Είναι ένα από τα αγαπημένα θέματα των ημερών. Από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός είπε τον περασμένο Σεπτέμβρη πως πρόκειται να αγοράσουμε 4 φρεγάτες πολλαπλών ρόλων, οι συζητήσεις άρχισαν να περιστρέφονται γύρω από αυτό το θέμα. Και πως άλλωστε να μην περιστρέφονται, όταν όλοι μας βλέπουμε το ΠΝ να επιχειρεί με παλιά πλοία, τη στιγμή που η τουρκική προκλητικότητα έχει περάσει σε υπεργαλαξιακό επίπεδο. Όποιος είναι ενεργός σε Facebook ή Twitter, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει δει ένα διακτιακό καυγά.
Παρακολουθούμε με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή τα σχόλια και τις απόψεις των αναγνωστών σχετικά με το πρόγραμμα των νέων φρεγατών για το πολεμικό μας ναυτικό. Πολλά από τα άρθρα μας είναι απαντήσεις σε σχόλια, ή συνολικές απαντήσεις σε απορίες. Λογικό είναι να υπάρχουν απόψεις, απορίες, γνώμες, αφού θα πρέπει να ομολογήσουμε πως το πρόγραμμα των φρεγατών είναι ίσως το μεγαλύτερο αμυντικό πρόγραμμα των τελευταίων δεκαετιών. Συνεπώς έχει συγκεντρώσει όλο το ενδιαφέρον, όχι μόνο των αναγνωστών μας και αυτών που ασχολούνται με τον αμυντικό τομέα, αλλά πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας.
MMSC και Ελλάδα, έννοιες ασύμβατες ή απλά πυροβολούμε τον πιανίστα;
Οι πρώτες αντιδράσεις σχετικά με τις φρεγάτες είχαν έρθει με την ανακοίνωση της ελληνικής πρόθεσης να αγοραστούν φρεγάτες FDI/Belh@rra από το Πολεμικό μας ναυτικό. Όπως όλοι ξέρουμε το πρόγραμμα αγοράς δύο φρεγατών FDI ναυάγησε για αρκετούς λόγους. Ο κυριότερος είναι πως το κόστος της αγοράς μόλις δύο πλοίων καθώς είχε φτάσει, αν όχι ξεπεράσει, τα 3,5 δις ευρώ. Έτσι λοιπόν μέσα στο καλοκαίρι άλλαξε τελείως ο σχεδιασμός του Πολεμικού Ναυτικού, με την στήριξη της πολιτικής ηγεσίας. Το Πολεμικό Ναυτικό πλέον δεν επιθυμεί απλά και μόνο πλοία, πρόγραμμα είναι αυτό το οποίο θέλει για να αντικαταστήσει τις 10 (9 πλέον) φρεγάτες Kortenaer. Με εννιά από τις κυρίες μονάδες στόλου, να βρίσκονται στα όρια της αντοχής των υλικών τους, έχοντας κλείσει οι περισσότερες 40 χρόνια στη θάλασσα, η αγορά δύο πανάκριβων φρεγατών θα σήμαινε ίσως ακόμη και το τέλος της θαλάσσιας παρουσίας του Πολεμικού μας Ναυτικού. Αν δίναμε 3,5 δις για δύο πλοία, πόσα θα έπρεπε να δώσουμε για να αγοράσουμε 10 πλοία; Γιατί τόσα χρειάζεται το ΠΝ μέσα στην δεκαετία.
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον, πως το Πολεμικό Ναυτικό προσανατολίζεται σε μία λύση πακέτο. Η λύση αυτή θα περιλαμβάνει τέσσερις νέες φρεγάτες, τον εκσυγχρονισμό των τεσσάρων υπαρχόντων φρεγατών ΜΕΚΟ200ΗΝ νεότερης κατασκευής, αλλά και πλοία σαν ενδιάμεσες λύσεις. Θα πρέπει λοιπόν να πούμε πως δυστυχώς η εξαιρετική φίλη και σύμμαχος Γαλλία δεν μπορεί να προσφέρει, εύκολα τουλάχιστον, τα δύο από τα τρία αιτήματα του ναυτικού. Ο λόγος είναι πάρα πολύ απλό, το γαλλικό ναυτικό δεν μπορεί να διαθέσει Eνδιάμεση Λύση (ούτε καν τις LaFayette), και επίσης το γαλλικό ναυπηγείο που κατασκευάζει τις FDI δεν μπορεί να προσφέρει συμβατότητα εκσυγχρονισμού των ελληνικών φρεγατών ΜΕΚΟ200ΗΝ με τις φρεγάτες Belh@rra (σε λογικό κόστος).
Οι Αμερικάνοι, σε αντίθεση με τους Γάλλους, και χάρη στο τεράστιο πολεμικό τους ναυτικό, μπορούν να προσφέρουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αυτό το οποίο εμείς λέμε Ενδιάμεση Λύση. Η Λόκχιντ Μάρτιν, εκμεταλλευόμενη τις εξαιρετικές ελληνοαμερικανικές σχέσεις, φρόντισε να φέρει και να προσφέρει την δική της λύση στο ΓΕΝ. Ταυτόχρονα, καθώς στελέχη της που εργάζονται εδώ και χρόνια πάνω στο σχεδιασμό ενός αξιοπρεπούς εκσυγχρονισμού των φρεγατών ΜΕΚΟ200ΗΝ, μπόρεσαν σχετικά εύκολα να προσφέρουν κοινή διαμόρφωση μεταξύ ΜΕΚΟ200ΗΝ και των προτεινόμενων MMSC-HN. Μπορεί να ακούγεται κάπως “απλό” αυτό, αλλά ρωτήστε τον Α’ μηχανικό ή τον κυβερνήτη μιας φρεγάτας, πόσο δύσκολο είναι βρεθεί ένα ανταλλακτικό, κρίσιμο για την ορθή λειτουργία του πλοίου.
Εμείς θα πάμε όμως “πάσο”, και θα ακούσουμε όσους υποστηρίζουν πως οι MMSC-HN, MMSC, LCS δεν αξίζουν, και είναι αποτυχημένες, λάθος σχεδιασμός κλπ κλπ. Τουλάχιστον ελπίζουμε πως κάναμε κάποιους να αναθεωρήσουν, και πως και το ραντάρ των MMSC/LCS αξίζει, ενώ μάλλον λύσαμε πολλές απορίες σχετικά με το θέμα αλουμινίου στα πολεμικά πλοία. Όχι ότι πείστηκαν κάποιοι, αλλά εμείς το καθήκον μας απέναντι στην επιστημονική θεώρηση των πραγμάτων, και τη σωστή ενημέρωση το κάναμε. Ας αφήσουμε όμως τις LCS, κι ας δούμε από που το ΠΝ μπορεί να βρει αντίστοιχες λύσεις. Κι ας δούμε πως κάποιοι βλέπουν αυτές τις λύσεις…
Η αμέσως επόμενη λογική επιλογή είναι οι MEKO A200 και η Γερμανία. Επίσης, η κατασκευάστρια των ΜΕΚΟ Α200 είναι ο σχεδιαστής των ΜΕΚΟ200ΗΝ, συνεπώς μπορεί να εκσυγχρονίσει τις ελληνικές ΜΕΚΟ200ΗΝ σε ένα πολύ “κοντινό” μοντέλο με τις πιθανές ΜΕΚΟ Α200-ΗΝ. Ταυτόχρονα, το Γερμανικό Ναυτικό μπορεί άνετα να βρει και να μας προσφέρει μερικά πλοία από το απόθεμά του, με πιθανότερες τις κορβέτες Κ130 Batch 1. Έλα όμως που αν προχωρήσει κάτι τέτοιο, μετά το “αντιγερμανικό” μένος των πρώτων Μνημονίων, και τη στήριξη (την όποια στήριξη) της Γερμανίας στην Τουρκία, επίσης πολλοί από τους φίλους μας έχουμε διαπιστώσει πως δεν επιθυμούν ούτε για αστείο την αγορά οπλισμού από τη Γερμανία. Ας την αφήσουμε λοιπόν κι αυτή στην άκρη…
Λογικά, πάμε στην Ολλανδία. Αν και πάντα με φιλικές διαθέσεις σε σχέση με την Τουρκία, η Ολλανδία έχει ίσως την καλύτερη ενδιάμεση λύση, με τις φρεγάτες κλάσης Μ. Το πρόβλημα είναι πως δεν έχει “βασικό” πλοίο, ή για την ακρίβεια, ο αντικαταστάτης των Μ είναι ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο. Συνεπώς, ούτε ίδια διαμόρφωση με τις ΜΕΚΟ200ΗΝ δεν μπορούν να προσφέρουν, ενώ αμφιβάλουμε κι αν μπορούν να αποδεσμεύσουν τις δυο τελευταίες Μ χωρίς να απογυμνώσουν το Ναυτικό τους. Συνεπώς, με πολλούς και διαφόρους τρόπους, μάλλον και η ολλανδική λύση είναι “προβληματική”, ακόμη κι αν ξεχάσουμε την ολλανδο-τουρκική “σχέση”.
Πάμε στους Βρετανούς, και σε μια από τις μεγαλύτερες συμπάθειες των αναγνωστών μας (και δική μας), τις Type 31. Καταρχάς μιλάμε μόνο για τις Type 31, καθώς οι Δανοί δεν έχουν καν εμφανιστεί με τις Iver Huitfeld. Φυσικά ένα σκαρί με τις δυνατότητες των Type 31 μπορεί να λάβει οπλισμό και εξοπλισμού Arleigh Burke, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο εξής. Μια Type 31-HN με SM-2, ESSM Block 2 και ένα ραντάρ επιπέδου SeaFire ή SPY-1, θα έφερνε το κόστος στα επίπεδα της Belh@rra Hellenique. Δηλαδή, με το ζόρι θα έπεφτε κάτω από το 1,5 δις ένα τέτοιο πλοίο. Όσοι πουν ότι οι Iver Huitfeld κόστισαν λιγότερο, κόστισαν λιγότερο μια άλλη εποχή, με άλλο εξοπλισμό, και με σταδιακές αγορές συστημάτων και οπλισμού. Έτσι, μιας και το ΠΝ χρειάζεται φρεγάτα πολλαπλών ρόλων, το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν η επιλογή της Type 31 ακριβώς όπως είναι, χωρίς αλλαγές, μόνο με την προσθήκη αντιπλοϊκών πυραύλων και αντικατάσταση του πυροβόλου των 57 χιλιοστών από ένα των 127 χιλιοστών. Για ένα τέτοιο πλοίο το κόστος είναι πράγματι 500 εκ. ευρώ.
Οι Βρετανοί επίσης έχουν μια εξαιρετική “Ενδιάμεση Λύση”, τις Type 23, μια επίσης μεγάλη μας συμπάθεια. Πλοία του τύπου, με ένα OtoMelara από κάποια S, και ένα Phalanx επίσης από S, θα μπορούσαν να προσφέρουν άμεσα στο ΠΝ. Επίσης, μια συνεργασία της Babcock με της Thales, με τοποθέτηση του TACTICOS και του NS-110 στις ΜΕΚΟ200ΗΝ, θα έφερνε και την ομοιοτυπία που τόσο θέλει το ΠΝ. Το θέμα κι εδώ είναι πως οι Βρετανοί δείχνουν ή έστω “φαντάζουν” στην ελληνική κοινή γνώμη σαν εξαιρετικοί υποστηρικτές της Τουρκίας, και δεν είναι λίγοι οι αναγνώστες μας που επίσης διαφωνούν με οποιαδήποτε βρετανική λύση, είτε αυτή είναι οι Type 23, είτε οι Type 31. Ας την αφήσουμε κι αυτή…
ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Γιατί το ΠΝ επέλεξε τις MMSC; Aπαντάμε 12+1 ερωτήσεις για τις LCS/MMSC…
Δεν θα πλησιάσουμε καθόλου τις ισπανικές ή ιταλικές λύσεις, καθώς οι Ισπανοί έχουν δώσει την απαραίτητη τεχνογνωσία στους Τούρκους για να κατασκευάσουν το αεροπλανοφόρο τους, ενώ οι Ιταλοί, παλαιότερα κοντύτερα στην Τουρκία, σήμερα πολύ πιο κοντά σε εμάς, δεν έχουν ικανή πρόταση (ίσως τις PPA), και κανείς από τους δυο δεν έχει να προσφέρει κάτι στο θέμα εκσυγχρονισμού των ΜΕΚΟ200ΗΝ, αλλά και στην Ενδιάμεση Λύση. Τους ξεχνάμε…
Που κλείνουμε το σημερινό μας άρθρο; Οι MMSC δεν μας κάνουν (δεν συμφωνούμε, αλλά οκ), οι MEKO A200 δεν μας κάνουν (δεν συμφωνούμε, αλλά οκ), οι Belh@rra είναι ακριβές (εκτός κι αν πάρουμε την “βασική” έκδοση, που είναι μια πολύ ικανή φρεγάτα πολλαπλών ρόλων), οι Type 31 δεν μας κάνουν (δεν συμφωνούμε, αλλά οκ), οι Ολλανδικές απλά “δεν υπάρχουν”, οι ισπανικές και ιταλικές είναι εκτός παιχνιδιού… Φυσικά, λύσεις από Σουηδία, Φινλανδία, Δανία δεν έχουν καν προταθεί στο ΠΝ (τα πολεμικά πλοία δεν είναι ΙΧΕ, να αγοράζεις από κατάλογο, θέλει μελέτη και κόστος από τον κατασκευαστή να έρθει να υποβάλλει μια πρόταση), τι μας μένει; Εκτός φυσικά από το να κρατήσουμε τις πιστές μας Kortenaer σε υπηρεσία να τις έχουν να τις χαίρονται τα … εγγόνια μας!
Επαγγελματίας επακουμβητής από σπίτι (φρεγάτα M Class, F930 Leopold I, @TheBelgianNavy)
Το ΠΝ χρειάζεται πλοία, μακρυά από “οπαδικές” λογικές. Αν επιλέξει τις MMSC, σημαίνει πως το ΠΝ έχει πειστεί για το “αλουμίνιο” (με τα περισσότερα πλοία του να έχουν ήδη), για το προωστήριο σκεύος, για τον οπλισμό και την Ενδιάμεση Λύση. Αν αποφασίσει να θέλει ΜΕΚΟ Α200, σημαίνει πως του κάνουν οι ΜΕΚΟ Α200. Το ίδιο σημαίνει για τις Type 31, και για οποιαδήποτε άλλη λύση. Αν επιλέξει τελικά τις Belh@rra, σε οποιαδήποτε “μορφή” σημαίνει πως έχει αποδεχτεί το πλοίο, και καλύπτει τις ανάγκες του. Και μπορεί και να το πληρώσει (μέσω του ΥΠΟΙΚ). Συνεπώς, ας το αφήσουμε να κλείσει το Πρόγραμμα, όπως νομίζει καλύτερα. Εκτός κι αν πάμε σε λύση από Κίνα ή Ρωσία, και μετά κάνουμε παρέα στην Τουρκία σαν οι παρίες του ΝΑΤΟ…
