[Ινδο-Πακιστανικός Πόλεμος του 1971] – Η Πακιστανική Αεροπορία εξαπολύει ένα προληπτικό χτύπημα κατά των αεροπορικών βάσεων στην Ινδία με σκοπό να την καταστρέψει στο έδαφος. Κανένα αεροπλάνο δεν χάνεται όμως, καθώς η ινδική αεροπορία είχε μετακινήσει τα αεροσκάφη της σε προστατευμένα υπόστεγα φοβούμενη ακριβώς έναν αιφνιδιασμό από τους Πακιστανούς.
Οι ρίζες του πολέμου εντοπίζονται το 1947, την επομένη μέρα της αποχώρησης των Βρετανών από τις Ινδίες και τη διάσπασή τους με πολιτικά και θρησκευτικά κριτήρια σε Ινδία και Πακιστάν. Η διάσπαση του 1947 προκάλεσε αναπόφευκτα διχασμό μεταξύ των εθνοτήτων που οδηγήθηκε σύντομα σε ένοπλη σύρραξη (Ινδο-Πακιστανικός Πόλεμος του 1947-48) και ανταλλαγές πληθυσμών. Και πάλι, όμως, η κατάσταση δεν εκτονώθηκε αφού η μουσουλμανική πλειοψηφία εντοπιζόταν τόσο στο Βορειοανατολικό όσο και στο Βορειοδυτικό τμήμα. Έτσι, συγκροτήθηκε ένα διχασμένο κράτος του Πακιστάν, με το μεγαλύτερο τμήμα του στα δυτικά και ένα κομμάτι γεωγραφικά απομονωμένο στα ανατολικά (Ανατολικό Πακιστάν). Το τελευταίο δεν αισθανόταν άνετα με το τμήμα του να διοικείται αποκλειστικά από το Ισλαμαμπάντ χωρίς εκπροσώπηση και λόγο στα εσωτερικά του και η αυταρχική συχνά συμπεριφορά του μητροπολιτικού Πακιστάν οδηγούσε σε δυσαρέσκεια και συγκρούσεις.
Η Ινδία επεδίωξε να εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια αυτή βοηθώντας υπόγεια το Ανατολικό Πακιστάν. Το 1971 η κατάσταση έφτασε στην κορύφωσή της με το Ανατολικό Πακιστάν να ανακηρύσσει την ανεξαρτησία του και να δέχεται αμέσως την πακιστανική καταστολή. Μάχες ξέσπασαν στο εσωτερικό του με μεγάλες απώλειες μεταξύ του πληθυσμού και έκτροπα από τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Η Ινδία, που δεχόταν πλέον μεγάλο κύμα προσφύγων, εξέθρεψε ένα ικανό κίνημα αντίστασης με επικεφαλής τον Μουχτί Μπαχινί που τελικά υποστηρίχθηκε από άρματα μάχης του τακτικού ινδικού στρατού και βομβαρδιστικά αεροσκάφη της αεροπορίας του Δελχί. Το Πακιστάν προέβλεψε τον Σεπτέμβριο πως η κατάσταση στο Ανατολικό Πακιστάν θα ήταν χαμένη αν δεν δρούσε αμέσως χτυπώντας απευθείας την Ινδία και σταματώντας την υποστήριξή της προς τους αυτονομιστές.
Η λύση ήρθε με την πρόταση αντιγραφής της ισραηλινής επίθεσης κατά της αιγυπτιακής αεροπορίας (επιχείρηση ‘Focus’) το 1967 που άνοιξε την αυλαία του “πολέμου των 6 ημερών”. Μια και η Πακιστανική Αεροπορία δεν ήταν η Ισραηλινή και η Ινδία ήταν αχανής, η καταστροφή του συνόλου της εχθρικής αεροπορίας κρίθηκε εξαρχής ανέφικτη. Ωστόσο, το Πακιστάν είχε τη δύναμη να καταστρέψει τα αεροσκάφη που θα είχαν συγκεντρωθεί στα βόρεια και βορειοανατολικά αεροδρόμια της χώρας δίνοντας ένα κρίσιμο πλεονέκτημα ισοφαρίζοντας τους αριθμούς μεταξύ των δύο αεροποριών ενόψει της κλιμάκωσης που σίγουρα θα ερχόταν. Στο μεταξύ, η διεθνής κατάσταση είχε γύρει ήδη εναντίον του Πακιστάν. Ευρώπη, Ιαπωνία, Ινδία και ΕΣΣΔ κατηγορούσαν ανοιχτά το Πακιστάν για αυταρχική συμπεριφορά ενώ η Κίνα και οι ΗΠΑ αδιαφορούσαν. Η Ινδία, στο μεταξύ, συνέσφιγγε πλέον τους δεσμούς της με την ΕΣΣΔ υπογράφοντας 20-ετή στρατιωτική συμφωνία.
Το απόγευμα της Παρασκευής, 3 Δεκεμβρίου,πακιστανικά αεροσκάφη από F-86 Sabre και F-104 και Β-57 χτύπησαν τα αεροδρόμια Pathankot και Amritsar πλήττοντας τους διαδρόμους με βόμβες των 125 και 500 λιβρών. Οι ζημιές σε διαδρόμους και κτίρια επισκευάστηκαν μέσα σε μια νύχτα και την επομένη η ινδική αεροπορία άρχισε να ανταποδίδει τα χτυπήματα. Άλλα επτά ινδικά αεροδρόμια χτυπήθηκαν την επομένη μέρα το πρωί με πτήσεις στις οποίες επιστρατεύτηκαν ακόμα και εξοπλισμένα Τ-33. Συνολικά, η επιχείρηση ήταν μια αποτυχία. Με τίμημα μερικά αεροσκάφη που έπαθαν ζημιές στο έδαφος και μικρές ζημιές στους διαδρόμους προσγείωσης, το Πακιστάν είχε δώσει λαβή στην Ινδία να χτυπήσει άμεσα τη χώρα ενώ απέτυχε να εξουδετερώσει την ινδική αεροπορία έστω και μερικώς. Η εμμονή με τους διαδρόμους έδειξε πως οι Πακιστανοί πιλότοι είχαν σκοπό να θέσουν τα αεροδρόμια κοντά στα σύνορα εκτός λειτουργίας για να αναγκάσουν τα ινδικά αεροσκάφη να πετούν από απομακρυσμένες βάσεις μειώνοντας τον χρόνο πάνω από πεδίο μάχης. Και αυτός όμως ο στόχος απέτυχε. Ο πόλεμος Ινδίας-Πακιστάν μόλις έχει αρχίσει.