[Πόλεμος του Βιετνάμ] – Μετά από μια ευρεία εκκαθαριστική επιχείρηση στην περιοχή των κεντρικών υψιπέδων (επιχείρηση “Greeley”) από συνδυασμένες δυνάμεις της 4ης αμερικανικής Μεραρχίας Πεζικού, της 173ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας και Νοτιοβιετναμικών μονάδων, πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν μερικούς μήνες μετά ότι οι Βορειοβιετναμέζοι είχαν ενισχυθεί και ετοιμάζονταν να επιτεθούν στην ίδια περιοχή, έκαναν τους Αμερικανούς να εξαπολύσουν ένα προληπτικό χτύπημα.
Η επιχείρηση “McArthur” κατέληξε σε μια σκληρή αντιπαράθεση στην περιοχή Ντακ Το, που έγινε μια από τις αιματηρότερες μάχες του πολέμου του Βιετνάμ. Επί τρεις εβδομάδες 16,000 Αμερικανοί και Νοτιοβιετναμέζοι συγκρούονταν σε μια σειρά εμπλοκών με τις δυνάμεις τεσσάρων συνταγμάτων (περ. 6,000 άνδρες) Βορειοβιετναμέζων στρατιωτών και ατάκτων. Οι μάχες γύρω από τους λόφους 742 και 875 θεωρούνται από τους σκληρότερους του μεγάλου πολέμου του Βιετνάμ. Αν και οι Αμερικανοί εκμηδένισαν σχεδόν τους Βιετναμέζους, η συγκέντρωση και φθορά των δικών τους δυνάμεων θα στερήσει τις ενισχύσεις αυτές από το Κε Σαν, που θα πολιορκηθεί από 3 Βορειοβιετναμικές μεραρχίες δύο μήνες αργότερα.
Θυμάμαι ακόμη από το θρυλικό “Βιετνάμ” της Οριάννα Φαλλάτσι ότι ήταν το πρώτο πεδίο μάχης που επισκέφθηκε κατά το οδοιπορικό της εκεί … ένα κλασικό ανάγνωσμα, με πολύ προσωπικό τόνο και ένα άρωμα ιδεαλισμού ίσως (ήταν η εποχή που οι “καλοί” και οι “κακοί” της υποθέσεως ήταν σαφώς οριοθετημένοι, και απλώς διάλεγες στρατόπεδο …), αλλά πάντως έντιμο, ανεπιτήδευτο γράψιμο και μια από τις καλύτερες καταγραφές της φρίκης του πολέμου που εμφανίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες …
Οι δικές μου μνήμες εκκινούν λίγο μετά: από την Άνοιξη του 1968 και τη δραματική μάχη του Κε Σαν (Khe Sanh) που είχε τύχει μεγάλης δημοσιότητας στις ελληνικές εφημερίδες της εποχής. Στο σχολικό (Τρίτη Δημοτικού!) γινόταν κανονική σφαγή μεταξύ των καουμπόιδων (φιλοαμερικανών) και των Ινδιάνων! Λίγα χρόνια μετά ήλθε η Μεταπολίτευση και – ώ τι σύμπτωση! – οι φιλοβιετναμέζοι βρέθηκαν στην ΚΝΕ και στο Ρήγα! Μαζί με μερικούς φιλοαμερικανούς που πέρασαν απέναντι λόγω του συρμού της εποχής.
Φανταστική ιστορία, αγαπητέ μου φίλε! Το βιβλίο το διάβασα κατά το 1984, ως μαθητής γυμνασίου.
Η πρώτη μου ανάμνηση σχολικού φατριασμού είναι ο Πόλεμος των Falkand (5η Δημοτικού)! Οι αριστερού background ήταν με την Αργεντινή (της οποίας το καθεστώς εκτελούσε εξωδίκως κατά χιλιάδες τους αριστερούς …) στο όνομα της αντιαποικιοκρατίας, οι αντίθετοι υπέρ της Αγγλίας στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών.
Ευχαριστώ φίλτατε. Επί Φώκλαντ ήμουν στο τελευταίο έτος – άλλος χαμός εκεί! Πράγματι οι Κνίτες κλπ είχαν ταχθεί με τους φασίστες της Αργεντινής – ο Ριζοσπάστης μάλιστα είχε γράψει θετικά για τον προηγούμενο δικτάτορα Βιντέλα (στον πόλεμο ήταν ο Γκαλτιέρι) – αλλά η έκπληξη ήλθε από τον Ανδρέα Παπανδρέου: δήλωσε ξεκάθαρα ότι οι Βρετανοί είχαν δίκιο και έστειλε τους Πασπίτες αδιάβαστους.
Όμως ο Ανδρέας ήταν πολιτικός σοβαρού βεληνεκούς (γι’ αυτό και ακόμη πιό υπεύθυνος για τα σφάλματά του) και εν προκειμένω είχε δίκιο. Είχε στο νου του την Κύπρο ενώ σήμερα δικαιώνεται και με το Καστελλόριζο και την υποτιθέμενη απόστασή του από τον ηπειρωτικό κορμό της χώρας.
Αργότερα απεκαλύφθησαν τα αεροπορικά εισιτήρια για Ατλαντικό της Αργεντινής χούντας και οι καϋμένοι της αριστεράς εξετέθησαν πάλι.
Κάνείς δεν κοιτάζει πόσα κουβαλάνε επάνω τους οι στρατιώτες.