Πραγματοποιεί την πρώτη του πτήση το αναγνωριστικό μεγάλων υψών SR-71 Blackbird της Lockheed.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 1 Μαΐου 1960: Το επεισόδιο του U-2, η κατάρριψη του Gary Powers
Το περιστατικό της κατάρριψης του U-2 του Gary Powers το 1960 σήμανε συναγερμό στα αμερικανικά επιτελεία αφού οι κατασκοπευτικές πτήσεις βρίσκονταν στο απόγειό τους και το επίπεδο της σοβιετικής αεράμυνας έδειχνε να ξεπερνά τις ικανότητες των αμερικανικών αεροσκαφών. Οι επιτελείς του Πενταγώνου απευθύνθηκαν στις αμερικανικές εταιρείες για ένα νέας γενιάς αεροσκάφος που θα πετούσε πάνω και πέρα από τις δυνατότητες των σοβιετικών πυραύλων και θα είχε και ελάχιστο ίχνος στο ραντάρ. Η ομάδα σχεδιαστών της Lockheed βάλθηκε αμέσως να επιτύχει το ακατόρθωτο.
Ο Kelly Johnson, που ηγείτο του σχεδίου θυμάται με δέος: “Όλα έπρεπε να εφευρεθούν από την αρχή. ΌΛΑ!”. Το αεροσκάφος όφειλε να ξεπερνά σε ταχύτητα και ευελιξία ακόμα και τους τελευταίας τεχνολογίας πυραύλους. Αυτό μεταφράστηκε σε διατηρούμενη ταχύτητα 2,000 μιλίων/ώρα. Τα αεροσκάφη της εποχής επετύγχαναν τέτοιες ταχύτητες αλλά ελάχιστο διάστημα, σε βύθιση ή/και με τη χρήση μετάκαυσης. Το αεροσκάφος θα έπρεπε να πετά σε αυτή την ταχύτητα χωρίς μετάκαυση και για ώρες. Η τριβή που αναπτυσσόταν στα υλικά από την αντίσταση έφτανε στο σημείο να εξαρθρώνει τα κομμάτια της ατράκτου και να λιώνει τα υλικά. Το αλουμίνιο απλά απορρίφθηκε. Το τιτάνιο ήταν η μόνη λύση. Και τα κράματα τιτανίου, όμως, χρειάζονταν μεγάλη προσοχή κατά την κατασκευή. Τα χαλύβδινα εργαλεία έλιωναν κατά την επαφή. Νέα εργαλεία από τιτάνιο έπρεπε να κατασκευαστούν.
Το πρόβλημα της εξωτερικής θερμοκρασίας ήταν κρίσιμο. Ενώ η τριβή δημιουργούσε θερμοκρασίες κοντά στους 550 βαθμούς Κελσίου, τα μεγάλα ύψη που πετούσε το αεροσκάφος έφερναν τη θερμοκρασία περιβάλλοντος κοντά στους -50. Χιλιάδες κυριολεκτικά ώρες αναλώθηκαν στην επίλυση αυτού του προβλήματος πριν καταλήξουν σε μια παραδοχή που είναι γνωστή από το σχολείο: το μαύρο χρώμα απορροφά και εκπέμπει ταυτόχρονα τη θερμότητα. Το αεροσκάφος βάφτηκε μαύρο, δίνοντας στο σχέδιο το όνομά του: Black bird. Το σχέδιο της Lockheed ονομάστηκε Α-12 και πρωτοπέταξε στις 30 Απριλίου του 1962.
Δυόμιση χρόνια μετά το αεροσκάφος είχε εξελιχθεί στο SR-71, με δεύτερη θέση για τον χειριστή συστημάτων αναγνώρισης, περισσότερο καύσιμο για μεγαλύτερη ακόμα εμβέλεια και εντελώς ανασχεδιασμένες επιφάνειες για να μειώσουν ακόμα περισσότερο το ίχνος αντανάκλασης στα ραντάρ. Το νέο SR-71 πρωτοπέταξε σαν σήμερα στις 22 Δεκεμβρίου 1964. Ενσωμάτωνε πρωτοποριακές τεχνολογίες μείωσης ίχνους στο ραντάρ, όπως την ανάμιξη με τη μπογιά υλικού απορρόφησης ακτινοβολίας και κατέχει υψηλές επιδόσεις ταχύτητας (max 3.3 Mach στα 80,000 πόδια) και ύψους πτήσης (max 85,000 πόδια). Με μήκος άνω των 32 μέτρων, το αεροσκάφος παρουσίαζε ίχνος όσο ενός μικρού πουλιού στο ραντάρ. Η σχεδιαστική ομάδα της Lockheed είχε κατορθώσει να “εξαφανίσει” το ίχνος του κατά 90%.
32 αεροσκάφη κατασκευάστηκαν με τα 12 να έχουν χαθεί σε ατυχήματα και κανένα σε επιχειρησιακή δράση. Αν ένας πύραυλος εκτοξευόταν εναντίον του ο χεριστής απλά επιτάχυνε και ανερχόταν σε μεγαλύτερο ύψος. Κατέχει ακόμα το ρεκόρ του ταχύτερου επανδρωμένου αεριωθουμένου αεροσκάφους. Κατά την τελετή απόσυρσής του, το 1993, το τελευταίο αεροσκάφος πέταξε από το Λος Άντζελες στην Ουάσινγκτον για να προστεθεί στη συλλογή Αεροπορίας και Διαστήματος του ινστιτούτου Smithsonian καλύπτοντας την απόσταση από τον Ειρηνικό στον Ατλαντικό μέσα σε 67 λεπτά.
The Untouchables: 8+1 πράγματα για το SR-71 που… απαγορευόταν να ρωτήσετε
