Το γερμανικό Ar.240, δημιούργημα της εταιρίας Arado Flugzeugwerke, ήταν ένα δικινητήριο βαρύ μαχητικό διμελούς πληρώματος που προορίζετο για πολλαπλούς ρόλους. Οι δοκιμές του ξεκίνησαν το 1940, αλλά μια σειρά προβλημάτων στο σχεδιασμό του εμπόδισαν τη μαζική παραγωγή του με αποτέλεσμα να μην ξεπεράσει τα στάδια του πρωτοτύπου. Το πρόγραμμα τελικά ακυρώθηκε, ενώ όσα είχαν κατασκευαστεί χρησιμοποιήθηκαν κατά βάση για πειραματικούς σκοπούς.
Ανακοίνωση προδιαγραφών καινούριου βαρέως μαχητικού
Το 1938, το Υπουργείο Αεροπορίας του Ράϊχ προχώρησε στη δημοσίευση των προδιαγραφών για ένα βαρύ μαχητικό δευτέρας γενιάς, πολύ πιο ικανό από το Messerschmitt Bf.110 (το οποίο και επρόκειτο να αντικαταστήσει), αφού οι όποιες αδυναμίες του είχαν αρχίσει πλέον να καθίστανται εμφανείς. Ανταπόκριση υπήρξε τόσο από τη Messerschmitt όσο και από την Arado. Η πρώτη, έχοντας ήδη εμπειρία στον τομέα των αεροσκαφών τύπου καταστροφέων (Zerstörer), κατέθεσε την πρότασή της για το Me.210, το οποίο δεσμεύτηκε να ολοκληρώσει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Από την άλλη πλευρά, το σχέδιο του επικεφαλής μηχανικού της Arado, Walter Blume, είχε ουσιαστικά ξεκινήσει από τα μέσα της δεκαετίας του 1930. Αν και η εταιρεία ξεκαθάρισε πως χρειαζόταν κάποιο χρόνο έως την παράδοση των πρώτων πρωτοτύπων, το υπουργείο Αεροπορίας (RLM) έδειξε ενδιαφέρον να τα δει ολοκληρωμένα και να τα αξιολογήσει.
Καινοτομίες της Arado
Έως εκείνη τη στιγμή, η εταιρεία είχε προχωρήσει την έρευνά της σε διαφόρους τομείς, όπως έναν νέο σχεδιασμό επιφανειών ελέγχου που προσέφεραν εξαιρετική ανυψωτική δυνατότητα με χαμηλή ταχύτητα. Άλλο project της αφορούσε την κατασκευή συμπιεσμένων πιλοτηρίων, όπου μείωναν σημαντικά την κόπωση των πιλότων σε πτήσεις άνω των 14.760 ποδιών. Ακόμη, είχε δημιουργήσει, σε συνεργασία με τη Rheinmetall-Borzig, ένα προηγμένο σύστημα αμυντικών όπλων – για πυργίσκους στο επάνω ή το κάτω τμήμα της ατράκτου – τα οποία χειριζόταν ο πλοηγός/πυροβολητής με τηλεμηχανισμό. Το σύστημα διευκόλυνε εξαιρετικά τη στόχευση προς πάσα κατεύθυνση. Οι μηχανικοί της εταιρείας, και κατόπιν του ελευθέρου που αυτή έλαβε από το υπουργείο Αεροπορίας, προγραμμάτιζαν να προσαρτήσουν όλα τα καινούρια τεχνολογικά επιτεύματά τους στο Ar.240.
Τεχνικά χαρακτηριστικά
Το 1939, η εταιρεία παρουσίασε το project της στο οποίο είχε λάβει υπ’ όψιν τις τελευταίες εξελίξεις της αεροδυναμικής. Οι μικρές γενικά πτέρυγες αύξαναν σε επιφάνεια με την έκταση των πηδαλίων διεύθυνσης. Στο αεροσκάφος τοποθετήθηκαν αρχικά οι δωδεκακύλινδροι υδρόψυκτοι Daimler-Benz DB 601, οι οποίοι κινούσαν τρίφυλλες έλικες. Οι ψυκτήρες παρουσίαζαν ομοιότητες με αυτούς του Junkers Ju.88 όπου έφερε δακτυλίους στο μπροστινό τμήμα. Στην περίπτωση όμως του Ar.240, αυτοί καλύπτονταν πλήρως από τους περιστρεφομένους κώνους. Ο αέρας εισέρχετο από μια ευμεγέθη τρύπα στην κορυφή τους και εξέρχετο από τα πτερύγια των ατρακτιδίων των οποίων το κάλυμμα έμοιαζε περισσότερο με αυτό αστεροειδών κινητήρων, όπως στην περίπτωση του Focke Wulf Ta-154 με τους Jumo 211. Το μήκος του ήταν 12,8 μέτρα, το ύψος 3,95 και το άνοιγμα πτερύγων 13,3. Μπορούσε να ανέβει σε ανώτατο ύψος 34.000 ποδιών, ενώ έπιανε σε μέγιστη ταχύτητα τα 384 μίλια την ώρα.
Οι δεξαμενές καυσίμων διέθεταν σύγχρονο αυτοσφραγιζόμενο σύστημα και είχαν λεπτή κατασκευή που αύξανε τη χωρητικότητά τους στα 2.300 λίτρα. Η συντήρησή τους όμως ήταν λίαν περίπλοκη, αφού απαιτούσε την αφαίρεση όλου του πάνελ της πτέρυγας, κάτι αρκετά χρονοβόρο και δη υπό αντίξοες και επιτακτικές συνθήκες.
Tο Ar.240, όπως και άλλα αεροσκάφη πολλαπλών χρήσεων της εποχής του, έπρεπε να διαθέτει και ικανότητες βομβαρδιστικού καθέτων επιδρομών. Η παχιά όμως επένδυση των πτερύγων δεν ήταν η πλέον κατάλληλη για συμβατικά καταδυτικά φρένα. Έτσι, ένα νέο φρένο τοποθετήθηκε στο τέλος της ατράκτου το οποίο άνοιγε στα πλάγια. Σε κλειστή θέση, έμοιαζε με κεντρί, καθώς εκτείνετο πέρα από τα ουραία πτερύγια κλίσης.
Πρωτότυπα και αξιολόγηση
Τον Μάιο του 1939, το Υπουργείο Αεροπορίας παρήγγειλε έξι πρωτότυπα. Η παρθενική πτήση του πρώτου Ar.240V1 έλαβε χώρα την 25η Ιουνίου του 1940, όπου γρήγορα φάνηκαν προβλήματα στον όλο χειρισμό του, καθώς και υπερθέρμανση κατά την τροχοδρόμηση. Τελικώς καταστράφηκε τον Οκτώβριο του 1941.
Το δεύτερο πρωτότυπο V2 πέταξε με τους DB 603 και με ψυκτήρες στο σύστημα προσγείωσης. Ήταν εξοπλισμένο με δύο πολυβόλα MG 17 των 7,92 χιλ. και δύο πυροβόλα MG 151 των 20 χιλ. Αργότερα, το Νοέμβριο του 1941, προσαρτήθηκαν στο συγκεκριμένο καταδυτικά φρένα ώστε να δοκιμαστεί ως βομβαρδιστικό καθέτου εφορμήσεως. Η τύχη του παραμένει άγνωστη.
To V3 ήταν το πρώτο με σύστημα τηλεχειρισμού πολυβόλων FA-9, το οποίο αποδείχτηκε ελαττωματικό. Ο θάλαμος διακυβέρνησης τοποθετήθηκε πιο μπροστά, ενώ τα καταδυτικά φρένα αντικαταστάθηκαν με κώνο και δύο πτερύγια από κάτω. Χρησιμοποιήθηκε ως αναγνωριστικό επάνω από την Αγγλία, αλλά ουδέποτε ενεπλάκη σε αερομαχίες.
Το V4 δημιουργήθηκε εξ αρχής για κάθετες εφορμήσεις και δοκιμάστηκε στις 19 Ιουνίου του 1941. Μπορούσε να μεταφέρει οκτώ βόμβες των 110 λιβρών εκάστη κάτω από την άτρακτο, η οποία επιμηκυνθηκε φτάνοντας τα 13,5 μέτρα. Περαιτέρω δοκιμές του έλαβαν χώρα στη Γαλλία. Τελικώς συνετρίβη σε αεροπορικό ατύχημα τον Αύγουστο του 1941.
Ακολούθησε το V5 το οποίο παραδόξως δεν κατασκευάστηκε από την Arado, αλλά την AGO Flugzeugwerken. Εφοδιάστηκε με δύο DB 601Ε ισχύος 1.175 ίππων και εξοπλίστηκε με δύο πολυβόλα MG 17 στις βάσεις των πτερύγων. Δύο ακόμη MG 81, ιδίου διαμετρήματος, τοποθετήθηκαν στο επάνω και κάτω τμήμα της ατράκτου.
Το V6 ήταν επίσης δημιούργημα της AGO Flugzeugwerken και ολοκληρώθηκε το 1942. Χρησιμοποιήθηκε για δοκιμές κυρίως, αλλά είχε και επιχειρησιακή δράση το χειμώνα του 1942-1943 στην Κρακοβία της Πολωνίας. Το αεροσκάφος τελικώς καταστράφηκε, αλλά είναι ασαφές υπό ποιες συνθήκες.
Ακολουθεί αύριο το δεύτερο μέρος.
