Η «κυβέρνηση του Φλένσμπουργκ» (Flensburger Regierung), η γερμανική κυβέρνηση αποτελούμενη από υπουργούς και αξιωματούχους που δεν συνελήφθησαν στο Βερολίνο με Πρόεδρο τον ναύαρχο Νταίνιτς, διαλύεται επίσημα.
Η κυβέρνηση ιδρύθηκε στις 2 Μαΐου, αμέσως μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ στο Βερολίνο, όπου ο ίδιος και η κυβέρνησή του είχαν αποκλειστεί. Οι θεσμικές θέσεις του ανωτάτου άρχοντος και του πρωθυπουργού χωρίστηκαν και πάλι, ανατρέποντας την πράξη ενοποίησης των εξουσιών του 1934 που εγκατέστησε τον Χίτλερ προσωπικά ως “Ηγέτη και Καγκελάριο του Ράιχ” και καθιστώντας τον αρχηγό του ναυτικού, ναύαρχο Νταίνιτς ως πρόεδρο και τον υπουργό οικονομικών, Λουτζ κόμητα του Σβέριν φον Κρόσιγκ, ως επικεφαλής υπουργό και υπουργό εξωτερικών. Με σημαντικό τμήμα της Γερμανίας να μην κατέχεται από συμμαχικά στρατεύματα ακόμα και ισχυρές μονάδες των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων ακόμα υπό τα όπλα, μια κυβέρνηση τεχνοκρατών ιδρύθηκε για να διατηρήσει κάποια τάξη και μορφή επίσημης αρχής και να συντηρήσει ίσως μια σπίθα ελπίδας για την Γερμανία της επόμενης μέρα.
Ο Νταίνιτς που ονομάστηκε «Φύρερ της ήττας» είχε διεξαγάγει τις διαπραγματεύσεις ανακωχής με τους Συμμάχους και ήλπιζε να διατηρήσει τη θέση του αυτή ως προσωρινή κυβέρνηση της Γερμανίας μέχρι νεωτέρας. Ο Τσώρτσιλ φαίνεται πως ήταν θετικός σε μια τέτοια προοπτική, με το βλέμμα στην ισχυρή παρουσία του Κόκκινου Στρατού, πλέον στο μέσον της Ευρώπης, επιθυμώντας μια ικανή μεταπολεμική Γερμανία που θα δρούσε ως “ανάχωμα” στον σοβιετικό οδοστρωτήρα.
Οι Αμερικανικές και Σοβιετικές αντιρρήσεις όμως οδήγησαν στις 23 Μαΐου, μετά την άνευ όρων παράδοση, στη σύλληψη των μελών της κυβέρνησης και στη διάλυσή της. Αν και η κυβέρνηση του Φλενσμπουργκ δεν είχε επιτύχει ποτέ να συνδεθεί με τον κρατικό διοικητικό ιστό του γερμανικού κράτους, ναζιστικού και μη, τα μέλη της που αποτελούνταν από μέλη του ναζιστικού κόμματος αντιπροσώπευαν έστω και τυπικά την μόνη μορφή επίσημης αρχής με την οποία θα μπορούσε κάποιος να συζητήσει. Η διάλυσή της δημιούργησε ένα κενό που θα έπαυε να υπάρχει στις 5 Ιουνίου, με την υπογραφή της πράξης “διακήρυξης του Βερολίνου” από τους Συμμάχους που ανακήρυξε τη Γερμανία κατεχόμενο έδαφος και παρέδοσε όλες τις εξουσίες και διοικητικές αρχές στα όργανα της Βρετανικής, Αμερικανικής, Γαλλικής και Σοβιετικής κυβερνήσεων.
