Ξεσπά στη Λέσβο και στη Χίο το στρατιωτικό κίνημα μεταξύ τμημάτων του στρατού που είχαν καταφύγει εκεί μετά την Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή. Οι επικεφαλής του Κινήματος, συνταγματάρχες Νικόλαος Πλαστήρας, Στυλιανός Γονατάς και ο αντιπλοίαρχος Δημήτρης Φωκάς, εκφράζοντας τα βαθύτερα αισθήματα του στρατού απέστειλαν τελεσίγραφο στην Αθήνα που ερρίφθη με μορφή φυλλαδίων από αεροσκάφος πάνω από την Αθήνα.
Με αιτήματα την παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου υπέρ του διαδόχου, τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, την διενέργεια εκλογών για μια κυβέρνηση φιλικής προς τους Αγγλο-Γάλλους, την αναδιοργάνωση του μετώπου στη Θράκη και τη δίκη των υπευθύνων της καταστροφής, η επαναστατική επιτροπή και ισχυρές δυνάμεις του στρατού αποβιβάστηκαν στο Λαύριο δύο μέρες μετά. Ως αποτέλεσμα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος παραιτήθηκε και νέος βασιλιάς ορίστηκε ο γιός του, Γεώργιος ο 2ος.
Στις 15/28 του μηνός η επιτροπή εισήλθε στην Αθήνα ακυρώνοντας σχέδιο του αποστράτου στρατηγού Παγκάλου να αναλάβει ο ίδιος την εξουσία. Αν και ορκίστηκε πολιτική κυβέρνηση υπό τον νομικό και πρώην γενικό διοικητή Κρήτης Σωτήριο Κροκιδά, την πραγματική εξουσία είχε η επαναστατική επιτροπή. Μια από τις πρώτες ενέργειες ήταν η ανάθεση της διεθνούς εκπροσώπησης της χώρας στον Ελευθέριο Βενιζέλο ενώ, στις 14/27 Νοεμβρίου θα αντικαταστήσει και τον Κροκιδά στην πρωθυπουργία με τον ίδιο τον συνταγματάρχη Γονατά.
Η επιτροπή θα πραγματοποιούσε μέσα σε μικρό διάστημα όλα όσα υποσχέθηκε: έφερε τον Βενιζέλο τον οποίο άφησε επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής για να απαλύνει το χτύπημα της καταστροφής και ανέθεσε στον Πάγκαλο να ανδιοργανώσει τη “Στρατιά του Έβρου”, τον νέο ελληνικό στρατό μετά τη διάλυση και απομάκρυνση από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη. Πρόκειται για δύο τεράστια και εξαιρετικά κρίσιμα επιτεύγματα, που δύσκολο έως αδύνατον θα ήταν να πραγματοποιηθούν με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και σε συνθήκες διαφορετικές από αυτές της προσωρινής δικτατορίας. Κυρίως, όμως, θα μείνει στην μνήμη όλων για την προσαγωγή των υπευθύνων της Καταστροφής σε δίκη.
Η “δίκη των εξ” θα αποτελέσει το επιστέγασμα της Μικρασιατικής Καταστροφής και μια βαριά σελίδα στην πολιτική καριέρα του Πλαστήρα. Αν και μέχρι σήμερα θεωρείται αμφιλεγόμενη -ίσως και άσκοπη- και ζημιογόνος για τη διεθνή εικόνα της χώρας ενόψει των διαπραγματεύσεων στη Λωζάννη, το πνεύμα των ημερών απαιτούσε τίποτε λιγότερο από τους πρωταγωνιστές προκειμένου να ησυχάσει τα εξαιρετικά φλέγοντα πνεύματα. Το Κίνημα των Τριών και η κατάληξή του πρέπει να κριθούν υπό το πρίσμα μιας Ελλάδας που γεννήθηκε, ανδρώθηκε, υπέμεινε και πολέμησε για το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας, που τελικά κατέληξε στις στάχτες της Σμύρνης, στους εκτοπισμένους της Μικράς Ασίας και στους χιλιάδες χιλιάδων που πέθαναν με φριχτό τρόπο τις μέρες της καταστροφής ή έσπειραν τα κόκκαλά τους στα βουνά της Ανατολίας στα τάγματα εργασίας. Η κατάρρευση των ονείρων που μεγάλωσαν γενιές και γενιές και είδαν την εθνική ολοκλήρωση να κατακρημνίζεται λίγο πριν την πραγμάτωσή της απαιτούσαν μια εξίσου μεγάλη αιματηρή θυσία, που η τριανδρία αποφάσισε να της προσφέρει.