Ξεσπά ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 με κινητοποίηση δυνάμεων του τουρκικού στρατού στην περιοχή της Θεσσαλίας. Η κινητοποίηση ήρθε μετά από σημαντικά πολεμικά γεγονότα στην Κρήτη και στην παρείσφρηση ελληνικών παραστρατιωτικών δυνάμεων στη Θεσσαλία.
Το Κρητικό ζήτημα απασχολούσε συχνά τα ελληνοτουρκικά στα τέλη του 19ου αιώνα. Η άρνηση των Τούρκων να εφαρμόσουν τα συμφωνηθέντα στο Συνέδριο του Βερολίνου και στο Χάρτη της Χαλέπας, που απέδιδαν αυτονομία και αυτοδιοίκηση στην Κρήτη, οδήγησε σε διαδοχικές εξεγέρσεις το 1885, το 1888 και το 1889. Το 1894 ο σουλτάνος διόρισε τον Καραθεοδωρή πασά κυβερνήτη της Κρήτης, αλλά η κίνηση του τελευταίου να εφαρμόσει το Χάρτη της Χαλέπας, οδήγησε στην απομάκρυνσή του και στην έκρηξη ενδοκοινοτικών συγκρούσεων μεταξύ Τουρκοκρητικών και Ελλήνων Κρητών.
Με την αντιπολίτευση στην Ελλάδα και τους εκπροσώπους της Εθνικής Εταιρίας, που είχαν διεισδύσει στο στράτευμα και στη διοίκηση, να απαιτούν από την κυβέρνηση να αναλάβει δυναμική δράση, δύο τάγματα στρατού και εθελοντές στάλθηκαν στην Κρήτη που κήρυξαν μονομερώς την Ένωση με την Ελλάδα, όπου νίκησαν τον τουρκικό στρατό στη μάχη στα Λιβάδια.
Ο πόλεμος θα κηρυχθεί επίσημα στις 6/18 Απριλίου και θα εξελιχθεί άσχημα για την Ελλάδα, που εκτός από αριθμητικά (αναλογία 1:3) υστερεί σημαντικά και ποιοτικά έναντι του τουρκικού στρατού.
