Προτροπή Μπαζ Όλντριν: Ήρθε η ώρα να επικεντρωθούμε στη μεγάλη μετανάστευση της ανθρωπότητας στον Άρη

Όλοι ξέρουμε τον Μπαζ Όλντριν. Είναι πρώην αστροναύτης και, ως μέλος της αποστολής Apollo 11, ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που περπάτησαν στο φεγγάρι. Επανήλθε στο προσκήνιο πριν λίγες ημέρες με μία επιστολή του όπου αναπτύσσει τις σκέψεις του για το ενδεχόμενο ανθρώπινης μετανάστευσης στο φεγγάρι.
Η επιστολή δημοσιεύθηκε στον τύπο κι έχει ως εξής:
«Τον περασμένο μήνα, ο αντιπρόεδρος Πενς ανακοίνωσε ότι θα επιστρέψουμε πίσω στο φεγγάρι. Είμαι μαζί του και στο πνεύμα και στη φιλοδοξία. Αφού έχω πάει εκεί, μπορώ να πω ότι είναι καιρός να επιστρέψουμε. Όταν ο Νηλ Άρμστρονγκ, ο Μάικλ Κόλινς κι εγώ πήγαμε στο φεγγάρι πριν από 50 χρόνια τον Ιούλιο, το κάναμε στα πλαίσια μίας αποστολή. Η αποστολή Apollo 11 αποσκοπούσε να αποδείξει τη δέσμευση και προσήλωση της Αμερικής στη διαστημική εξερεύνηση, καθώς και την εθνική της ασφάλεια και τεχνολογική υπεροχή. Τα κάναμε όλα αυτά. Επίσης, «Ήρθαμε εν ειρήνη για όλη την ανθρωπότητα». Τώρα είναι απαραίτητο ακόμα περισσότερο από αυτό.
Σήμερα, πολλά έθνη έχουν στρέψει το βλέμμα τους στο φεγγάρι, από την Κίνα και τη Ρωσία μέχρι συμμάχους μας στην Ευρώπη και την Μέση Ανατολή. Όλα αυτά είναι καλά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνεργαστούν -και να προσφερθούν ως πρόθυμοι ομαδικοί ηγέτες- στην εξερεύνηση κάθε πτυχής του φεγγαριού, από τη γεωλογία και την τοπογραφία έως την υδρολογία και την κοσμολογική ιστορία του. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να μεταφέρουμ τη συνεργασία “χαμηλής γήινης τροχιάς” στο φεγγάρι, ανοιχτά, ανυπόμονα και συλλογικά.

Εν τω μεταξύ όμως, οι ΗΠΑ θα πρέπει να εστιάσουν σοβαρά την προσοχή τους σε ένα άλλο στρογγυλό ουράνιο σώμα που υπάρχει στο προσκήνιο – ένα κόκκινο. Ο Άρης περιμένει να ανακαλυφθεί, όχι από έξυπνα ρομπότ και ρόβερ – αν και υποστηρίζω τις μη επανδρωμένες αποστολές της NASA – αλλά από ζωντανούς, αναπνέοντες, περπατώντες, ομιλόύντες, φροντίζοντες και τολμούντες άντρες και γυναίκες.
Για να γίνει αυτό, τα μέλη του Κογκρέσου, η κυβέρνηση Τραμπ και το αμερικανικό κοινό πρέπει να φροντίσουν αρκετά ώστε οι ανθρώπινες αποστολές εξερεύνησης στον Άρη να αποτελέσουν εθνική προτεραιότητα. Για να είμαι σαφής, δεν εννοώ να δαπανήσουμε δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων σε μερικά τεχνολογικά τερτίπια και μερικές χαρούμενες βόλτες ώστε μετά εκείνοι που θα επιστρέψουν να μπορούν να γράφουν βιβλία, να ποστάρουν φωτογραφίες στο τουίτερ και να μιλούν για καινοτομία. Εννοώ κάτι εντελώς διαφορετικό.
Το βλέμμα των Ηνωμένων Πολιτειών – και η ενοποιημένη δέσμευσή μας – πρέπει να επικεντρωθεί στο άνοιγμα της πόρτας – τώρα, στην εποχή μας – στη μεγάλη μετανάστευση της ανθρωπότητας στον Άρη. Έχουν γραφτεί άπειρα βιβλία για το πώς να το κάνουμε αυτό και έχουν εμπνεύσει κυβερνητικές και ιδιωτικές ηγετικές φυσιογνωμίες να πλάσουν μεγάλα σχέδια. Αλλά τα σχέδια χωρίς μια λεπτομερή αρχιτεκτονική, και χωρίς αυτό το “επόμενο βήμα” στο μέλλον, είναι απλά φαντασία.

Οι Αμερικανοί είναι καλοί στο να γράφουν φαντασία, και ασύγκριτοι στο να μετατρέπουν την φαντασία σε πραγματικότητα. Το κάναμε με τα προγράμματα Mercury, Gemini, Apollo – και με χιλιάδες άλλους τρόπους. Είναι καιρός να στρωθούμε και να καταλήξουμε σε σχέδια, αρχιτεκτονική και υλοποίηση και να κάνουμε αυτό το επόμενο βήμα – μια βιώσιμη διεθνή επιστροφή στο φεγγάρι, που θα ανοίγει απ’ ευθείας τον δρόμο για τον Άρη.
Η κυβέρνηση Τραμπ και το σημερινό Κογκρέσο, με έμπνευση την αμερικανική ανυπομονησία του κοινού για πρωτοπορία στο διάστημ, θα μπορούσαν να βάλουν μπροστά αυτή τη μηχανή. Το επόμενο βήμα θα βασιζόταν στις πρώτες μας σεληνιακές αποστολές μας και θα προσπαθούσαμε να εγκαθιδρύσουμε μόνιμους οικισμούς στο φεγγάρι. Εν τω μεταξύ, μπορούν να γίνουν οι προετοιμασίες για μόνιμη μετανάστευση στον κόκκινο πλανήτη. Όλα αυτά είναι εφικτά για να τα προλάβουν οι άνθρωποι που ζουν σήμερα, αλλά αρχίζουν μόνο με ένα ενοποιημένο επόμενο βήμα στο διάστημα. Το έθνος που είναι σε καλύτερη θέση για να το κάνει είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ακριβώς όπως θυμόμαστε σήμερα τον πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι επειδή ξεκίνησε την κατάκτηση του φεγγαριού από το έθνος μας, όπου ο Νηλ και εγώ αφήσαμε τα ίχνη μας, η κυβέρνηση Τραμπ και το σημερινό Κογκρέσο θα μπορούσαν να τους θυμούνται οι άνθρωποι για δεκαετίες στο μέλλον, ως τους πρωτεργάτες της μόνιμης εποίκισης του φεγγαριού και των πρώτων Αμερικανών στον Άρη: όχι μόνο για να αφήσουμε ανθρώπινα ίχνη στο κόκκινο χώμα αλλά και για να μεταναστεύσουμε εκεί αργότερα.

Ως θέμα τροχιακής μηχανικής, οι αποστολές από τη Γη προς τον Άρη για μετανάστευση είναι πολύπλοκες. Τούτου λεχθέντος, η ανθρώπινη φύση – και ενδεχομένως η τελική επιβίωση του είδους μας – απαιτεί τη συνεχή εξωστρεφή προσέγγιση της ανθρωπότητας στο σύμπαν. Πείτε το περιέργεια ή υπολογισμό, στρατηγικό σχεδιασμό ή πεπρωμένο. Με απλά λόγια: Εξερευνούμε, ή εξαφανιζόμαστε. Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να επιμείνουμε σ’ αυτό.
Σε έναν κόσμο διαίρεσης και απόσπασης της προσοχής, αυτή η αποστολή θα αποτελέσει παράγοντα ενοποίησης – για όλους τους Αμερικανούς και για όλη την ανθρωπότητα. Γι ‘αυτό, προσωπικά χαίρομαι που επιστρέφουμε πίσω στο φεγγάρι – και ευχαριστώ τον πρόεδρο Τραμπ και τον αντιπρόεδρο Πενς για τη δέσμευσή τους. Αλλά τα μάτια μου παρασύρονται ακόμα πιο ψηλά, στο κόκκινο στρογγυλό σώμα που ακόμα και τώρα περιμένει μια αμερικανική σημαία και μια πλάκα που θα γράφει: «Ερχόμαστε εν Ειρήνη για όλη την Ανθρωπότητα».»