Οι Γερμανικές δυνάμεις μπαίνουν στην Αθήνα, την οποία η κυβέρνηση και ο βασιλιάς έχουν ήδη εγκαταλείψει και υψώνουν τη σβάστικα στην Ακρόπολη. Θα ακολουθήσει σύντομα η κατάληψη όλης της ηπειρωτικής Ελλάδος.
Με την κατάληψη της Θεσσαλονίκης στις 9 Απριλίου και την προέλαση του Γερμανικού Στρατού στην κοιλάδα του Αξιού, η κατάσταση έγινε αφόρητη για τους αμυνομένους. Αν και πολλά έχουν γραφεί για τους λόγους και την αντίσταση που όφειλαν να δώσουν, η κόπωση του Ελληνικού Στρατού, που ήταν εμπλεγμένος κατά κύριο λόγο στην Ήπειρο και η μικρή παρουσία των Βρετανικών Δυνάμεων στην ελληνική εκστρατεία φάνηκαν καθοριστικά για την ήττα. Αποφασισμένοι να δώσουν ένα ταχύ και καίριο χτύπημα για το “σφράγισμα” του Βαλκανικού Μετώπου, οι Γερμανοί ενέπλεξαν στην εκστρατεία ολόκληρη τη 12η Στρατιά και έναν αεροπορικό στόλο έναντι 3 ελλιπών ελληνικών Μεραρχιών Πεζικού, τις φρουρές των οχυρών του Νέστου και ένα Σώμα Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών με ελάχιστα αντιαρματικά και μερικές Μοίρες αεροσκαφών.
Η απόλυτη αεροπορική κυριαρχία των Γερμανών και Ιταλών έναντι των λίγων βρετανικών αεροσκαφών και της αποδεκατισμένης ελληνικής αεροπορίας και η εμπλοκή καλά εξοπλισμένων δυνάμεων σε μεγαλύτερους αριθμούς σύντομα έγειραν την πλάστιγγα. Το σημαντικότερο, όμως, ήταν η καχυποψία μεταξύ των Ελλήνων και των Βρετανών που σίγουρα αντιλαμβανόμενοι την δυσμενή κατάσταση, μάχονταν με διαφορετικούς σκοπούς.
Θέση των Βρετανών ήταν πως ο Ελληνικός Στρατός όφειλε να εγκαταλείψει τις θέσεις του στην Ήπειρο και να αναδιαταχθεί από τις Πρέσπες ως τον Όλυμπο με τις Κοινοπολιτειακές Δυνάμεις να τον ενισχύουν ως ταχύτερη εφεδρεία. Αντίθετα, η Ελληνική θέση ήταν πως δεν υπήρχε χρόνος για τη μετακίνηση 15 Μεραρχιών με τον εξοπλισμό τους για εκατοντάδες χιλιόμετρα εντός εξαιρετικά ορεινού και δύσβατου δρομολογίου θεωρώντας πως οι Βρετανικές δυνάμεις όφειλαν εξαρχής να είναι ισχυρότερες και να εγγυηθούν τα νώτα της ελληνικής παράταξης. Με τον Γερμανικό στρατό να προελαύνει, το μόνο που μπορούσαν να ελπίζουν ήταν σε έναν επιβραδυντικό αγώνα, για να σώσουν ό,τι μπορούσε να περισωθεί.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς, με τις ελληνικές και βρετανικές δυνάμεις να δίνουν μια επιτυχημένη αλλά μάταιη αντίσταση σε μια σειρά σημείων (στενωπός Κλεισούρας-14 Απριλίου, λίμνη της Καστοριάς-15 Απριλίου, Πέρασμα των Τεμπών-18 Απριλίου, στενά των Θερμοπυλών-24 Απριλίου). Στο μεταξύ, η κατάληψη των Ιωαννίνων απέκλεισε τον ανεφοδιασμό των ελληνικών δυνάμεων στην Ήπειρο ενώ η υποχώρηση ήταν σε εξέλιξη οδηγώντας ομάδα αξιωματικών, υπό τον αντιστράτηγο Τσολάκογλου, να κινηθεί με πρωτοβουλία της και να υπογράψει σειρά συμφωνιών παράδοσης των ελληνικών στρατευμάτων στην Κεντρική Ελλάδα.
Η υπογραφή των συμφωνιών άφησε την κυβέρνηση στην Αθήνα χωρίς μέσα συνέχισης του αγώνα και το Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα εγκατέλειψε την προσπάθεια εκκενώνοντας την ηπειρωτική Ελλάδα για την Κρήτη, όπου μεταφέρονταν πλέον οι δυνάμεις του και τμήμα των ελληνικών κυβερνητικών υπηρεσιών και ο βασιλιάς. Στην Κρήτη, η κατάσταση θα ήταν πιο ελέγξιμη, προσωρινά εκτός της κυριαρχίας των Γερμανών, πιο κοντά στο αρχηγείο Μέσης Ανατολής και υπό την κάλυψη του βρετανικού στόλου της Μεσογείου. Τουλάχιστον έτσι πίστευαν.
Σε αυτό το κλίμα, η κατάληψη της Αθήνας ήταν μια τελεσίδικη πράξη που είχε όμως συμβολική σημασία. Ο Άξονας θα το χρησιμοποιήσει ως όπλο προπαγάνδας αλλά η κατάσταση που θα αφήσει η γερμανική εκστρατεία θα καταλάβει τον ελληνικό λαό με ένα σοκ και δέος. Το προσωποπαγές καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά ξηλώθηκε βίαια εντός 20 ημερών αποκαλύπτοντας μια αδυναμία αντιμετώπισης της κατάστασης σπέρνοντας αισθήματα πικρίας και απογοήτευσης μεταξύ των Ελλήνων. Η συμπυκνωμένη αυτή πικρία και το αίσθημα της ξένης Κατοχής θα δώσουν ζωή στις παλιές πολιτικές δυνάμεις που θα οργανώσουν κινήματα αντίστασης και θα στρώσουν το σκηνικό για την επόμενη μέρα, την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και το όνειδος του Ελληνικού Εμφυλίου.
Δύο αυτοκτονίες αφήνουν μια τελευταία πινελιά στο σκηνικό της ήττας: ο θάνατος του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Κορυζή στις 18 Απριλίου, μετά από συνάντηση με τον βασιλιά που του ανακοινώθηκε η εγκατάλειψη της Αθήνας για την Κρήτη ή την Κύπρο και της μυθιστοριογράφου Πηνελόπης Δέλτα (Μπενάκη), με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. Οι Γερμανοί εισήλθαν σε μια άδεια πόλη με ελάχιστους περιστικούς και ύψωσαν τη σημαία τους στην Ακρόπολη. Η ιστορία που παραδίδεται λίγα χρόνια μετά με τον σκοπό της ελληνικής σημαίας που αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον ιερό βράχο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, θα μπορούσε όμως να εκφράσει άνετα τα συναισθήματα της στιγμής ενός ολόκληρου λαού: απόγνωση και κρυψή δίψα για αντίσταση.
