Το βαρύ στρατηγικό βομβαρδιστικό Tupolev Tu-160 “Beliy Lebed” (Λευκός Κύκνος) ή “Blackjack” (κατά την ονοματοδοσία του NATO) πραγματοποιεί την παρθενική του πτήση.
Αποτέλεσμα του διαγωνισμού για ένα υπερηχητικό στρατηγικό βομβαρδιστικό που εκκίνησε το 1967, επαναπροκηρύχθηκε το 1972 και κατέληξε τελικά στο υπόδειγμα του σχεδιαστικού γραφείου Tupolev για το “Αεροσκάφος 160”, που ξεπέρασε τα ανταγωνιστικά σχέδια των Suhhoi T-4 και Myasishchev M-18. Το βομβαρδιστικό προοριζόταν να αποτελέσει απάντηση στο αμερικανικό Β-1 Lancer. Η καθυστέρηση το έκανε να “τρέξει” χρόνια μετά την λήξη της κατασκευής των αμερικανικών βομβαρδιστικών.
Το σχέδιο της Tupolev βασίστηκε στο σχέδιο του αεροσκάφους πολιτικών αερομεταφορών Tu-144 στο οποίο τοποθετήθηκε κατά απαίτηση της Σοβιετικής Αεροπορίας πτέρυγα μεταβλητής γεωμετρίας και άλλες αλλαγές, όπως ένα συμβατικής σχεδίασης ουραίο σχήματος σταυρού. Το αεροσκάφος προωθείται από τέσσερις κινητήρες Kuznetsov NK-32 turbofan με μετακαυστήρες τριών σταδίων που αποδίδουν 14,000 κιλά ισχύος (kgf) σε υποηχητικές και 25,000 κιλά με τη χρήση μετάκαυσης έκαστος. Πρόκειται για τους ισχυρότερους κινητήρες που έχουν τοποθετηθεί σε πολεμικό αεροσκάφος αλλά ακόμα κι έτσι δεν κατόρθωσαν να φτάσουν την απαίτηση της Σοβιετικής Αεροπορίας για μέγιστη ταχύτητα 2.3 Mach. Το Tu-160 είναι ικανό να πετάξει σε χαμηλές υποηχητικές ταχύτητες σε χαμηλό ύψος και σε υπερηχητικές ταχύτητες ξεπερνώντας το 1 Mach και με μέγιστη καταγεγραμμένη ταχύτητα τα 2.05 Mach.
To “Blackjack” χρειάζεται 3,050 μέτρα διαδρόμου για να απογειωθεί, έχει τετραμελές πλήρωμα και μπορεί να μεταφέρει τόσο συμβατικά όσο και πυρηνικά όπλα. Είναι ικανό να μεταφέρει ως 12 πυραύλους cruise Kh-55MS (ΝΑΤΟ: AS-15 Kent) με βεληνεκές 3,000 χλμ. και μπορούν να φέρουν και πυρηνική κεφαλή 200kt. Πέραν αυτών, μπορούν να μεταφέρουν Kh-15P (ΝΑΤΟ: AS-16 Kickback) με βεληνεκές 200 χλμ. και ικανότητα να φέρει είτε πυρηνική ή συμβατική κεφαλή 250 kg. Επιπλέον, μπορούν να φέρουν μέχρι και 40 τόνους συμβατικών βομβών.
Οι επιδόσεις του Tu-160 παραμένουν ακόμα ενυπωσιακές, ειδικά για ένα αεροσκάφος του μεγέθους του. Ο ρυθμός ανόδου είναι στα 70 μέτρα το δευτερόλεπτο. Η ταχύτητα πτήσης ορίζεται στα 960 χλμ./ώρα και η μέγιστη στα 2,200χλμ./ώρα αντίστοιχα. Η ακτίνα δράσης του ορίζεται στα 7,300 χλμ. Η επιχειρησιακή οροφή του αεροσκάφους φτάνει στα 16,000 μέτρα. Το βάρος του είναι περίπου στα 110,000 κιλά και το μέγιστο βάρος απογείωσης στα 275,000 κιλά.
Κατέχει ακόμα τα πρωτεία του μεγαλύτερου πολεμικού αεροσκάφους, του μεγαλύτερου υπερηχητικού αεροσκάφους και του μεγαλύτερου αεροσκάφους με πτέρυγες μεταβλητής γεωμετρίας. Η εμβέλειά του είναι περί τις 15 ώρες πτήσης σε χαμηλή ταχύτητα (855 χλμ/ώρα ή 0.77 Mach) χωρίς ανεφοδιασμό. Ο τελευταίος είναι μια ικανότητα που απέκτησε μετά τον πρόσφατο εκσυγχρονισμό του, με ένα αεροσκάφος να εκτελεί το 2010 την πτήση ρεκόρ των 23 ωρών χωρίς να προσγειωθεί πετώντας από τα ρωσικά σύνορα της Αρκτικής στις ακτές του Ειρηνικού ωκεανού και τελικά στη βάση Elgin στον Βόλγα καλύπτοντας 18,000 χλμ.
Συνολικά, το Tu-160 κατέχει 44 ρεκόρ και αποτελεί -όπως και όλα τα στρατηγικά βομβαρδιστικά σημασία πολιτικής ισχύος περισσότερο παρά στρατιωτικής. Αν και η χρησιμότητα των στρατηγικών βομβαρδιστικών δεν έχει πάψει να υπάρχει, στο σύγχρονο πεδίο μάχης, η τελειοποίηση των διηπειρωτικών βαλλιστικών βλημάτων παραμένει η πρώτη και τελευταία σχεδόν επιλογή των υπερδυνάμεων για χρήση σε ένα πυρηνικό πλήγμα. Παρόλα αυτά, επειδή ακριβώς η ουσία της πολιτικής ασφαλείας ενός κράτους είναι να μην κλιμακωθεί ποτέ η κατάσταση σε ένα τέτοιο συντριτπικό πλήγμα αμοιβαίας πυρηνικής καταστροφής, η ύπαρξη των αργοκίνητων σχετικά βομβαρδιστικών στέλνει το μήνυμα της αποτροπής σε κάθε περίπτωση κάνοντας τον δυνητικό αντίπαλο να επανεκτιμήσει τις επιλογές του. Αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξης μέχρι σήμερα σε υπηρεσία τόσο των ρωσικών -πλέον- Tu-160, όσο και των ανταγωνιστικών αμερικανικών και προσεχώς και κινεζικών σχεδίων.
