[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος] – Ξεκινά η τετραήμερη επική μάχη της Ταράουα στο μέτωπο του Ειρηνικού. Το V Αμφίβιο Σώμα με την υποστήριξη του 5ου αμερικανικού στόλου αποβιβάζεται στην ατόλη του κεντρικού Ειρηνικού που υπερασπίζονται 2,620 Ιάπωνες στρατιώτες και 2,200 Ιάπωνες και Κορεάτες εργάτες. Με τη λήξη των μαχών 4,690 Ιάπωνες και 1,696 Αμερικανοί θα είναι νεκροί.
Το 1943 ο πόλεμος στον Ειρηνικό μαινόταν ήδη για δύο ολόκληρα χρόνια. Το αμερικανικό ναυτικό είχε συνέλθει πλήρως από το χτύπημα στο Περλ Χάρμπορ, είχε αναλάβει τις δυνάμεις του και είχε πλήξει καίρια τον ιαπωνικό αυτοκρατορικό στόλο στο Μιντγουέη ενώ ο ναύαρχος Νίμιτς είχε κάνει κινήσεις που άνοιξαν ένα ρήγμα στις άμυνες των Ιαπώνων στο Γκουανταλκανάλ και έκανε το βήμα προς τα νησιά Γκίλμπερτ. Αν έπαιρνε τα Γκίλμπερτ, το επόμενο βήμα ήταν να νηδιά Μάρσαλ και από εκεί η αλυσίδα νησιών των Μαριανών. Με τις Μαριάνες στην κατοχή του, οι μητροπολιτικές νήσοι της Ιαπωνίας θα ήταν πλέον εντός βεληνεκούς.
Τον Νοέμβριο του 1943, πρώτος στόχος στα Γκίλμπερτ ήταν η μικροσκοπική ατόλη της Ταράουα. Το μικρό νησάκι μήκους 3 χλμ. και πλάτους 800 μέτρων ήταν ένας κοραλλιογενής σκόπελος που μόλις εξείχε από την επιφάνεια του ωκεανού. Σε αυτόν, είχε κατασκευαστεί ένας μικρός διάδρομος και υπηρεσίες ελλιμενισμού, ενώ 100 οχυρές θέσεις βαρέων όπλων, θέσεις πυροβολικού, όλμων, εκτενές δίκτυο χαρακωμάτων, αναχώματα, εμπόδια και υπόγεια καταφύγια και αποθήκες το έκαναν το πιο καλά οχυρωμένο νησί του συμπλέγματος. Οι Ιάπωνες καυχώνταν πως οι Αμερικανοί δεν θα κατόρθωναν να πάρουν την Ταράουα “ούτε σε 100 χρόνια με 1,000,000 άνδρες.
Στις 19 του Νοεμβρίου, όμως, ο αμερικανικός στόλος εμφανίστηκε μπροστά στην ατόλη έτοιμος να δοκιμάσει. Μια και χώρος για ελιγμούς δεν υπήρχε, το σχέδιο ήταν απλό: θα χτυπούσαν τους αμυνόμενους με όσο μέταλλο είχαν τα πυροβόλα και τα αεροσκάφη τους και με μια μετωπική επίθεση που μόνο το Αμερικανικό Σώμα Πεζοανυτών ήξερε να εκτοξεύει, θα σκότωναν οποιαδήποτε μορφή ζωής υπήρχε για να αντισταθεί. Η μέρα θα ήταν μακρά και θα έσταζε αίμα. Αφού ισοπέδωσαν το νησί με τα βαριά πυροβόλα των θωρηκτών και των καταδρομικών και αλλεπάλληλα κύματα αεροσκαφών, 18,000 πεζοναύτες εκκίνησαν για να θέσουν πόδι στην ακτή. Στις επόμενες 76 ώρες, οι Αμερικανοί είχαν τόσες απώλειες όσο σε ολόκληρη την εκστρατεία στο Γκουανταλκανάλ.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο και το πιο αξιομνημόνευτο είναι η ζώνη του κοραλλιογενούς υφάλου. Η ζώνη προστατεύει την ακτή σταματώντας τα ΑΒΑΚ Higgins των πεζοναυτών που μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να την προσπεράσουν, πέφτουν στο νερό και καλύπτουν τη ρηχή λιμνοθάλασσα με τα πόδια και το Garand στην ανάταση. Αργά αλλά σταθερά οι πεζοναύτες προχωρούν παραπατώντας ανάμεσα στα κοράλια που κόβουν σαν ξυράφια ενώ γαζώνονται από ριπές πολυβόλων, εκρήξεις όλμων και παράκτια πυροβόλα που διασώθηκαν από τον βομβαρδισμό. Από τους 5,000 πεζοναύτες που θα αποβιβαστούν στη ζώνη, 1,500 θα μείνουν για πάντα εκεί σε αυτή τη διαδρομή των λίγων μέτρων. Ένας εικονολήπτης καταγράφει τα πάντα από τη λειτουργία που παρακολούθησαν στο πλοίο την προηγουμένη μέχρι τη στιγμή που στήνουν τη σημαία στο νησί. Η δουλειά του είναι το φιλμ “Με τους πεζοναύτες στην Ταράουα” που συγκλονίζει ακόμα με την εικόνα των μαχών.
