Tο αεροσκάφος σχεδιάστηκε το 1948 ως βασικός φορέας πυρηνικού βομβαρδισμού που θα αντικαθιστούσε τα Convair B-36 αλλά το σχέδιό του μετήλθε πολλών αλλαγών, από ίσιες σε οπισθοκλινείς πτέρυγες και από 6 κινητήρες turboprop σε 8 κινητήρες turbojet ως το 1955 που εισήλθε τελικά σε υπηρεσία με την USAF.
Αρχικά δεν έγινε δεκτό με τόσον ενθουσιασμό από τα πληρώματά του που το αποκαλούσαν BUFF (Big Ugly Fat Fucker/Fella) αλλά γρήγορα το Stratofortress κέρδισε τον σεβασμό των χειριστών του με την αξιοπιστία του, την αντοχή και τις απίστευτες επιδόσεις του. Παρά το μέγεθός του (56 x 49 μέτρα εκπέτασμα πτερύγων προς μήκος ατράκτου) το “άσχημο” αεροσκάφος πετά με σχεδόν υπερηχητική ταχύτητα (0.9 Mach ή 960 χλμ/ώρα) στα 55,000 πόδια και 0.5 Mach (600 χλμ/ώρα) σε επίπεδο εδάφους ή τουλάχιστον λίγα μέτρα πάνω από αυτό, αφού ο γίγαντας έχει επιδείξει εξαιρετική σταθερότητα. Συνολικά, 744 βομβαρδιστικά κατασκευάστηκαν στην περίοδο 1952 ως 1962.
Η πρώτη έκδοση -Α ήταν περισσότερο δοκιμαστική και δεν εντάχθηκε σε υπηρεσία. Αντίθετα ο τύπος Β-52Β εντάχθηκε με την Διοίκηση Στρατηγικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και στη συνέχεια από την έκδοση -C ως -F δέχτηκε διαρκείς βελτιώσεις, κυρίωσς στον τομέα της ακτίνας δράσης με νέες δεξαμενές καυσίμου και ενσωμάτωση ικανότητας εναερίου ανεφοδιασμού. Νέα όπλα πιστοποιήθηκαν στο αεροσκάφος, από πυρηνικές βόμβες, σε συμβατικές, νάρκες, πυραύλους cruise και πυραύλους εναντίον πλοίων.
Το Β-52 πολέμησε σε όλες σχεδόν τις πολεμικές αναμετρήσεις των ΗΠΑ από το Βιετνάμ ως σήμερα, ξεκινώντας από συμβατικούς ισοπεδωτικούς βομβαρδισμούς μεγάλης ακτίνας το 1965 εκκινώντας από τις βάσεις του στο Γκουάμ, την Οκινάουα και την Ταϋλάνδη κατά του Βορείου Βιετνάμ. Το Β-52Η άλλαξε τους κινητήρες turbojet στους πιο αποδοτικούς tourbofans. Στη δεκαετία του 1980 τα βομβαρδιστικά εξοπλίστηκαν στους πυλώνες των πτερύγων τους με πυραύλους cruise τόσο με συμβατική όσο και πυρηνική κεφαλή.
Ελληνικά F-16 συνοδεύουν αμερικανικό B-52 σε αποστολή επιτήρησης στη Συρία
Το 1991, στη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου του Περσικού, αεροσκάφη Β-52Η απογειώθηκαν από τις βάσεις τους στη Λουϊζιάνα και με διαδοχικούς ανεφοδιασμούς εν πτήσει έφτασαν και βομβάρδισαν στόχους στο Ιράκ και επέστρεψαν με τον ίδιο τρόπο πίσω. Το συνολικό ταξίδι των 23,000 χλμ. κράτησε 35 ώρες και έγινε μόνο και μόνο για να επιδείξει τις ικανότητες των αεροσκαφών και των πληρωμάτων του, αφού άλλα Β-52 επιχειρούσαν ήδη από βάσεις στη Μεγάλη Βρετανία, την Ισπανία, την Σαουδική Αραβία και το Ντιέγκο Γκαρσία στον ινδικό ωκεανό.
Παρά την ένταξη σε υπηρεσία νεώτερων και ικανότερων αεροσκαφών, όπως το B-1 Lancer και το B-2 Spirit στον ρόλο του πυρηνικού βομβαρδισμού, τα Β-52 συνέχισε να αναβαθμίζεται και να υπηρετεί στην Αμερικανική Αεροπορία αναβαθμίζοντας διαρκώς τον ηλεκτρονικό του εξοπλισμό και τη δομή της ατράκτου και των πτερύγων του. Το μεγάλο αεροσκάφος αποδείχθηκε όχι μόνον ανθεκτικό αλλά και εξαιρετικά προσαρμόσιμο στις νέες καταστάσεις και αυτός είναι ο “δραρβινικός κώδικας” για την επιβίωσή του ως σήμερα εκεί που άλλα νεώτερα σχέδια δεν μακροημέρευσαν.
68 χρόνια μετά συνεχίζει να υπηρετεί ευδόκιμα ως βομβαρδιστικό, πλατφόρμα δοκιμών νέων όπλων και πειραματικών αεροσκαφών, όπως το X-15 της NASA. Αρκετές δεκάδες αυτών των εμβληματικών αεροσκαφών υπηρετούν και αναβαθμίζονται για να προσφέρουν ακόμα και 30 χρόνια από σήμερα, που το αεροσκάφος θα μετρά 90 χρόνια υπηρεσίας. Ο αντικαταστάτης του το Β-21, αναμένεται να τεθεί σε παραγωγή από τα μέσα της δεκαετίας. Θα είναι αυτό το τέλος των Β-52; Θα δούμε…
