Εβδομηνταδύο χρόνια πριν, πραγματοποιεί την παρθενική του πτήση το πρωτότυπο Ι-330 SI του σχεδιαστικού γραφείου Mikoyan-Gurevich, για να εξελιχθεί στο περίφημο MiG-17 (κατά ΝΑΤΟ: Fresco). H σχεδίαση του αεροσκάφους προήλθε από το επιτυχημένο, πάνω από τους ουρανούς της Κορέας, MiG-15bis, που εισήγαγε τις οξείες οπισθοκλινείς πτέρυγες χαρίζοντάς του εξαιρετική ταχύτητα και ευελιξία. Αν και αποτελούσε μεγάλη επιτυχία, το σχεδιαστικό γραφείο δεν κάθισε στις δάφνες του αλλά ετοίμαζε ήδη τον αντικαταστάτη.
Σκοπός των σχεδιαστών ήταν να εξαλείψουν τα μειονεκτήματα του MiG-15 παραδίδοντας ένα νέο εξαιρετικό μαχητικό, ένας στόχος που επιτεύχθηκε και με το παραπάνω. Ενώ το MiG-15 είχε πολύ καλές επιδόσεις ταχύτητας, η αστάθεια στην οποία περιέπιπτε φτάνοντας σε υπερηχητική ταχύτητα είχε κάνει τους σχεδιαστές να τοποθετήσουν έναν “κόφτη”, που σταματούσε την επιτάχυνσή όταν έφτανε στα 0,92 Mach, για ασφάλεια. Το νέο σχέδιο όμως, το I-330 SI, είχε λεπτότερες πτέρυγες και περισσότερο οπισθοκλινείς, μακρύτερη άτρακτο και πιο οξύ ουραίο πτέρωμα αποδίδοντας εξαιρετική σταθερότητα σε ακόμα μεγαλύτερες ταχύτητες.
Στην εξέλιξη του, το MiG-17 θα αποδειχθεί ένα από τα ταχύτερα και ικανότερα μαχητικά αεροσκάφη της Σοβιετικής Ένωσης. Ξεκινώντας από τον Αύγουστο του 1951 άρχισε να παράγεται σε μεγάλους αριθμούς για να εξοπλίσει τα συντάγματα αναχαίτισης της Aεροπορίας ενώ χρησιμοποιήθηκε και σε ρόλους προσβολής εδάφους και ως αναχαιτιστικό των στρατηγικών βομβαρδιστικών Β-52 Stratofortress και B-58 Hustler.
Πάνω από 11.000 αεροσκάφη του τύπου θα κατασκευαστούν από τη Σοβιετική Ένωση, την Πολωνία (ως PZL-Mielec Lim-6) και την Κίνα (ως Shenyang J-5). Θα λάβουν μέρος για πρώτη φορά σε επιχειρήσεις στην κρίση στα στενά της Ταϊβάν αλλά θα κερδίσουν τις δάφνες τους με τη Λαϊκή Αεροπορία του Βιετνάμ στον πόλεμο όπου θα αποτελέσουν εξαιρετικά δύσκολο αντίπαλο για τα αμερικανικά μαχητικά. Σήμερα συνεχίζουν να πετάνε στην Κίνα ενώ επιχειρούν και στη Β. Κορέα.
