Υπογράφεται στην Ουάσιγκτον μεταξύ 12 Εθνών η ιδρυτική Συνθήκη του Οργανισμού Βορειο-Ατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization-ΝΑΤΟ).
Η ίδρυση του ΝΑΤΟ εντάσσεται στις βασικές συνθήκες που επικράτησαν στα πρώτα χρόνια του μεταπολεμικού κόσμου. Ο πόλεμος είχε τελειώσει, οι Δυνάμεις του Άξονα είχαν νικηθεί και 12 εκατομμύρια περίπου ξένοι στρατιώτες (2 εκατομμύρια Αμερικανοί και 10 περίπου εκατομμύρια Σοβιετικοί) βρίσκονταν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Με τον Κόκκινο Στρατό να μην είναι σε διάθεση να αποχωρήσει άμεσα, οι ανησυχίες των δυτικών χωρών για την ασφάλεια των κεντρικών και δυτικών χωρών εξελίχθηκε σε προσπάθεια να εξασφαλίσουν μια μόνιμη δέσμευση των ΗΠΑ στη συλλογική ασφάλεια της Ευρώπης. Οι ίδιες οι ΗΠΑ, απρόθυμες αρχικά, άριχσαν σταδιακά να βλέπουν τους κινδύνους να αναδυθεί στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και αλλού η προοπτική ενός νέου επεκτατικού κράτους με απολυταρχικές δομές.
Σε αυτό το σκεπτικό, δημιουργήθηκε με την επίσημη υπογραφή των ΗΠΑ, του Καναδά, της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου, της Νορβηγίας, της Δανίας, της Ισλανίας, του Λουξεμβούργου και της Πορτογαλίας μια αμυντική συμμαχία κρατών για τη συλλογική ασφάλεια στην Ευρώπη. Οι 2 αμερικανικές και 10 ευρωπαϊκές χώρες συμφώνησαν πως επίθεση εναντίον ενός θα σημαίνει επίθεση κατά όλων των συμμαχικών χωρών, διαδήλωναν την προσήλωσή τους στην ειρήνη και σταθερότητα και δεσμεύονταν να συνεργαστούν στενά για την αναστήλωση του πνεύματος ασφάλειας στον Μεταπολεμικό κόσμο, πνεύμα απαραίτητο για την ανοικοδόμηση που βρισκόταν σε εξέλιξη.
Σταδιακά, το ΝΑΤΟ θα εξελιχθεί σε έναν ισχυρό πολιτικό οργανισμό με στρατιωτικό σκέλος, θα ενισχυθεί με την είσοδο νέων κρατών (Ελλάδας, Τουρκίας το 1952, Δυτικής Γερμανίας το 1955, της Ισπανίας το 1982, Πολωνίας, Ουγγαρίας, Τσεχικής δημοκρατίας το 1999) φτάνοντας πρόσφατα τα 30 μέλη. Αν και δεν εξελίχθηκε στον έναν, ενιαίο, στρατό με κοινή εκπαίδευση, εξοπλισμό, υποστήριξη και στολή που οραματίστηκε ο πρώτος ανώτατος διοικητής του, στρατηγός Αϊζενχάουερ, πέτυχε στην αποστολή του, να ενισχύσει την κρίσιμη ώρα στην αποτροπή ενός νέου ευρωπαϊκού πολέμου και καταστροφής στην Ευρώπη και να φέρει τα ευρωπαϊκά κράτη σε συνεργασία.
Στα αρνητικά του εντάσσονται η ενθάρρυνση της σύστασης του αντίπαλου δέους, μια στρατιωτική συμμαχία των ανατολικοευρωπαϊκών κρατών υπό τη διεύθυνση της Σοβιετικής Ένωσης (το Σύμφωνο της Βαρσοβίας), η μη αποτροπή εντάσεων εντός των κόλπων του (εντάσεις Γαλλίας-ΗΠΑ που οδήγησαν στη ρήξη και απόσυρση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ, εντάσεις Ελλάδας-Τουρκίας που έκαναν την πρώτη να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) και η ασαφής του εξέλιξη μετά την πτώση του αντιπάλου δέους και την ανάληψη πιο επιθετικών αποστολών αντίθετα στο πρωτότυπο πνεύμα του.
Μια άλλη εξέλιξη ήταν πως το ΝΑΤΟ ενέπνευσε την δημιουργία πολλών αντιστοίχων συμμαχιών στην περιφέρεια της Σοβιετικής σφαίρας επιρροής με σκοπό να επιτευχθεί αυτό που ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ ονόμασε “πολιτική συγκράτησης” (containment policy), αναφερόμενος στον επιθετικό και υπονομευτικό τρόπο δράσης των κομμουνιστικών οργανώσεων και την πολιτική αναταραχή και ανατροπή που επεδίωκαν με τη στήριξη της Μόσχας. Το ΝΑΤΟ εξυπηρετούσε την “συγκράτηση” ή “ανάσχεση” στην περιοχή Ευρώπης-Ατλαντικού, το Σύμφωνο της Βαγδάτης (1955) στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας από την Τουρκία ως την Ινδία, ο Οργανισμός Συμφώνου Νοτιο-Ανατολικής Ασίας (SEATO) του 1954 κυρίως στην περιοχή του Νοτίου Ειρηνικού-Ινδικού ωκεανών και η Αμυντική Συνθήκη Αυστραλίας-Νέας Ζηλανδίας-ΗΠΑ (ANZUS) στην Ωκεανία.
