[Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος] – Ξεκινά η συμμαχική επίθεση στο Καμπραί, η μεγαλύτερη επίθεση τεθωρακισμένων ως τότε. Αποτέλεσμα υπολογισμένης επίθεσης, οι Βρετανοί με την υποστήριξη γαλλικών και αμερικανικών μονάδων θα εξαπολύσουν ένα ισχυρό αλλά σύντομο χτύπημα με το πυροβολικό ακολουθούμενο από την επέλαση άνω των 400 αρμάτων μάχης σε ένα στενό μέτωπο που υπερασπιζόταν ένα γερμανικό Σώμα Στρατού. Στόχος, η πόλη του Καμπραί, ένα σημαντικό κέντρο ανεφοδιασμού της γερμανικής αμυντικής “γραμμής Χίντενμπρουγκ” (οι Γερμανοί την αποκαλούσαν “γραμμή Ζήγκφριντ”).
Εγκαταλείποντας τα σχέδια των προηγουμένων ετών για επέλαση σε ευρύ μέτωπο, οι Σύμμαχοι της Entente προέκριναν ένα χτύπημα που θα διαρρήγνυε τις θέσεις των Γερμανών συγκεντρώνοντας μυστικά μια σημαντική δύναμη σε ένα στενό σημείο-κλειδί εκτελώντας στη συνέχεια μια βαθειά διείσδυση που θα ανέτρεπε τις θέσεις όλου του μετώπου. Για τον σκοπό αυτό νέες τακτικές και όπλα θα χρησιμοποιούντο για πρώτη φορά σε στρατηγικό ρόλο, όπως τα άρματα μάχης, που είχαν κάνει την εμφάνισή τους το προηγούμενο έτος, νέες τακτικές χρήσης του πεζικού και του πυροβολικού ακόμα και τα αεροπλάνα σε ρόλο υποστήριξης χερσαίων επιχειρήσεων.
Ο διοικητής του πυροβολικού της 9ης Σκωτικής Μεραρχίας, υποστράτηγος Χένρυ Τιούντορ υπέβαλε ένα σχέδιο επίθεσης συνδυασμένων όπλων με μικρές ομάδες πεζικού που θα ελίσσονταν εκμεταλλευόμενες ρήγματα στις γραμμές του εχθρού ενώ υποστηρίζονταν από μικρές επεμβάσεις στοχευμένων πυρών του πυροβολικού εναντίον εστιών αντίστασης και την επιλεκτική χρήση αρμάτων μάχης ως κινητών θωρακισμένων πυροβολαρχιών για άμεσες βολές σε εχθρικά οχυρά. Μάλιστα, ο Τιούντορ σημείωνε πως η χρήση κρουσιφλεγών πυροσωλήνων του πυροβολικού είχε κακά αποτελέσματα στον πόλεμο χαρακωμάτων, αφού είχαν μικρό αντίκτυπο σε καλά προετοιμασμένες θέσεις και θωρακισμένα αμπρί του εχθρού ενώ οι κρατήρες που άφηναν πίσω τους καθυστερούσαν και δυσκόλευαν την ταχεία προέλαση του πεζικού και των αρμάτων υπερθεματίζοντας τη χρήση των νέων πυροσωλήνων προσέγγισης Νο.106 που μόλις είχαν εισαχθεί στο βρετανικό οπλοστάσιο και “ψέκαζαν” μια περιοχή με θραύσματα εκκαθαρίζοντας το εχθρικό πεζικό χωρίς να ανακόπτουν το έδαφος. Η χρήση του πυροβολικού θα γινόταν επιλεκτικά με τακτικές ακουστικού εντοπισμού και προληπτικού πλήγματος σε περιοχές που υπολογιζόταν πως τάσσονταν εχθρικές πυροβολαρχίες και στρατεύματα.
Ανάλογο σχέδιο υπέβαλε κι ένας αξιωματικός του επιτελείου του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος, ο Τζων Φούλερ, του βασιλικού σώματος τεθωρακισμένων. Ο Φούλερ, που μεταπολεμικά θα εξελισσόταν σε έναν από τους μεγαλύτερους θιασώτες και θεωρητικούς του όπλου των τεθωρακισμένων, προέκρινε την ευρεία χρήση αρμάτων σε μια επιχείρηση διάσπασης των αμυντικών γραμμών του εχθρού με το πεζικό και το πυροβολικό σε ρόλο υποστηρίξεως. Ο Φούλερ επιφύλασσε για τα άρματα το ρόλο που είχε παλιά το ιππικό, χρησιμοποιώντας την κινητικότητά τους στο ανώμαλο έδαφος ως ατού για να επιτευχθεί η ταχεία προώθηση που στο παρελθόν ήταν παράγοντας αποτυχίας και για να διασπαστούν οι επάλληλες γραμμές άμυνας των Γερμανών σε βάθος ενώ τα μηχανοκίνητα περνούσαν με “ασυλία” από ριπές πολυβόλων και κοντινές εκρήξεις πυρών ανάσχεσης του πυροβολικού.
Ο διοικητής της 3ης Βρετανικής Στρατιάς επέλεξε να συνδυάσει και τα δύο σχέδια εξαπολύοντας ένα σχετικά σύντομο μπαράζ από 1,000 πυροβόλα κατά του ήσυχου τομέα του Καμπραί που στη συνέχεια κινήθηκε προς το εσωτερικό των γερμανικών γραμμών σε μια τακτική κυλιόμενου φραγμού με το πεζικό έξι βρετανικών Μεραρχιών να ακολουθεί από απόσταση 270 μέτρων. Στη μάχη ρίχθηκαν και 476 άρματα μάχης κατηγορίας Mark IV σε ένα μέτωπο μόλις 10 χλμ. Οι γερμανικές δυνάμεις αιφνιδιάστηκαν και γρήγορα διασπάστηκαν επιτρέποντας την διείσδυση των Βρετανών σε βάθος 6.5 χλμ. Η κινητικότητα φάνηκε πως ξαναγύρισε προς στιγμήν στο Δυτικό Μέτωπο αλλά τα προβλήματα δεν άργησαν να εμφανιστούν. Μέχρι το τέλος της μέρας τα μισά από τα βρετανικά άρματα είχαν ακινητοποιηθεί, αποτέλεσμα μηχανικών βλαβών (τα περισσότερα), απευθείας βολών από γερμανικά πυροβόλα υποστηρίξεως και του διακεκομμένου πεδίου. Επίσης, η μη τήρηση εφεδρειών (μία μεραρχία πεζικού μόνο και μονάδες ιππικού χωρίς άλογα) σήμαινε πως τα επιτεύγματα της πρώτης μέρας δεν μπορούσαν να τύχουν εκμετάλλευσης.
Μετά από τη μικρή προώθηση των Βρετανών, οι Γερμανοί συνήλθαν και στις 30 Νοεμβρίου εκτόξευσαν την ισχυρότερη αντεπίθεση από το 1914, απωθώντας τους Συμάχους στις αρχικές τους θέσεις. Απώλειες κάθε πλευράς ~44,000. Η μάχη του Καμπραί έληξε στις 7 Δεκεμβρίου χωρίς εδαφικά οφέλη. Ήταν όμως ένα σημαντικό μάθημα και για τις δύο πλευρές. Οι Βρετανοί έμαθαν (επιτέλους) πως ο πόλεμος είχε αποκτήσει μια νέα μορφή όπου η τεχνολογία είχε σημαντικό βήμα στη διαμόρφωση του τρόπου μάχεσθαι και πως νέες τακτικές και όπλα μπορούσαν να δώσουν τη νίκη, αν τύγχαναν σωστής και επιμελημένης φροντίδας. Οι Γερμανοί έμαθαν πώς είναι να δέχεσαι μαζική επίθεση από άρματα μάχης. Παρά το γεγονός ότι το άρμα ήταν παρόν και στη μάχη του Σομ ένα έτος πριν, η εικόνα 350 ατσάλινων μεγαθηρίων που βρυχώντο σε ένα μέτωπο 10 χλμ. πρέπει να ήταν τρομακτική εμπειρία για τους στρατιώτες που είχαν την ατυχία να τα αντικρίσουν. Η μάχη έδειξε πως και αυτά δεν ήταν άτρωτα αλλά πολλοί αξιωματικοί, όπως ο Γκουντέριαν, θα μεταμόρφωναν τους εφιάλτες τους σε σχέδια μετά τον πόλεμο. Μόλις ένα στα τρία από τα 480 περίπου άρματα μπόρεσε να διασωθεί μετά τη μάχη, πολλά από τα οποία έπεσαν στα χέρια των Γερμανών που τα μελέτησαν διεξοδικά, αλλά και πάλι ήταν αρκετά για να πετύχουν τοπική υπεροχή επιτρέποντας νέες επιθέσεις. Ο διοικητής του Συγκροτήματος Στρατιών Α, στρατάρχης διάδοχος Ρούπρεχτ, σημείωσε μετά το Καμπραί πως “όπου το έδαφος ευνοεί τη χρήση αρμάτων μάχης, αιφνιδιαστικές ενέργειες σαν κι αυτή θα είναι αναμενόμενες. Δεδομένου αυτού, το μέτωπο δεν μπορεί ποτέ να είναι ήσυχο”.
