Η απλή απάντηση είναι: μα και φυσικά! Ή για να το εκφράσουμε καλύτερα, όπως είχαμε γράψει από την έναρξη των επιχειρήσεων, αυτός είναι ένας πόλεμος που η Ρωσία δεν μπορεί να κερδίσει. Από την στιγμή που ο ισχυρός -και με διαφορά- αντίπαλος δεν μπορεί να πετύχει αυτά που θέλει, τότε ο ανίσχυρος, αμυνόμενος έχει κερδίσει.
Φυσικά, το μέλλον δεν μπορεί να το προβλέψει κανείς. Αλλά προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα με βάση τις πληροφορίες που έχουμε και με το τι έχει γίνει στο παρελθόν. Τα δεδομένα που έχουμε είναι πάντα ελλειπή και η αντίληψη των γεγονότων του σήμερα αλλά και του παρελθόντος είναι διαφορετική για τον καθένα μας και για αυτό βγάζουμε διαφορετικά συμπεράσματα. Έτσι κάτι το οποίο για έναν είναι αυτονόητο, για κάποιον άλλο είναι αδιανόητο. Επιπλέον υπάρχουν και οι μύθοι. Κάθε χώρα φτιάχνει τους μύθους της που είναι χρήσιμοι και απαραίτητοι. Αλλά δεν είναι ωφέλιμοι όταν τους χρησιμοποιούμε για να βγάλουμε συμπεράσματα ώστε να βασίσουμε τη μελλοντική μας συμπεριφορά πάνω τους.
Για παράδειγμα, το “φάντασμα του Κιέβου” (περί ενός ουκρανού πιλότου που υποτίθεται ότι καταρρίπτει ένα σωρό ρωσικά μαχητικά), είναι ένας χρήσιμος μύθος σε μια δύσκολη ώρα. Αν οι Ουκρανοί πιστέψουν το μύθο τους και εξοπλιστούν με περισσότερα MiG, τότε θα εξακολουθούν να είναι το ίδιο αναποτελεσματικοί απέναντι στη Ρωσική αεροπορία όσο είναι και σήμερα. Αν εξετάσουν όμως τα δεδομένα και δούνε ότι τα S-300 είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, τότε η προμήθεια περισσοτέρων S-300 είναι καλύτερη επιλογή.
Παρόμοια, οι Ρώσοι έχουν γαλουχηθεί με την ιδέα πως νίκησαν τους Γερμανούς μόνοι τους. Αν ξέχασαν ότι οι σύμμαχοι πολεμούσαν επίσης και σε όλη την υπόλοιπη υφήλιο, τότε μπορεί να βγάλουν λάθος συμπεράσματα. Αν ξέχασαν την βοήθεια που δέχτηκαν από τους συμμάχους μπορεί να βρεθούν σε μια μεγάλη σύγκρουση χωρίς φορτηγά… Κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, μόνο οι ΗΠΑ πρόσφεραν στην ΕΣΣΔ 180 δις δολάρια σε σημερινές ισοτιμίες, εκ των οποίων 400.000 οχήματα και 13.000 άρματα μάχης.
Ουκρανία-Ρωσία: Πως θα «ξημερώσουν» αν λήξει ο πόλεμος αύριο
Συνεπώς πρέπει να μπορούμε να ξεχωρίζουμε τα δεδομένα από τους μύθους και να κοιτάζουμε στο παρελθόν για αναλογίες, ώστε να μπορούμε να ερμηνεύσουμε τα σημερινά όσο πιο καλά μπορούμε.
Γενικά μπορούμε να πούμε ότι μετά τον Β΄ΠΠ οι μεγάλες συγκρούσεις είναι σπάνιες. Όταν συμβαίνουν έχουν κατά μέσο όρο 25.000 νεκρούς στο πεδίο και πολλούς περισσότερους αμάχους. Το 26% των πολέμων τέλειωσε σε λιγότερο από έναν μήνα και άλλο ένα 25% σε λιγότερο από ένα έτος. Όταν ο πόλεμος διαρκεί πάνω από ένα έτος, τότε οι πιθανότητες είναι ότι θα ξεπεράσει σε διάρκεια την δεκαετία, έστω και με σποραδικές συγκρούσεις.
Αν επικεντρωθούμε στη Ρωσία, θα παρατηρήσουμε ότι έχει μια μαύρη ιστορία εισβολών σε γειτονικά κράτη. Το 1939 η εισβολή στη Φινλανδία διήρκεσε τρεις μήνες. Η εισβολή στην Ουγγαρία το 1956 επτά μέρες, το 1968 στην Τσεχοσλοβακία δυο μέρες, το 2008 στη Γεωργία 13 μέρες και το 2014 στην Ουκρανία λίγο παραπάνω από ένα μήνα. Ακόμα και αν δεν υπολογίσουμε τις εισβολές σε Αφγανιστάν και Τσετσενία και δεχθούμε ότι η κάθε κρίση είναι διαφορετική, πάλι είναι εύκολο να παρατηρήσουμε την τάση χρήσης βίας εκ μέρους της Ρωσίας προς κάποιο πολιτικό όφελος.
Όπως έγραψε ο Carl von Clausewitz, o πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Μας γράφει ότι για να κερδηθεί ένας πόλεμος υπάρχουν τρεις βασικοί τρόποι:
- Η καταστροφή των εχθρικών δυνάμεων, οπότε μπορούν να επιβληθούν οι όροι που θέλει ο νικητής. Αυτό ακριβώς έκανε η Γερμανία μετά την εισβολή στη Γαλλία ή την Πολωνία στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και κατόπιν οι σύμμαχοι στη Γερμανία.
- Να επιφέρεις μεγαλύτερο πλήγμα στον εχθρό από αυτό που είναι διατεθειμένος να πληρώσει προς την υλοποίηση του πολιτικού του στόχου. Όσο πιο σημαντικός είναι αυτός ο στόχος, τόσο και περισσότερες δυνάμεις είναι διατεθειμένος ο κάθε αντίπαλος να ρισκάρει και για τόσο πιο μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό ακριβώς έκαναν οι Βιετναμέζοι, καταφέρνοντας να κερδίσουν τον πόλεμο χωρίς να κερδίσουν μάχη.
- Να πείσεις τον αντίπαλο ότι κάθε αντίσταση είναι μάταιη. Αυτό είναι ακριβώς ότι κάνει η Τουρκική προπαγάνδα στην Ελλάδα όταν μας παρουσιάζει πόσο φοβερός ηγέτης είναι ο Ερντογάν, τι ανίκανοι είναι οι Έλληνες πολιτικοί, πόσο φοβερές και ανίκητες είναι οι Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και super τα δικά τους όπλα, ενώ εμείς θα έχουμε λιανοντούφεκα κ.τλ. Το ίδιο προσπάθησαν να κάνουν και οι Ρώσοι όταν παρέταξαν τον στρατό τους γύρω από την Ουκρανία και το ίδιο κάνουν όταν μας βομβαρδίζουν με μηνύματα του τύπου πως “ο Ζελένσκι πρέπει να παραδοθεί για το καλό του λαού του”, πως ότι βοήθεια και να στείλουμε είναι σταγόνα στον ωκεανό και πως ακόμα και αν στείλουμε βοήθεια δεν θα φτάσει στον προορισμό της. Δηλαδή η προπαγάνδα τους κάνει αυτά που πρέπει να κάνει. Δική μας ευθύνη είναι να μπορούμε να τα φιλτράρουμε όλα αυτά. Το περίεργο είναι επίσης πως τόσο πολλοί τα πιστεύουν αυτά και είναι μια ένδειξη αποτυχίας μας.
Η Ουκρανία, προφανώς δεν μπορεί να καταστρέψει τις Ρωσικές δυνάμεις και να επιβάλλει όρους. Ούτε επίσης μπορεί να τους εκφοβίσει. Συνεπώς η μόνη στρατηγική της είναι να πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Δηλαδή να επιφέρει όσο περισσότερες απώλειες στον εχθρό, για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αυτό είναι ακριβώς που κάνει και για αυτή τη στρατηγική σχεδιάζεται ο στρατός της από το 2016.
Το 2014 ατην Κριμαία οι Ρώσοι κάνανε περίπατο. Αυτό μάλλον τους έκανε κακό γιατί το ίδιο νόμιζαν ότι θα γινόταν και το 2022. Σήμερα θα μετανιώνουν που δεν κατέλαβαν τότε όλη την Ουκρανία. Οι Ουκρανοί μετά την ήττα τους αποφάσισαν ότι δεν υπάρχει μέλλον μαζί με τους Ρώσους και στράφηκαν προς τη Δύση. Μαζί με Νατοϊκούς συμβούλους προσπάθησαν να αναδιοργανώσουν τον στρατό τους στα δυτικά πρότυπα. Από το 2016 υπάρχουν στρατιωτικοί σύμβουλοι στην Ουκρανία από τις ΗΠΑ, Πολωνία, Εσθονία, Λιθουανία και Καναδά. Δεν ήταν εύκολη η δουλειά τους. Οι Καναδοί για παράδειγμα δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως είναι να αμύνεσαι στο έδαφος σου.
Δυο ήταν τα σημαντικότερα προβλήματα. Δεν υπήρχε χρόνος για αλλαγές. Η Λιθουανία χρειάστηκε δέκα χρόνια και η Πολωνία δώδεκα, για να περάσουν στα δυτικά πρότυπα. Η Ουκρανία δεν είχε αυτή την πολυτέλεια. Επίσης η Ουκρανία είχε τον πιο “σοβιετικό” στρατό του κόσμου. Ακόμα και οι Ρώσοι είχαν προοδεύσει λόγω των πολεμικών τους περιπετειών. Υπήρχε πρόβλημα και με την κουλτούρα. Για παράδειγμα η Δύση ήθελε ένα μοντέλο όπου το υπουργείο αμύνης θα το είχε πολιτικό και όχι στρατιωτικό προσωπικό. Οι Ουκρανοί δεν καταλάβαιναν αυτή την εμμονή και πως θα βοηθούσε αφού δεν υπήρχε φόβος πραξικοπήματος και η χώρα ήταν ήδη σε εμπόλεμη κατάσταση. Είχε όμως η Ουκρανία και ένα μεγάλο πλεονέκτημα, το ανθρώπινο δυναμικό της ήταν μορφωμένο και είχε υψηλό κίνητρο.
Λόγω της έλλειψης χρόνου αποφασίστηκε να γίνουν στοχευμένες αλλαγές. Αρχίζοντας από τον εφοδιασμό και το υγειονομικό τα οποία ήταν πρακτικά ανύπαρκτα, την διοίκηση και τον έλεγχο, και τον σχεδιασμό των επιχειρήσεων και εκτέλεση τους με τη χρήση μικρών τμημάτων, όπου ο τοπικός διοικητής θα λάμβανε τις αποφάσεις και όχι ο στρατηγός κεντρικά (ο οποίος διαφορετικά θα αναγκαζόταν να πάει σε προωθημένες θέσεις και να γίνει στόχος).
Από το 2016 μέχρι τώρα, οι δυτικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι δεν μάθαιναν στους Ουκρανούς πως να βάλλουν με το Javelin και το NLAW (που είναι εκπαίδευση μιας εβδομάδας), αλλά πως θα φροντίζουν τους πληγωμένους, πως τα τμήματα που μάχονται θα μπορούν να εφοδιάζονται και να είναι αποτελεσματικά ακόμα και αν βρεθούν αποκομμένα και πάνω από όλα πως όλα αυτά τα προηγμένα συστήματα του ΝΑΤΟ, όπως ραντάρ, δορυφόροι, ηλεκτρονικός πόλεμος, υποκλοπές κτλ θα μπορούν να βάζουν τους Ουκρανούς ένα βήμα μπροστά από τους Ρώσους. Δεν πρέπει να έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι τα μάτια του ΝΑΤΟ είναι στραμμένα στην Ουκρανία και οι πληροφορίες αυτές μεταφέρονται.
ΗΠΑ: Ναι, στέλνουμε πληροφορίες στην Ουκρανία για τις ρωσικές κινήσεις σε πραγματικό χρόνο
Το μεγάλο ερώτημα, όπως είχαμε γράψει, ήταν το πόσο μεγάλη θα ήταν η διάθεση των Ουκρανών να πολεμήσουν. Αν έστω και ένας πολεμά, τότε θα έχει και αντιαρματικά και αντιαεροπορικά και γεμάτο στομάχι και πληροφορίες για το που είναι ο εχθρός. Ακόμα και αν έπεφτε όλη η Ουκρανία, πάλι ο πόλεμος θα συνεχιζόταν. Στον πόλεμο της Κορέας ένας μικρός θύλακας στο Πουσάν είχε μείνει και ήταν αρκετός. Στην αρχή είχαμε αμφιβολίες στο κατά πόσο οι Ρωσόφωνοι θα έμεναν πιστοί στην Ουκρανία και δεν θα αυτομολούσαν. Εφόσον αυτό διασφαλίστηκε, ήταν μια ένδειξη ότι το πιο πιθανό σενάριο ήταν ο Ουκρανικός στρατός στην ανατολή να περάσει σε κατάσταση ανταρτοπόλεμου και μια αμυντική γραμμή κατά μήκος του Δνείπερου θα γινόταν ότι ο 38ος παράλληλος για την Κορέα.
Πέρα από τις προσδοκίες, οι Ουκρανοί αντέχουν σε όλα τα μέτωπα. Οι Ρώσοι δεν έχουν καταφέρει να διασπάσουν καίριες αμυντικές γραμμές (τουλάχιστον τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο). Προέλασαν όπου δεν υπήρχε αντίσταση παρακάμπτοντας τις Ουκρανικές θέσεις. Οι Ουκρανοί δεν πανικοβλήθηκαν και παρέμειναν στις φρουρές τους, ακολουθώντας μια μεσαιωνική τακτική. Παραμένουν στα κάστρα τους και κάνουν φονικές εξόδους κάθε βράδυ (οι Ουκρανοί έχουν διόπτρες νυχτερινής οράσεως, ενώ αντίθετα δεν έχουμε δει αντίστοιχο εξοπλισμό σε ρωσική χρήση), κάνουν μεγάλες αντεπιθέσεις με μηχανοκίνητα μέσα, που έφτασαν μέχρι τα σύνορα με τη Ρωσία και στήνουν ενέδρες στις εφοδιοπομπές των Ρώσων.
Οι Ρώσοι άπλωσαν τις δυνάμεις τους σε όλη σχεδόν την Ουκρανία, η οποία είναι τεράστια χώρα, και προωθηθήκαν όπου δεν υπήρχε αντίσταση. Επίσης έχουν αφήσει φρουρές να πολιορκούν τους Ουκρανούς, όπου αυτοί αμύνονται, και πρέπει επίσης να συνοδεύουν τις εφοδιοπομπές τους. Οι πόλεμοι γίνονται επί των οδών και δια των οδών. Το κύριο οδικό δίκτυο είναι άξονες ανατολικά/δυτικά και βρίσκεται υπό Ουκρανικό έλεγχο. Ειδικά στον βορρά, όπου είδαμε το μεγάλο μποτιλιάρισμα, δεν υπάρχει ιδιαίτερο οδικό δίκτυο. Ακόμα και εκεί που το οδικό δίκτυο είναι υπό ρωσικό έλεγχο, οι πόλεις που είναι οι κόμβοι είναι υπό Ουκρανικό. Συνεπώς οι Ρώσοι πρέπει να κάνουν παρακάμψεις, συχνά επικίνδυνες, και κάποιες φορές ακόμα και να φτιάχνουν νέους δρόμους. Η λάσπη του χειμώνα δυσκολεύει ακόμα και τα τεθωρακισμένα και είναι απαγορευτική για τα τροχοφόρα. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την μη επαγγελματική δομή του ρωσικού εφοδιασμού, την έλλειψη οχημάτων από την αρχή της εκστρατείας, την ελλιπή συντήρηση τους και τις απώλειες δίνουν μια πειστική εξήγηση γιατί έχουν τόσα πολλά προβλήματα.
Οι Ουκρανοί επιπλέον έχουν το πλεονέκτημα της κίνησης εντός των εσωτερικών γραμμών. Αυτό βελτιώνει τον εφοδιασμό τους και τους επιτρέπει να κάνουν αντεπιθέσεις και να κλείνουν τρύπες, κινώντας τα στρατεύματα τους στους κρίσιμους τομείς πιο γρήγορα από ότι οι Ρώσοι. Δυστυχώς όμως για τους Ουκρανούς κάθε κίνηση την πληρώνουν ακριβά, γιατί με 250 εξόδους την ημέρα η Ρωσική αεροπορία κάθε άλλο από απούσα είναι. Απλά έχει διαφορετικό επιχειρησιακό δόγμα από ότι οι δυτικές αεροπορίες. Θα πρέπει να υποθέσουμε ότι κάθε περιοχή που καταλαμβάνεται από τους Ρώσους και οχυρώνεται, θα είναι σχεδόν χαμένη. Γιατί την ίδια αδυναμία που έχουν οι Ρώσοι στο να σπάσουν την αμυντική γραμμή των Ουκρανών, θα έχουν και οι Ουκρανοί όταν θα κληθούν να κάνουν κάτι ανάλογο.
Οι Ρώσοι ήδη έχουν τεράστιες και δυσαναπλήρωτες απώλειες. Και σε οχήματα και σε προσωπικό. Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι η οικονομία της Ρωσίας, πριν τις κυρώσεις, ήταν σαν και αυτή της Ιταλίας. Τώρα είναι πλέον χειρότερα. Η βιομηχανική της παραγωγή δεν αναμένεται να μπορεί να καλύψει τις απώλειες. Είναι μικρή και οι πιθανότητες είναι να μικρύνει ακόμα περισσότερο λόγω των κυρώσεων. Το ότι στον Β ΠΠ πόλεμο παρήγαγαν άρματα Τ-34 σε ασύλληπτους ρυθμούς δεν πρέπει να μας παραπλανεί. Τα εργοστάσια αυτά φτιάχτηκαν με αμερικανικές εργαλειομηχανές και τα σημερινά άρματα δεν είναι T-34 αλλά πολύ πιο περίπλοκα.
Η ρωσική αμυντική βιομηχανία είναι και αυτή θύμα της παγκόσμιας εφοδιαστικής αλυσίδας. Όταν δεν βρίσκει μικροτσίπ η Ford και η BMW ποιες είναι οι πιθανότητες να το καταφέρει η ρωσική αμυντική βιομηχανία ειδικά εν μέσω διεθνών κυρώσεων; Οι Ευρωπαίοι που εξήγαγαν πολλά ηλεκτρονικά στην Ρωσία πλέον δεν θα το κάνουν. Ίσως να λάβουν κάτι από την Κίνα. Αλλά το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει η Ρωσία για οποιαδήποτε Κινέζικη βοήθεια θα είναι υψηλό και η Κίνα θα ρυθμίζει την κάνουλα.
Σε ανθρώπινο δυναμικό οι Ρώσοι είχαν αναπτύξει γύρω στους 200.000 στρατιώτες πριν την έναρξη της επιχείρησης. Όλοι αυτοί έχουν εμπλακεί. Οι Ρώσοι επιτέθηκαν σε πολλά μέτωπα, έχει σταματήσει η προέλαση τους στο Κίεβο και δεν έχουν δυνάμεις να το περικυκλώσουν, πόσο μάλλον να το καταλάβουν. Επιτέθηκαν στην Οδησσό, σταμάτησαν στο Μικολάεφ, δεν έχουν δυνάμεις να προχωρήσουν και οχυρώνονται στη Χερσώνα. Το ίδιο μοτίβο σχεδόν σε όλα τα μέτωπα. Πουθενά δεν έχουν αρκετή συγκέντρωση δυνάμεων για να κάνουν μια μεγάλη επίθεση. Θα πρέπει να μεταφέρουν στρατεύματα από κάπου σε κάπου, που όμως θα είναι μια πρόσκληση σε αντεπίθεση στο αδύνατο σημείο τους και μια ήττα δεν θα είναι εύκολα διαχειρίσημη από το καθεστώς. Αλλά και αν καταρρεύσει ένα μέτωπο, με την απόδοση που έχει επιδείξει ο ρωσικός στρατός, δεν υπάρχει καμία διαβεβαίωση ότι δεν θα καταλήξει σε γενικότερο πανικό. Σε όλα αυτά θα πρέπει να υπολογίζουμε τις απώλειες (που σε κάθε περίπτωση είναι μεγάλες) και την κούραση. Κάποιες μονάδες ήδη έχουν επιστρέψει για ανάπαυση και ανασυγκρότηση.
Οι Ρώσοι χρειάζονται ενισχύσεις και για αυτό αποψιλώνουν τις φρουρές του Ειρηνικού, επιστρέφουν στρατεύματα από το εξωτερικό π.χ. από την Αρμενία και έχουν κάνει κάλεσμα σε συμμάχους, Τσετσένους, Αρμένιους (που ήδη είναι στο πεδίο) και Σύρους/Ιρανούς. Η Ρωσία είναι μεγάλο κράτος και μπορεί να κινητοποιήσει 900.000 στρατό σχετικά εύκολα, αλλά μόνο αν κάνει επιστράτευση. Οι επίστρατοι αυτοί όμως δεν επιτρέπεται να πολεμήσουν εκτός Ρωσίας. Για αυτό το λόγο πριν την εισβολή στην Ουκρανία υποχρέωσαν τους στρατιώτες θητείας να υπογράψουν συμβόλαια, ώστε τυπικά να φαίνονται ως συμβασιούχοι επαγγελματίες στρατιώτες. Αυτό δεν το έχουν καταπιεί καλά οι ρωσίδες μητέρες. Και μια επιπλέον επιστράτευση θα χειροτερέψει την εσωτερική κατάσταση, γιατί ο Πούτιν φοβάται περισσότερο τις Ρωσίδες μαμάδες (δηλαδή την κοινωνική αντίδραση) από το ΝΑΤΟ. Επίσης ακόμα και αν επιστρατεύσουν προσωπικό, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν μπορούν να το εξοπλίσουν με βαρύ οπλισμό και οχήματα.
Red Storm Rising: Το βιβλίο που ξέχασε να διαβάσει ο Πούτιν!
Αντίθετα με τους Ρώσους, η Ουκρανία των 40 εκατομμυρίων, με μια μικρή μυστική επιστράτευση που προηγήθηκε, είχε κατά τη διάρκεια της εισβολής περίπου 175.000 άνδρες στα όπλα, περίπου 1.000 άρματα πρώτης γραμμής και τουλάχιστον άλλα τόσα παλαιότερης τεχνολογίας. Έκτοτε έχουν κάνει δύο επιστρατεύσεις, που έχουν ανεβάσει το στράτευμα τους στους 300.000, όπου οι μισοί από τους επίστρατους είναι πρόσφατες κλάσεις με πολεμική εμπειρία από το Ντονμπάς. Σε αυτούς τους αριθμούς θα πρέπει να προστεθούν και οι διάφοροι πολιτοφύλακες και παραστρατιωτικές μονάδες. Επίσης, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι Ουκρανοί έχουν μεγαλύτερο κίνητρο για δράση και στις τελευταίες 25 μέρες όλες αυτές οι χιλιάδες νέοι στρατιώτες και πολιτοφύλακες έχουν πια περάσει βασική εκπαίδευση και κάτι παραπάνω. Οι αντίστοιχοι Ρώσοι σε αυτό το διάστημα κοιμούνται στο ύπαιθρο, σε υπό το μηδέν θερμοκρασίες, πολλές φορές νηστικοί και υπό εχθρικό πυρ.
Συνεπώς οι Ρώσοι έχουν ένα μεγάλο “βουνό” μπροστά τους και αν δεν είχαν συντριπτική υπεροχή στον αέρα και στο πυροβολικό δεν θα είχαν καμία τύχη. Για να βελτιώσει τις πιθανότητες της η Ουκρανία ζητά αντιαεροπορικά ώστε να περιορίσει τη Ρωσική αεροπορία και περιφερόμενα πυρομαχικά Switchblades, με τα οποία οι ειδικές δυνάμεις σε μικρές ομάδες θα γίνουν κυνηγοί του εχθρικού πυροβολικού. Θα αρκεί να βρεθούν δέκα χιλιόμετρα κοντά του ή διασπαρμένες ομάδες θα περιμένουν πότε το Ρωσικό πυροβολικό θα μπει στη ζώνη ευθύνης τους.
Άλλα 800 εκατ. δολάρια στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία από τις ΗΠΑ
Για να μη δημιουργηθούν όμως λάθος εντυπώσεις, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ρωσία μπήκε στον πόλεμο με ισχύ πυρός ικανή να ισοπεδώσει όλες τις πόλεις της Ουκρανίας. Η βιομηχανική της παραγωγή, βραχυπρόθεσμα, θα παράγει στους πιο γρήγορους ρυθμούς, μέχρι να εμφανιστούν οι επιπτώσεις από το έμπαργκο και τις διεθνείς κυρώσεις, οι δυσχέρειες στον ανεφοδιασμό είναι μεν τεράστιες, αλλά οι επιχειρήσεις δεν γίνονται στο Αφγανιστάν, αλλά κυριολεκτικά δίπλα στην πόρτα τους και μέχρι τώρα το καθεστώς Πούτιν χαίρει την ευρεία αποδοχή της Ρωσικής κοινής γνώμης.
Από τα παραπάνω βλέπουμε ότι η μόνη στρατηγική νίκης των Ουκρανών είναι να ανεβάσουν το κόστος για τους Ρώσους και να πάνε σε πόλεμο φθοράς. Η στρατηγική αυτή μέχρι τώρα δουλεύει καλύτερα από το αναμενόμενο. Ακόμα και αν πέσει η Μαριούπολη ή το Χάρκοβο, θα είναι ηρωικές ήττες που θα συσπειρώσουν ακόμα περισσότερο τους Ουκρανούς οι οποίοι θα θέλουν εκδίκηση. Θα είναι το Άλαμο τους. Ακόμα και το Κίεβο να πέσει, οι Ουκρανοί θα μπορούν να υπηρετούν αυτή τη στρατηγική. Ακόμα και αν όλη η Ουκρανία πέσει, πάλι οι Ρώσοι θα χρειάζονται πάνω από 500.000 στρατό κατοχής (εκτός και αν γίνει εθνοκάθαρση και δεν μείνει ψυχή ζωντανή).
Αυτό είναι αδύνατον να συμβεί και να έχει καλό τέλος για τους Ρώσους. Θα βλέπουμε να πηγαίνουν για διαπραγματεύσεις και ο Ζελένσκι θα ζητάει επιστροφή της Κριμαίας και των κατεχόμενων, πολεμικές αποζημιώσεις και επίσημη δήλωση συγγνώμης από τον Πούτιν.
Οι Ρώσοι έκαναν το λάθος να εισβάλουν και κατόπιν πάλι λάθη το ένα μετά το άλλο. Ακόμα και στατιστικά κάποια επίθεση τους θα έχει επιτυχία, αλλά μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο δεν έχουν να δείξουν κάτι πέρα από μερικά χωράφια και τη Χερσώνα που ήταν ανοχύρωτη (και είναι ένα θέμα που χρήζει μελλοντικής διερεύνησης, διότι όχι μόνο ήταν ανοχύρωτη αλλά εκεί κοντά πρέπει να υπήρχε μια μονάδα του Ουκρανικού στρατού που έμεινε αμέτοχη. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε αν ο διοικητής της αντικαταστάθηκε ή αν ήταν μονάδα επιστράτευσης που δεν είχε επανδρωθεί για παράδειγμα). Συνεπώς οι Ρώσοι δεν μπορούν να πάνε σε τραπέζι διαπραγματεύσεων χωρίς να έχουν κάτι, ένα διαπραγματευτικό χαρτί. Για παράδειγμα να πουν σας δίνουμε πίσω την ανατολική Ουκρανία και αναγνωρίζετε την κυριαρχία μας στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Μέχρι να καταφέρουν κάτι τέτοιο δεν έχουν ούτε και αυτοί κάποιο σοβαρό κίνητρο για κατάπαυση του πυρός.
Οι ΗΠΑ φυσικά τρίβουν τα χέρια τους από την χαρά τους. Ξύπνησε το ΝΑΤΟ, και περιορίστηκε η Ρωσία χωρίς να ρισκάρουν τη ζωή ούτε ενός Αμερικάνου. Η αποτυχία της Ρωσίας στο πεδίο είναι τόσο συγκλονιστική που οι Αμερικανοί δεν χρειάζονται να επέμβουν. Θα κρατάνε τα μπόσικα μέχρι να κινητοποιηθούνε πλήρως οι Ευρωπαίοι και μετά θα ασχοληθούν με τον Ειρηνικό. Δεν έχουν κανένα συμφέρον να τελειώσει ο πόλεμος, όπως επίσης δεν τους συμφέρει μια Ρωσική συντριβή στο πεδίο. Τους συμφέρει να τους έχουν βαλτωμένους στην Ουκρανία, ώστε να μη μπορούν να έχουν οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα και θα βοηθούν τους Ουκρανούς όσο χρειάζεται για να το επιτύχουν. Αν πριν από μερικές δεκαετίες κάποιος έλεγε στους Αμερικανούς ότι θα εξαλειφόταν ο Ρωσικός κίνδυνος στην Ευρώπη με έναν πόλεμο ανάμεσα σε Ουκρανία και Ρωσία και μάλιστα θα μπορούσαν να τον χρηματοδοτήσουν με τα κατασχεμένα χρήματα της Ρωσίας, θα το θεωρούσαν απίστευτα καλό σενάριο για να γίνει πραγματικότητα. Ζούνε το όνειρο τους.
Η Βρετανία ήταν εγγυήτρια δύναμη της Ουκρανίας, όταν η τελευταία παρέδωσε τα πυρηνικά της όπλα. Δεν έχει κάνει πολλή καλή δουλειά, αλλά και αυτοί ζούνε το όνειρο τους τώρα, μόνο που δεν έχουν τους αμερικανικούς πόρους ώστε να επενδύσουν σε αυτό και να νιώθουν το ίδιο ασφαλείς.
Η Ευρώπη… ποια Ευρώπη; Οι χώρες του Βίζεγκραντ είναι υπέρ του ολοκληρωτικού πολέμου και θα έχουν το ρόλο της Κορίνθου πριν τον Πελοποννησιακό πόλεμο προσπαθώντας να τραβήξουν την Σπάρτη στις εχθροπραξίες. Ειδικά τώρα που είδαν τις αδυναμίες της Ρωσίας και μυρίσανε αίμα, δεν κρατιούνται. Με την ευκαιρία, μια εισβολή της Πολωνίας στη Λευκορωσία ή “ειρηνευτική” αποστολή Leopard στην Ουκρανία δεν θα σημαίνει εμπλοκή του ΝΑΤΟ, γιατί το ΝΑΤΟ είναι αμυντική συμμαχία. Αν η Πολωνία επιτεθεί, δεν είναι υποχρεωμένο να ακολουθήσει (θα το κάνει με τον εφοδιασμό της).
Επίσημο αίτημα της Πολωνίας στο ΝΑΤΟ για ειρηνευτική αποστολή στην Ουκρανία
Όσο για τα ρωσικά άρματα που έχει η Πολωνία, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι σιγά σιγά θα βρουν το δρόμο τους προς την Ουκρανία, έστω και μεταμφιεσμένα σε τρακτέρ. Γενικά όποιος έχει σοβιετικά συστήματα τώρα είναι η χρυσή και μάλλον μοναδική ευκαιρία να τα ξεφορτωθεί, όσο έχουν αξία οπλικού συστήματος, γιατί σε λίγο καιρό θα είναι κατάλληλα μόνο για στόχοι και θα έχουν αξία σκραπ. Εκτός και αν φυσικά κάποιος έχει την αυταπάτη ότι η Ρωσία θα μπορεί και θα θέλει να τα υποστηρίζει ή ότι θα βρεθεί κάποιος άλλος απελπισμένος στο μέλλον να τα αγοράσει πριν απαξιωθούν πλήρως.
Σε αυτό το σημείο να κάνουμε μια παρένθεση και να υπενθυμίσουμε ότι στον πόλεμο της Κορέας, οι Ρώσοι πιλότοι πετάγανε MiG από Κινεζικά αεροδρόμια και Κινέζοι “εθελοντές” πλημμύρισαν την Κορεατική χερσόνησο αλλάζοντας τη ροή του πολέμου. Οι σύμμαχοι ποτέ δεν επιτέθηκαν στην Κίνα (αν και μπήκαν στον πειρασμό να ρίξουν τη βόμβα…). Στο Βιετνάμ οι Ρώσοι είχαν στήσει την αντιαεροπορική άμυνα στο Ανόι, που δεν είχε να ζηλέψει και πολλά από αυτή της Μόσχας, και με ρωσικό προσωπικό. Αν η κατάσταση στην Ουκρανία αρχίσει να επιδεινώνεται, δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει κάποιο τέτοιο ενδεχόμενο. Η Λεγεώνα των Ξένων δεν θα κάνει διακρίσεις. Και αν οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν θέμα να πουλήσουν αεροσκάφη στην Ουκρανία, κάποιες ιδιωτικές εταιρίες aggressors μπορεί να είναι πιο ευέλικτες στο να τα αποχωριστούν. Το βασικό είναι να υπάρχουν επιλογές, και υπάρχουν ακόμα πολλές.
Οι Σκανδιναβικές χώρες υποστηρίζουν την Ουκρανία ενεργά, αλλά δεν θα αναλάμβαναν κάποια επιθετική ενέργεια.
Η Γερμανία είναι ξεκάθαρα στην πιο δύσκολη θέση, ελπίζει να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης αύριο, να επιστρέψει στις παλιές καλές εποχές Μέρκελ και να το ξεχάσει, αλλά μόνη της δεν έχει το ειδικό βάρος να αλλάξει τις ισορροπίες. Ο Μακρόν τράβαγε και αυτός τα μαλλιά του, γιατί με τη Ρωσία προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο συνεννόησης, έχουν πολλά θέματα ανοιχτά στην Αφρική, της πουλάει πολλά οπλικά συστήματα, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια ευκαιρία να δείξει ποια είναι η μεγάλη δύναμη στην Ευρώπη, με στρατό, πυρηνικά και πολεμική βιομηχανία. Από το Ρωσικό αέριο δεν είναι εξαρτημένος και δεν πρόκειται να στεναχωρηθεί ιδιαίτερα βλέποντας τις Γερμανικές δυσκολίες, το αντίθετο θα έλεγε κάποιος.
Χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία όπου τα κόμματα των άκρων είναι ιδιαίτερα δραστήρια, κινδυνεύουν να έχουν ζητήματα εσωτερικής σταθερότητας, με την Ιταλία ένα επιπλέον γιατί στη βιομηχανία της έχουν πέσει πολλές επενδύσεις ολιγαρχών. Η Ισπανία περίπου το ίδιο. Οι άλλες χώρες θα συνταχθούν με την κεντρική γραμμή.
Νέες προειδοποιήσεις Μπάιντεν προς Κίνα: Μην βοηθήσετε τη Ρωσία, θα έχετε κυρώσεις
Η Κίνα είναι και αυτή χαρούμενη. Πλέον φεύγει από τη μέση η Ρωσία και αυτή θα καλύψει το κενό της. Εκεί που πούλαγε όπλα η Ρωσία, τώρα θα πουλάει η Κίνα. Θα δώσει βοήθεια στη Ρωσία και η Ρωσία θα το πληρώσει ακριβά. Η Κίνα θα λαμβάνει αέριο από τη Ρωσία σε καλές τιμές, θα επενδύσει (αγοράσει φθηνά) στην οικονομία της, την οποία θα ελέγχει. Ήδη εδώ και χρόνια στέλνει εργάτες στην Σιβηρία όπου δημιουργούν μόνιμες κοινότητες, ουσιαστικά εποικίζοντας την. Η οικονομία στη Σιβηρία είναι πλήρως εξαρτημένη από την Κίνα, που έχει ξεκάθαρες και ιστορικές εδαφικές διεκδικήσεις στην περιοχή. Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο πιο εξαρτημένη θα γίνεται η Ρωσία από την Κίνα.
Βλέπουμε δηλαδή πως η Ρωσία δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο και να επιβάλλει τους όρους της στην Ουκρανία. Η Ουκρανία για να κερδίσει τον πόλεμο πρέπει να πάει σε πόλεμο φθοράς και να αντέξει μια μέρα παραπάνω από τη Ρωσία. Έχει τη δυνατότητα να υπηρετήσει αυτό το σχέδιο και καμία μεγάλη δύναμη δεν έχει κίνητρο να την αποτρέψει από αυτό, μάλλον το αντίθετο.
Συνεπώς, οι πιθανότητες είναι πως αν δεν κάνουν πίσω οι Ρώσοι γρήγορα και να ζήσουν με αυτή την αποτυχία, θα παρακολουθήσουμε έναν μεγάλο σε διάρκεια πόλεμο, στο τέλος του οποίου ένα μεγάλο κομμάτι της Ουκρανίας θα είναι κατεστραμμένο, χιλιάδες θα έχουν πεθάνει, αλλά η Ρωσία θα είναι η σκιά αυτού που ήταν πριν την έναρξη του. Τότε η Ρωσία θα έχει χάσει και η Ουκρανία θα μπορεί να λέει ότι ήταν ο Δαυίδ που νίκησε τον Γολιάθ (αλλά εμείς θα ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα οι πιθανότητες ήταν από την αρχή υπέρ της Ουκρανίας).
