Στην Ουκρανία, οι οπαδοί του χαμένου των προεδρικών εκλογών Βίκτωρ Γιουσένκο διαδηλώνουν μαζικά στην πρωτεύουσα Κίεβο και σε άλλες πόλεις κρατώντας πορτοκαλί σημαίες και σύμβολα στα εθνικά χρώματα.
Η αιτία της διαφωνίας, κατηγορίες για ευρεία νοθεία στην εκλογική διαδικασία από τον νικητή Βίκτωρ Γιανούκοβιτς, εκφοβισμό ψηφοφόρων και διαφθορά. Οι διαδηλώσεις κράτησαν πάνω από δύο μήνες και παρά τον παλμό τους υπήρξαν μη βίαιες (διαδηλώσεις, εκφράσεις δημόσιας ανυπακοής και απεργίες) επιτυγχάνοντας τελικά τον σκοπό τους: το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε την επανάληψη των εκλογών στις οποίες ο Γιουσένκο κέρδισε λαμβάνοντας το 52% ενώ ο Γιανούκοβιτς μόλις το 44%.
Αυτό, όμως, δεν ήταν το τέλος αλλά μάλλον η αρχή. Στα επόμενα χρόνια η κληρονομιά της “Πορτοκαλί Επανάστασης” άφησε μια παρακαταθήκη που λειτούργησε διχαστικά για την ουκρανική κοινωνία στα επόμενα χρόνια. Η Ουκρανία ισορροπούσε μεταξύ Δύσης με την οποία επιθυμούσε στενότερες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις (ανοίγματα στο ΝΑΤΟ, αίτημα για είσοδο στην Ε.Ε.) και στο παρελθόν της, με το οποίο παρέμενε ακόμα ιδιαίτερα εναγγαλισμένη (βιομηχανικά προγράμματα με τη Ρωσία, στρατιωτικές συμφωνίες, φυσικό αέριο). Ο Γιουσένκο παρέμεινε πρόεδρος της χώρας ως το 2010. Τη χρονιά εκείνη έχασε από τον Γιανούκοβιτς που ανήλθε ξανά στην προεδρία. Τα τέσσερα επόμενα χρόνια ο Γιουσένκο θα διαχειριστεί πολύ άσχημα το θέμα του κοινωνικού διχασμού αναιρώντας τις κινήσεις του προκατόχου του και οδηγώντας την Ουκρανία σε μεγαλύτερο εναγκαλισμό με το Μόσχα οδηγώντας τα πράγματα σε έναν νέο, πολύ πιο βίαιο γύρο αντίδρασης με τα γεγονόταν EUROMAIDAN, την είσοδο ρωσικών στρατευμάτων στη χώρα και την απόσχιση της Κριμαίας.
