[Κυπριακό] – Μέσα σε πνεύμα μυστικότητας ως προς τις προετοιμασίες η Βουλή του ψευδοκράτους αυτοανακηρύσσει την ίδρυση της “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου”. Με ανακοίνωση, κατόπιν, του “ισοβίου” προέδρου της, Ραούφ Ντενκτάς, αρχηγού του εκτελεστικού ως τότε, η ανακήρυξη αυτή επικυρώνεται και επίσημα με τα παρακάτω λόγια:
«Κάτω από το φως των πραγματικοτήτων και δυσκολιών των πιο πάνω πεποιθήσεων, ως μεταφραστές της αναπότρεπτης και νόμιμης επιθυμίας και βούλησης του τουρκοκυπριακού λαού, ανακηρύσσουμε ενώπιον της ιστορίας και ολόκληρης της ανθρωπότητας την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, ως ανεξάρτητο κράτου».
Τα όργανα της προσωρινής αυτοδιοίκησης που υπήρχαν από το 1974. Ένα περίπου χρόνο μετά την τουρκική εισβολή, τον Φεβρουάριο του 1975, ο Ντενκτάς ανακήρυξε την ίδρυση του «Τουρκικού Ομόσπονδου Κράτους της Κύπρου» σφιγμομετρώντας τις διεθνείς αντιδράσεις και επικαλούμενος την οικονομική ασφυξία από το αμερικανικό εμπάργκο λόγω της χρήσης αμερικανικού εξοπλισμού από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής και τη διεθνή απομόνωση.
Το 1983 ήταν έτος εκλογών και για την Κυπριακή Δημοκρατία που ανέδειξε στην προεδρία τον Σπύρο Κυπριανού, ο οποίος ανέλαβε εν μέσω σημαντικών προβλημάτων στο εσωτερικό και εξωτερικό, σημαντικές πρωτοβουλίες για τη διεθνοποίηση του κυπριακού ζητήματος και την καταδίκη της τουρκικής εισβολής, πράγμα που πέτυχε με την ψήφιση στη σύνοδο κορυφής των ‘Αδεσμεύτων’ τον Μάρτιο και δυο μήνες μετά στην 37η Τακτική Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, όπου με το ψήφισμα 37/253 την καταδίκη της εισβολής και την κλήση απόσυρση των στρατευμάτων κατοχής και την αποκατάσταση της κυριαρχίας της δημοκρατίας σε όλο το εύρος του νησιού. Η ψήφιση του 37/253 έφερε την Λευκωσία σε μια πλεονεκτική θέση που η Τουρκία όφειλε να ανατρέψει.
Και για την Τουρκία, όμως, το 1983 ήταν κρίσιμο έτος, αφού δεχόμενη την πίεση της διεθνούς γνώμης για την επέμβασή της στην Κύπρο και νιώθοντας πλέον τα αποτελέσματα του αμερικανικού εμπάργκο όπλων, έβλεπε τις πρωτοβουλίες της Λευκωσίας και της Αθήνας ως απειλή. Τον Νοέμβριο οι τουρκικές εκλογές θα γίνονταν με τις χειρότερες προϋποθέσεις στα εξωτερικά πράγματα, αν δεν λαμβάνονταν κάποιες πρωτοβουλίες. Αντιδρώντας στην απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ τον Μάϊο, (103 υπέρ, 20 αποχές και 5 κατά) η Τουρκία το χαρακτήρισε άκυρο πολιτικά αρνούμενη να αποδεχθεί τους όρους του. Τον Ιούνιο, η τουρκοκυπριακή ηγεσία διακήρυξε σε συναυλία με τις κινήσεις της Άγκυρας «το αναπαλλοτρίωτο και μη δυνάμενο να καταργηθεί δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του τουρκικού λαού της Κύπρου», προοίμιο της επερχόμενης διακήρυξης ανεξαρτησίας.
Στις 14 Νοεμβρίου, ο Ντενκτάς κάλεσε όλους του ψευδοβουλευτές και τους ανακοίνωσε πως η επομένη ήταν ημέρα εκλογών για την διακήρυξη της ανεξαρτησίας του ψευδοκράτους κάνοντας παραπάνω από σαφές πως είχε την αδιαφιλονίκητη στήριξη και εντολή του στρατιωτικού καθεστώτος της Άγκυρας. Την επομένη, η ψευδοβουλή ψήφισε ομόφωνα ‘ναι’. Κανείς, ούτε οι πιο σκεπτικοί δεν τόλμησαν να αρνηθούν την “πρόσκληση” του Ντενκτάς. Μόνο η Τουρκία θα την αναγνωρίσει, ενώ έκτοτε χώρες που διακήρυξαν την πρόθεση να το αναγνωρίζουν (Γκάμπια, Αζερμπαϊτζάν, Παραγουάη) δεν προέβησαν σε ενέργειες μετά από διαμαρτυρίες της Κυπριακής Δημοκρατίας ενώ το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές απέσυραν την αναγνώρισή τους μετά την απόφαση 541 του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ τρείς μέρες μετά.
Η διακήρυξη της 15ης Νοεμβρίου του 1983 ήταν μια ξεκάθαρη δήλωση της Τουρκίας πως ούτε την διεθνή νομιμότητα σέβεται ούτε δέχεται να παραιτηθεί από τις κεκτημένες της θέσεις, όσο κι αν αυτές βασίζονται στην παρανομία, τη νοθεία και τη μακιαβελική άσκηση διακυβέρνησης. Παρά την επίφαση αυτοδιοίκησης και αυτονομίας, η ψευδοκυβέρνηση παραμένει το αντίθετο όσων διακηρύσσει: ένα όργανο-μαριονέτα στα χέρια της Άγκυρας από την οποία εξαρτάται απόλυτα, στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά. 37 χρόνια μετά αναζητείται πολιτική κυβέρνηση στην Ελλάδα και στην Κύπρο να αναγνωρίσει πως η “Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου” δεν είναι ούτε ανεξάρτητη ούτε δημοκρατία αλλά είναι σίγουρα τουρκική. Όταν, λοιπόν, κάποιος συνομιλεί με τους “προέδρους” της αυτοαποκαλούμενης “Δημοκρατίας” της Βορείου Κύπρου, συνομιλεί με τα σκοτεινότερα, μακιαβελικά, κέντρα εξουσίας της Τουρκίας.
