Με αφορμή σχόλια στο χθεσινό μας άρθρο, σχετικά με την επιθυμία της USAF να αποσύρει 42 A-10 Thunderbolt II (Warthog), αλλά και την σθεναρή αντίθεση της αρμόδιας Επιτροπής της Γερουσίας, θα άξιζε η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία, να αιτηθεί τυχόν απόκτησή τους; Θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε, καθότι κάποιοι σχολιαστές, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πρότειναν την απόκτησή τους.
Αναμφίβολα, το A-10 είναι το πιο εμβληματικό αεροσκάφος εγγύς υποστήριξης στον κόσμο. Έχει “μπαρουτοκαπνιστεί” σε διάφορες χαμηλής έντασης συγκρούσεις και έχει αποδείξει την αξία του. Βέβαια, η επιτυχία του Warthog, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός πως επιχειρούσε σε περιβάλλον πλήρους φίλιας αεροπορικής υπεροχής, με σχεδόν μηδαμινά Α/Α μέσα από τον αντίπαλο.
Το ιδιαίτερο αεροσκάφος παροχής εγγύς υποστήριξης, “χτίστηκε” γύρω από το πανίσχυρο πυροβόλο GAU-8 Avenger των 30mm και δημιουργήθηκε μέσα από την ανάγκη να υπάρχει ένα αεροσκάφος με μεγάλη αντοχή στα αντιαεροπορικά πυρά εδάφους, ικανότητα να φέρει σημαντικό φορτίο οπλισμού για την υποστήριξη φίλιων χερσαίων δυνάμεων και χαμηλή ταχύτητα ώστε να ελίσσεται και να προσβάλει τους στόχους του με άνεση. Εισήλθε σε υπηρεσία το 1976, με βασικό σκοπό να αντιμετωπίσει την πλημμυρίδα των δεκάδων χιλιάδων σοβιετικών αρμάτων μάχης στο ευρωπαϊκό θέατρο επιχειρήσεων, σε περίπτωση του ο Ψυχρός Πόλεμος γινόταν “θερμός”. Τα παθήματα-μαθήματα από τον πόλεμο του Βιετνάμ ήταν φρέσκα, διότι το A-1 Skyraider που χρησιμοποιούταν εκείνη την εποχή, κατέγραψε μεγάλες απώλειες ακόμη και από πυρά μικρών όπλων.
Στις οριζόντιες πτέρυγες υπάρχουν συνολικά 11 θέσεις ανάρτησης όπλων το συνολικό βάρος των οποίων ξεπερνά τους 7 τόνους. Μεταξύ τους, μη κατευθυνόμενες βόμβες, πυραύλους Maverick, βόμβες καθοδήγησης lazer, βόμβες εμπρηστικές, cluster και διασποράς βομβιδίων. Η άτρακτος έχει ενίσχυση από τιτάνιο ενώ έξτρα προστασία παρέχεται στο χώρο του πιλοτηρίου και στα πυρομαχικά του πυροβόλου GAU-8 Avenger. Οι πτέρυγες διαθέτουν κι αυτές θωράκιση και οι δεξαμενές καυσίμου είναι αυτοσφραγιζόμενες ενώ το αεροσκάφος διαθέτει σύστημα χειροκίνητης ανάπτυξης και ανάσυρσης των σκελών προσγείωσης για να λειτουργεί ακόμα κι αν χαθεί η ικανότητα υδραυλικής λειτουργίας. Παλαιότερα σχέδια της Boeing να πωληθούν παλιότερες εκδόσεις σε συμμαχικές χώρες στο εξωτερικό γνώρισαν βέτο από την Αμερικανική Αεροπορία. Το κόστος ανά ώρα χρήσης του Α-10, είναι περίπου $17.000.
Τον Αύγουστο του 2019, το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας ανέθεσε στην Boeing ένα δεύτερο συμβόλαιο για την παραγωγή ενός απροσδιορίστου αριθμού πτερύγων μετά το αρχικό, ύψους 1,1 δισ. δολαρίων, συμβόλαιο του 2007 που προέβλεπε 173 σετ πτερύγων στο πλαίσιο του προγράμματος Enhanced Wing Assembly. Όλα αυτά, διότι πολλές πτέρυγες εμφάνισαν ρωγμές και η αντικατάστασή τους ήταν επιβεβλημένη για να συνεχίσουν να πετάνε με ασφάλεια. Εκτός από τις πτέρυγες όμως, το A-10 χρήζει περαιτέρω βελτιώσεων, όπως νέα όπλα, βελτιωμένο «πακέτο» επικοινωνιών και ηχητικό σύστημα που θα ενισχύει την αντίληψη χώρου, πεδίου μάχης και τακτικής κατάστασης για τον χειριστή ενώ ήδη χρησιμοποιείται το βελτιωμένο σκοπευτικό επί κάσκας HObIT (Hybrid Optical-based Inertial Tracker), κτλ.
Τα ανωτέρω απαιτούν χρήματα, που η USAF προτιμά να διοχετεύσει στην ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και περισσότερων αεροσκαφών F-35. Παράλληλα, οι μειώσεις του προϋπολογισμού έκαναν τους επικεφαλείς της USAF να δηλώσουν ότι το να συντηρούν ένα αεροσκάφος αφιερωμένο αποκλειστικά σε ένα ρόλο είναι κάτι το πολύ ακριβό, την στιγμή μάλιστα που το υπουργείο Άμυνας χρειαζόταν περισσότερη ευελιξία από τα αεροσκάφη του.
Αξίζει επομένως η Πολεμική Αεροπορία να αιτηθεί την απόκτηση A-10 Warthog;
Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Αφενός, μη αναβαθμισμένα Α-10 δεν έχουν πολλές πτητικές ώρες ζωής, αφετέρου τυχόν αναβαθμισμένα είναι χρήσιμα για την USAF, που δεν θέλει με τίποτα να τα αποχωριστεί, καθότι μέχρι στιγμής, είναι το μοναδικό “καθαρόαιμο” αεροσκάφος που έχει σχεδιαστεί αποκλειστικά για αποστολές CAS. Βέβαια, όπως προαναφέραμε, το A-10 επιχειρεί ιδιαιτέρως ικανοποιητικά σε περιβάλλον με εδραιωμένη αεροπορική υπεροχή, αλλά και χαμηλής έντασης συγκρούσεις. Κάτι τέτοιο δεν είναι δεδομένο για την περίπτωση της Ελλάδας, αν πάει σε πόλεμο με την Τουρκία. Σε ένα υποθετικό σενάριο που εκτυλίσσεται στον Έβρο, με την Ελλάδα να απολαμβάνει το πλεονέκτημα της αεροπορικής υπεροχής, τα τουρκικά άρματα μάχης θα καταστρέφονταν πριν καν βγουν από τους όρχους τους. Αν όχι όμως, τα Α-10 δεν θα είχαν καμία τύχη. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που η USAF θέλει σταδιακά να τα αποσύρει, καθότι σε ένα περιβάλλον με σύγχρονες δυνατότητες αεράμυνας, δεν θα επιβίωναν. Μάλιστα, για αυτό το λόγο η USAF επικαλείται το σενάριο μιας πιθανής ένοπλης σύγκρουσης με την Κίνα.
Με κόστος ανά ώρα πτήσης στα περίπου $17.000 δολάρια και με αμφίβολη διαθεσιμότητα, μια αισθητά πιο οικονομική λύση ίσως θα ήταν η επένδυση αυτών των χρημάτων σε στόλο οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, ικανών να επιχειρήσουν σε ένα δικτυοκεντρικό σύστημα επιχειρήσεων CAS, σε συνεργασία με άλλες πλατφόρμες, όπως ελικόπτερα Apache και Kiowa Warrior.
Καθώς τα αεροσκάφη γερνούν, το κόστος συντήρησής τους είναι στα ύψη, σύμφωνα με έκθεση του Ελεγκτικού Συμβουλίου της Κυβέρνησης των ΗΠΑ, τον περασμένο Νοέμβριο. Ενώ η Πολεμική Αεροπορία έχει αγοράσει νέες πτέρυγες για πολλά A-10, υπάρχουν λιγότερα ανταλλακτικά και χρειάζεται περισσότερος χρόνος για την επιθεώρηση των συστημάτων των αεροσκαφών και τη λειτουργία τους, κάτι που καταναλώνει πόρους που χρειάζεται η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ για να πετάξει άλλα αεροσκάφη.
