Στον πόλεμο του Βιετνάμ η βάση του Κε Σαν είχε δημιουργηθεί ήδη από το 1962, κοντά στην αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη μεταξύ Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ.
Το 1967 παρατηρήθηκε ότι οι Βορειοβιετναμέζοι είχαν αρχίσει να συγκεντρώνουν δυνάμεις στους γύρω λόφους και το αμερικανικό επιτελείο φοβήθηκε επανάληψη μιας μάχης κύκλωσης και εξόντωσης, όπως παλαιότερα εκείνη των γαλλικών δυνάμεων στο Ντιεμ Μπιεν Φου. Έτσι οι Αμερικανοί άρχισαν να συγκεντρώνουν δυνάμεις στη βάση του Κε Σαν (έφτασαν τους 6.000) καθώς και άφθονα όπλα και πυρομαχικά.
Στις 21 Ιανουαρίου 1968 οι Βορειοβιετναμέζοι ξεκίνησαν ένα ισχυρό μπαράζ πυροβολικού, που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος των αμερικανικών αποθεμάτων βλημάτων πυροβολικού και όλμων. Η κίνηση αυτή ερμηνεύτηκε ως πρελούδιο επίθεσης και αμέσως ξεκίνησαν ισχυρότατοι βομβαρδισμοί από αέρος και ξηράς κατά των πιθανολογούμενων θέσεων του εχθρικού πυροβολικού, ενώ η φρουρά ενισχύθηκε περισσότερο με την άφιξη της 1ης Μεραρχίας Ιππικού.
Λίγες μέρες μετά, η επίθεση του Τετ στα περισσότερο απροστάτευτα αστικά κέντρα και μετόπισθεν έκανε την επιχείρηση στο Κε Σαν να μοιάζει με παραπλανητικό αντιπερισπασμό, μια υπόθεση στην οποία το αμερικανικό και νοτιοβιετναμικό επιτελείο έπεσαν μέσα. Οι μάχες στο Κε Σαν συνεχίστηκαν μέχρι τις 9 Ιουλίου, ημερομηνία που οι Αμερικανοί αποσύρθηκαν, έχουντας ουσιαστικά καταστείλει κάθε σοβαρή εχθρική απειλή με τη ρίψη 100.000 βομβών από αέρος και άνω των 158.000 βλημάτων πυροβολικού.
Η απόσυρση μετά τη μάχη πραγματοποίηθηκε με το σκεπτικό πως η χρησιμότητα της βάσης είχε πάψει να υφίσταται. Ενώ η αμερικανική ηγεσία έκανε στροφή προτιμώντας μικρότερες εγκαταστάσεις, έναντι των βάσεων-φρουρίων που ο εχθρός εύκολα μπορούσε να απομονώσει και να απειλήσει. Αυτό έδωσε λαβή στη Βορειοβιετναμική πλευρά να πανηγυρίσει την αμερικανική απόσυρση ως νίκη, γεγονός που σημειώθηκε δηκτικά και στα δυτικά ΜΜΕ. Γεγονός είναι ότι ο μεγαλύτερος φόβος της αμερικανικής πλευράς, η επανάληψη δηλαδή του Ντιεν Μπιεν Φου μάλλον δεν ήταν πραγματοποιήσιμος με τα εναέρια μέσα και δύναμη πυρός που είχε το 1968 στην (άμεση) διάθεσή της. Ήδη ο πόλεμος του Βιετνάμ διεξαγόταν όλο και πιο έντονα στον επικοινωνιακό τομέα, κάνοντας το Κε Σαν να δείχνει ως μια κοπιαστική νίκη κατά του Βορείου Βιετνάμ, με πολλές απώλειες όμως και χωρίς αντίκρισμα, ένας καθρέπτης δηλαδή του ιδιότυπου αυτού πολέμου.
