Το σοβιετικό MiG-25 ήταν, βιομηχανικά και επιχειρησιακά, ένα ίσως ακόμη μεγαλύτερο success story από το SR-71. Τεχνολογικά ύστερούσε ασύγκριτα (κατασκευή απο χάλυβα αντί τιτανίου, συμβατικοί κινητήρες, αδυναμία διατήρησης της – αισθητά μικρότερης – ταχύτητας για αρκετό χρόνο) σε σχέση με το SR-71. Διακρίθηκε τόσο ως αναχαιτιστικό όσο και – ιδίως – ως υπερταχύ τακτικό αναγνωριστικό, ενώ τα επιτεύγματά του το 1972 στο Σινά άφησαν εποχή, και προφανώς οι πληροφορίες του στάθηκαν πολύτιμες ένα χρόνο μετά στον τότε Αραβοισραηλινό πόλεμο.
Απλούστατο συγκριτικά στη συντήρηση (αν και πολλές κατηγορίες πιο απαιτητικό από κάθε άλλο σοβιετικό αεροσκάφος), επέτρεψε σε χώρες του Τρίτου Κόσμου να εντάξουν και να χρησιμοποιήσουν αεροσκάφη των σχεδόν 3 Μαχ! Η Αλγερία πρέπει να το χρησιμοποιεί ακόμη.
Το SR-71 αντίστοιχα εξασφάλιζε στις ΗΠΑ βιώσιμη στρατηγική αναγνώριση, με καθημερινές φωτογραφίες όλων των ναυστάθμων της ΕΣΣΔ, ώστε να είναι γνωστό πόσα υποβρύχια είναι σε περιπολία κ.λπ. Είχε βέβαια άλλης έντασης επιχειρησιακή απαίτηση και φυσικά χαμηλό ρυθμό εξόδων, με μεγάλη προπαρασκευή.
Στη γειτονιά μας, η Βουλγαρία -χώρα τότε εχθρική, στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου – διέθετε από το 1982 MiG-25RB. Η ΕΣΣΔ την άνοιξη του 1991 τα αγόρασε πίσω (τα δύο εναπομείναντα από τρία παραδοθέντα -RB και το μοναδικό RU εκπαιδευτικό), με αντίτιμο 5 MiG-23MLD από σοβιετικά αποθέματα. Πάντως τα -25 είχαν ήδη αποσυρθεί από την ενεργό βουλγαρική υπηρεσία ως κοστοβόρα.
Στα χρόνια της υπηρεσίας τους, το διάστημα 1982-90 που ήταν και η «χρυσή εποχή» της Βουλγαρικής Αεροπορίας, ήταν τα πλέον αξιόπιστα και προηγμένα αεροσκάφη της, κατ’ αρχήν μη ανασχέσιμα από τα μέσα του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Οι Σοβιετικοί είχαν την πεποίθηση ότι οι πανίσχυροι παρεμβολείς του θα τύφλωναν και τον αντιαεροπορικό πύραυλο Nike Hercules, που ήταν το μόνο όπλο που μπορούσε, από κινηματικής απόψεως, να αναχαιτίσει τέτοιο στόχο.
Το σύστημα ναυτιλίας- επίθεσης Peleng DM επέτρεπε άφεση βομβών FAB-500T των 1.100 λιβρών (μέχρι 8 μεταφέρονταν) με 2,5 Μαχ από 45-60 χλμ. απόσταση από το στόχο, με CEP 500 μέτρων, καλό για πυρηνικά, κακό για συμβατικά, επαρκές όμως για τρομοκράτηση με επιθέσεις σε πόλεις (το Ιράκ το χρησιμοποίησε κατά κόρο).
Κάθε πτήση φωτογράφιζε 45.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ήτοι το 1/3 της Ελλάδος, με Μαχ 2,8. Εννοείται ότι με αυτό τα Σοβιετικά επιτελεία είχαν όλη τη Νότιο Γιουγκοσλαβία, όλη τη Βόρειο Ελλάδα και όλη την Ανατολική Θράκη σε ανάλυση κάτω του ενός μέτρου, πλήρως φακελωμένες και στοχοποιημένες (αυτός ήταν και ο λόγος που κλήθηκε η Βουλγαρία να προμηθευτεί το θηρίο, καθώς δεν στάθμευαν σοβιετικές αεροπορικές δυνάμεις στη Βαλκανική).
Και φυσικά το MiG-25 δεν ήταν τόσο «μη μου άπτου» όσο το SR-71. Για RWR να μη μιλήσουμε, τα πρωτόγονα (-Ρ) ιρακινά αναχαιτιστικά είχαν βιβλιοθήκη απειλών με όλες τις δυτικές εκπομπές, ο Νταούντ (με κατάρριψη Χόρνετ στο ενεργητικό του) λέγει ότι ήξεραν τι είναι F/A-18, A-6E, F-15, τα πάντα. Φαίνεται ότι οι Σοβιετικοί έπαιρναν τον ηλεκτρονικό πόλεμο πολύ πιο σοβαρά από τους Δυτικούς (και από ότι οι Δυτικοί περίμεναν από τους ίδιους …) κάτι που φάνηκε προπάντων στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, με καταστολή συστοιχιών I-HAWK από σοβιετικά MiG-25BM δανεισμένα στο Ιράκ.
Οι μεταψυχροπολεμικές αποκαλύψεις (και ιδίως το λεπτομερέστατο και θαυμάσιο άρθρο του Alexander Mladenov στο τεύχος Αυγούστου 1996 του Air Forces Monthly, για τα βουλγαρικά -25) επιβεβαιώνουν ότι σε περίοδο πολέμου τα αεροσκάφη αυτά είχαν αποστολή τον βομβαρδισμό των γειτονικών ΝΑΤΟϊκών πρωτευουσών στην περιοχή. Δεν γνωρίζω αν η ΕΣΣΔ είχε πολιτική σε περίπτωση πολέμου να χρησιμοποιεί συμμαχικές αεροπορίες ως φορείς των πυρηνικών βομβών της, όπως οι ΗΠΑ. Πάντως εκπαίδευση σε ρίψεις (συμβατικών) δεν έκαναν, διότι… δεν υπήρχε αρκετά μεγάλο πεδίο βολής στη Βουλγαρία. Βασικά και το ίχνος των πτήσεων μετά βίας χωρούσε στον βουλγαρικό εναέριο χώρο.
Το ότι ο συνδυασμός F-4E/AIM-7E αδυνατούσε πλήρως να αναχαιτίσει MiG-25RB αποδείχθηκε επανειλημμένως στο Σινά, οπότε και στη Βαλκανική δεν θα ήταν διαφορετικά.
