[Πόλεμος του Βιετνάμ] – 56 μέλη των ειδικών δυνάμεων του Αμερικανικού στρατού και της Αεροπορίας προσγειώνονται με ελικόπτερα στο βορειοβιετναμικό στρατόπεδο Sơn Tây, 37 χλμ. δυτικά του Ανόϊ για να απελευθερώσουν 61 αιχμαλώτους πολέμου, που πληροφορίες ήθελαν να κρατούνται εκεί.
Με τον πόλεμο να βαίνει προς το τέλος του και τον πρόεδρο Νίξον να προωθεί την λεγόμενη “Βιετναμοποίηση”, το πέρασμα των ευθυνών των επιχειρήσεων στις ένοπλες δυνάμεις του Νοτίου Βιετνάμ, οι φήμες για ύπαρξη Αμερικανών αιχμαλώτων πολέμου σε στρατόπεδα εντείνονταν. Το 1970 υπήρχαν πληροφορίες για 450 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις αιχμαλώτων πολέμου και τουλάχιστον διπλάσιο αριθμό αγνοουμένων. Αναφορές έκαναν λόγο για στρατόπεδα όπου οι συνθήκες κράτησης ήταν φριχτές, η κακομεταχείριση και τα βασανιστήρια των κρατουμένων ο κανόνας. Έτσι, όταν οι υπηρεσίες πληροφοριών παρουσίασαν αεροφωτογραφίες από ένα SR-71 του στρατοπέδου Σον Τάι και πληροφορίες για την ύπαρξη τουλάχιστον 55 αιχμαλώτων, η απόφαση μιας επιχείρησης διάσωσης λήφθηκε άμεσα.
Ξεκινώντας από τα τέλη Αυγούστου, 500 εθελοντές των πράσινων μπερέ και πληρώματα της αμερικανικής αεροπορίας με A-1 Skyraider, ελικόπτερα και μεταγωγικά C-130E(I) Combat Talons συγκεντρώθηκαν στην αεροπορική βάση Eglin όπου ξεκίνησαν εκπαίδευση με σκοπό να επιλεγούν οι καλύτεροι. Ο σχεδιασμός της επιχείρησης έγινε ταυτόχρονα με την επιλογή των καλύτερων. Συνολικά, 219 άνδρες επελέγησαν (103 του Στρατού και 116 της Αεροπορίας) ως ομάδα καταδρομής, προσωπικό υποστήριξης, πληρώματα αεροσκαφών και ομάδα διοίκησης. Η εκπαίδευση ιπταμένων και καταδρομών ήταν εξαντλητική ξεκινώντας από τις αρχές Σεπτεμβρίου ως τον Νοέμβριο με τρεις γενικές ασκήσεις καθημερινά. Τα πληρώματα των αεροσκαφών συμπλήρωσαν πάνω από 1,000 ώρες το καθένα στα C-130 και HH-1. Η ομάδα των πρασίνων μπερέ χωρίστηκε σε τρεις διμοιρίες, μια ομάδα εισβολής των 14 ανδρών θα προσγειωνόταν με ελικόπτερα μέσα στο στρατόπεδο και θα κατέβαλε τις άμυνες απελευθερώνοντας τους ομήρους, μια δεύτερη 22 ανδρών θα παρείχε άμεση υποστήριξη και μια ακόμα 20 ανδρών θα αποτελούσε τη δύναμη ασφαλείας προστατεύοντας τις προηγούμενες δυνάμεις από επιθέσεις Βιετναμέζων (μια δύναμη 12,000 ανδρών του Στρατού του Βορείου Βιετνάμ είχε αναγνωριστεί σε απόσταση μόλις 5 μιλίων από το στρατόπεδο) και θα δρούσε ως εφεδρεία αν χρειαζόταν.
Στις 21 Νοεμβρίου, η δύναμη είχε μεταφερθεί στο Βιετνάμ και επιτέλους επέπεσε στο στρατόπεδο Σον Τάι μέσα στη νύχτα. Η εντατική εκπαίδευση και η λεπτομερής σχεδίαση της επιχείρησης απέδωσε με τους άνδρες των αεροσκαφών και των καταδρομών να έχουν φτάσει σε εξαιρετικό επίπεδο απόδοσης.Η επιχείρηση όμως απέτυχε καθότι οι αιχμάλωτοι είχαν μετακινηθεί νωρίτερα σε άλλο στρατόπεδο. Αν και οι υπηρεσίες πληροφοριών δέχθηκαν σφοδρή κριτική για αυτό, που οδήγησε τον Νίξον στην ριζική αναδιάρθρωσή τους, το γεγονός ότι επιχειρησιακά η αποστολή δεν είχε απώλειες πέραν από δύο τραυματισμούς και την καταστροφή δύο αεροσκαφών, θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία και απόδειξη της ωριμότητας και επαγγελματισμού των ειδικών δυνάμεων. Οι άνδρες των πρασίνων μπερέ απέκτησαν εξαιρετική φήμη μετά από την αποστολή, όπου εξόντωσαν πάνω από 50 ενόπλους Βιετναμέζους και άφησαν έναν πράσινο μπερέ και έναν φακό στη βάση του ιστού της σημαίας ως “σουβενίρ”.
