Υπογράφεται μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας και Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας η συμφωνία “Σάϊκς-Πικώ” που προέβλεπε τον διαμοιρασμό εδαφών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μεταξύ των δύο Δυνάμεων σε περίπτωση νίκης τους.
Η συμφωνία περιελάμβανε την μεταπολεμική απόδοση των περιοχών της Κιλικίας, της Συρίας, του Λιβάνου και του Βορείου Ιράκ στη Γαλλία, της Ιορδανίας , της παραλιακής περιοχής μεταξύ ποταμού Ιορδάνη και της Μεσογείου, του Νοτίου Ιράκ, της Χάϊφα και της Άκκρα στην Βρετανία και της Κωνσταντινούπολης και των Στενών καθώς και της Αρμενίας στη Ρωσία. Το κείμενο επεξεργάστηκαν οι διπλωμάτες Mark Sykes (Βρετανός) και François Georges-Picot (Γάλλος) αλλά η επανάσταση των Μπολσεβίκων ανέτρεψε την τσαρική κυβέρνηση και ακύρωσε τις διεκδικήσεις της.
Για να αποφύγουν την κατακραυγή του αποικιακού διαμοιρασμού των εδαφών του αντιπάλου τους οι Αγγλο-Γάλλοι ονόμασαν τις περιοχές ως “τελούντων υπό εντολή” αλλά η διαφορά ήταν μόνον στα λόγια. Αγνοήθηκαν εντελώς τόσο οι Αμερικανοί, που προέβαλαν το μέτρο της αυτοδιάθεσης των λαών, όσο και οι Άραβες, που είχαν στηριχθεί στην παραπάνω αρχή με υποστηρικτή των Βρετανό Ε. Τ. Λώρενς, που είχε καταλυτική συμμετοχή στην αραβική εξέγερση.
Το σχέδιο Σάϊκς-Πικώ αποκαλύφθηκε τον Νοέμβριο του 1917 από τις ελεγχόμενες από τους Μπολσεβίκους εφημερίδες “Ιζβέστια” και “Πράβδα” και προκάλεσε κατακραυγή αλλά λίγα έγιναν για να ανατραπούν. Οι Βρετανοί παρέμειναν στο Ιράκ από το 1920 μέχρι το 1932 και οι Γάλλοι στην Συρία και στο Λίβανο από το 1923 μέχρι το 1946. Η Παλαιστίνη προτάθηκε να τεθεί υπό διεθνή εποπτεία αλλά τελικά, ασυνηθιστη σε τέτοιες πρακτικές δέχθηκε την “προστασία” των Βρετανών μέχρι το 1948.
