος τη σημαία με το κορμί του μέσα στη θύελλα εκρήξεων και θραυσμάτων να κάνει τους ξένους ναυάρχους να παύσουν πυρ.
