Αγαπητοί φίλοι του ισοτόπου της ΠΤΗΣΗΣ, Χρόνια Πολλά και Καλή χρονιά!
H 31η Δεκεμβρίου 2021 ήταν μια πολύ σημαντική μέρα για μένα, καθώς αποστρατεύτηκα από τον Στρατό Ξηράς των ΗΠΑ μετά από 28 χρόνια υπηρεσίας. Αυτή η μέρα όμως δεν ήταν το τέλος της επαγγελματικής μου καριέρας, αλλά η συνέχισή της. Από τις 26 Οκτωβρίου 2021, ενώ ήμουν στην τελευταία άδεια μέχρι την αποστράτευση μου, ξεκίνησα να εργάζομαι με μια εταιρεία που ονομάζεται Quadrint, ως συμβασιούχος στην Εθνική Υπηρεσία Γεωχωρικών Πληροφοριών, ως ανώτερος στρατηγικός αναλυτής στο Γραφείο Στρατηγικών Επιχειρήσεων, στην Διεύθυνση Στρατηγικού Σχεδιασμού και εργάζομαι πάνω στην Μελλοντική Στρατηγική. Ταυτόχρονα από την 1η Ιανουαρίου, θα αρχίσω να λαμβάνω την στρατιωτική μου σύνταξη, χωρίς περιορισμούς.
Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να δημιουργήσει μια συζήτηση για την μη αξιοποίηση από την Ελλάδα του ανθρωπίνου δυναμικού των αποστράτων, τόσο από το Στράτευμα όσο και από τα σώματα Ασφάλειας, που ενώ το κράτος έχει ξοδέψει εκατομμύρια ευρώ για την εκπαίδευση τους, στο τέλος της καριέρας τους καταλήγουν στον «κάλαθο των αχρήστων». Γιατί το Ελληνικό σύστημα δεν τους αξιοποιεί και στο τέλος όντως ξεθωριάζουν.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στις ΗΠΑ, οι απόστρατοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί δεν σβήνουν απλά, όπως λέει το γνωστό ρητό «Old Soldiers never die, they simply fade away». Οι απόστρατοι, έχουν την δυνατότητα και την ευκαιρία να συνεχίσουν να υπηρετούν το κράτος, είτε ως συμβασιούχοι, ή ως πολιτικό προσωπικό, ή στον ιδιωτικό τομέα χωρίς την «ποινή» της απώλειας της στρατιωτικής σύνταξης, μόνο και μόνο επειδή επιλέγουν να συνεχίσουν να συνεισφέρουν στην ζωή και στο Έθνος μέσω της εργασίας και των φόρων τους.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η θητεία στο Στράτευμα είναι μια πολύ απαιτητική εργασία, σωματικά, ψυχικά και επαγγελματικά. Το να είσαι στο Στράτευμα απαιτεί θυσίες, όπως αποχωρισμό από την οικογένειά σου, υπηρεσία σε μέρη γεμάτα κινδύνους, συνεχή εκπαίδευση, στο πεδίο και στην αίθουσα, και μερικές φορές καταλήγει στην απόλυτη θυσία, να δώσεις τη ζωή σου. Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε πως πολλοί Έλληνες στρατιωτικοί έχουν χάσει την ζωή τους εν καιρό ειρήνης, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, είτε σε αερομαχίες, είτε σε ασκήσεις.
Επίσης το να γίνει κάποιος αξιωματικός ή υπαξιωματικός στις Ένοπλες Δυνάμεις είναι μια δαπανηρή υπόθεση για το Έθνος. Το κόστος μπορεί να φτάσει τα εκατομμύρια ευρώ ανάλογα με την ειδικότητα και η εθνική επένδυση δεν έχει απαραίτητα αποσβεστεί όταν αποστρατεύεσαι. Η επένδυση δεν είναι μόνο το κόστος της εκπαίδευσης και του μισθού που λαμβάνεις. Είναι επίσης οι τρόποι εμπειρίας, κριτικής σκέψης, επίλυσης προβλημάτων, ηγεσίας και άλλων ικανοτήτων που αποκτάς κατά τη στρατιωτική θητεία.
Η Υπηρεσία έχει ξοδέψει χρήματα για να σε εκπαιδεύσει, στη Σχολή, στη Σχολή Πολέμου και σε οποιοδήποτε άλλο σχολείο που πρέπει να πάρεις για την ειδικότητά σου, είτε στην πατρίδα η στο εξωτερικό. Για να λάβεις αυτή την εκπαίδευση, η Υπηρεσία πρέπει να δημιουργήσει, να συντηρήσει τα σχολεία και να πληρώσει όλους τους καθηγητές που απαιτούνται ανά ακαδημαϊκό έτος για τη διεξαγωγή των μαθημάτων. Όλα αυτά τα έξοδα προέρχονται από τον προϋπολογισμό και τον φορολογούμενο.
Λοιπόν, εδώ έρχεται η ερώτηση των εκατομμυρίων δολαρίων! Πώς ανακτά το Ελληνικό κράτος την επένδυση που πλήρωσε για να γίνει κάποιος αξιωματικός ή υπαξιωματικός στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις; Δυστυχώς η απάντηση είναι ότι με το ισχύον σύστημα, δεν το κάνει! Γενικά, η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες που προσφέρει το προσωπικό που συνταξιοδοτείται. Αντί να προσφέρει τη δυνατότητα να συνεχίσουν να εργάζονται μέχρι την ηλικία των 62, ή 65 ή 67 ετών, η Ελλάδα αναγκάζει άτομα υψηλής μόρφωσης, και υψηλής ειδίκευσης να σταματήσουν να εργάζονται υπό την απειλή της διακοπής ή της μείωσης της σύνταξης τους, μιας σύνταξης που έχουν κερδίσει. Επιπλέον, ειδικά για τους αποστράτους στρατιωτικούς, ο ισχύων νόμος δεν τους επιτρέπει να εργάζονται σε εργασία με σχέση το Στράτευμα για 5 χρόνια, με το αιτιολογικό της αποφυγής της διαφθοράς. Δεν λαμβάνει υπόψη δε, ότι μετά από 5 χρόνια, οι γνώσεις που είχαν οι συνταξιούχοι έχουν καταστεί απαρχαιωμένες, τουλάχιστον όσον αφορά την τεχνολογία.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το σύστημα είναι διαφορετικό και θα μπορούσε, ενδεχομένως, να προσφέρει μερικά παραδείγματα προς μίμηση. Σύμφωνα με τον εκεί νόμο, οι συνταξιούχοι στρατιωτικοί δεν μπορούν να λάβουν θέση πολιτικού προσωπικού στο υπουργείο Άμυνας για 180 ημέρες μετά τη συνταξιοδότησή τους. Υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα, ανάλογα με τη θέση, τις δυνατότητες και τη δυνατότητα πρόσληψης κάποιου άλλου που μπορεί να καλύψει τη θέση. Ταυτόχρονα όμως, δεν υπάρχει περιορισμός στο να εργαστείς ως συμβασιούχος με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και δεν υπάρχει περιορισμός για έναν συνταξιούχο στρατιωτικό να διαγωνιστεί και να προσληφθεί για μια οποιαδήποτε θέση στον υπόλοιπο Δημόσιο τομέα.
Το όφελος από τη δυνατότητα συνέχισης της εργασίας είναι αναμφισβήτητο. Αντί να έχουν συνταξιούχους 50 ετών που δεν κάνουν τίποτα, έχουν συνταξιούχους 50 ετών που συνεισφέρουν στην κοινωνία, και όχι μόνο εργάζονται στο Δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Ο τελευταίος μάλιστα προσπαθεί συνεχώς να προσλάβει συνταξιούχους στρατιωτικούς για πολλούς λόγους. Είναι εκπαιδευμένοι ηγέτες, είναι πιστοί στην δουλειά τους, είναι αφοσιωμένοι, θα εργαστούν και θα ολοκληρώσουν τα καθήκοντα τους, πιστεύουν σε υψηλότερους σκοπούς, είναι προσανατολισμένοι στα αποτελέσματα, είναι ομαδικοί παίκτες, δεν τα παρατάνε. Το πιο σημαντικό, είναι ότι οι εταιρείες δεν έχουν πληρώσει για όλες τις παραπάνω δυνατότητες, αλλά θα καρπωθούν τα οφέλη.
Ένα άλλο όφελος είναι ότι ο απόστρατος συνεχίζει να παράγει πλούτο για τον εαυτό του, την κοινωνία, και για το κράτος. Ακόμα, το πρόσθετο εισόδημα, πάνω από τη σύνταξη, υπολογίζεται στη μελλοντική συνταξιοδότηση που λαμβάνεται, το νωρίτερο, στην ηλικία των 62 ετών. Αυτή η συνταξιοδότηση υπολογίζεται με βάση τους ετήσιους μισθούς των τελευταίων 30 ετών εργασίας και οι συνταξιούχοι στρατιωτικοί δικαιούνται Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς καταβάλλουν εισφορές στο ταμείο ενώ βρίσκονται στην υπηρεσία.
Ο απόστρατος δεν χάνει τη σύνταξή του, ούτε αυτή μειώνεται, και έτσι παίρνει και τη στρατιωτική σύνταξη και τον μισθό του. Ανάλογα με την Πολιτεία στη οποία ζει, η στρατιωτική σύνταξη μπορεί να είναι φορολογητέα ή και όχι, όπως και ο μισθός τους. Για παράδειγμα, η Πολιτεία του Τέξας δεν έχει φόρο εισοδήματος, επομένως δεν φορολογεί τη σύνταξη και τον μισθό. Στην Κοινοπολιτεία της Βιρτζίνια, φορολογούν και τα δύο.
Εάν υπήρχε εδώ το ελληνικό σύστημα, κάποιος που εισέρχεται στην υπηρεσία στα 20 έτη θα είχε δικαίωμα συνταξιοδότησης στα 20 έτη θητείας και σε ηλικία 40 ετών θα αρχίσει να λαμβάνει στρατιωτική σύνταξη. Η σύνταξη στα 20 χρόνια υπηρεσίας είναι στο 50% της μηνιαίας βασικής του αμοιβής με βάση τον μέσο όρο της μηνιαίας βασικής αμοιβής των τελευταίων τριών ετών υπηρεσίας του. Τότε, δεν θα μπορούσε να εργαστεί για τα επόμενα 22 έτη, μέχρι την ηλικία των 62 ετών, που είναι η πρώτη ευκαιρία για λήψη Κοινωνικής Ασφάλισης. Με βάση το μέσο μισθό 30 ετών, το άτομο αυτό θα έχει μπροστά του 22 χρόνια με μόνο εισόδημα τη σύνταξη. Έτσι όχι μόνο ο συνταξιούχος χάνει χρήματα, αλλά και το κράτος χάνει χρήματα, καθώς ο συνταξιούχος δεν παράγει τίποτα, ωστόσο το κράτος πληρώνει στρατιωτική σύνταξη, ιατρική ασφάλιση και άλλα οφέλη, χωρίς καμία απόδοση της επένδυσης.
Πιστεύω ότι μακροπρόθεσμα το σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πολύ καλύτερο από το αντίστοιχο στην Ελλάδα, καθώς επιτρέπει στους ανθρώπους να είναι αποδοτικοί και δημιουργικοί ενώ είναι στα καλύτερα παραγωγικά τους χρόνια.
Λίγα λόγια για μένα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα. Τελείωσα το Λύκειο εδώ και πάντα ήθελα να γίνω πιλότος μαχητικών στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Δυστυχώς, δεν πέρασα τις εξετάσεις το 1985 και το 1986 έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό, καθώς η μητέρα μου ζούσε στην Αμερική. Τον Φεβρουάριο του 1993 έγινα πολίτης των ΗΠΑ, και στις 17 Δεκεμβρίου 1993, έλαβα το χρίσμα του Ανθυπολοχαγού στον Στρατό μέσω του Σώματος Εκπαίδευσης Εφέδρων Αξιωματικών (ROTC), από το πανεπιστήμιο Texas A&M University-Kingsville, όπου έλαβα πτυχίο στα Μαθηματικά.
Στις 21 Φεβρουαρίου 1994, παρουσιάστηκα στο Fort Bliss, στο Τέξας, για να παρακολουθήσω τη βασική εκπαίδευση Αξιωματικών Αεράμυνας και να ξεκινήσω τη στρατιωτική μου καριέρα ως αξιωματικός Πυροβολικού Αεράμυνας με ειδικότητα στην Αεράμυνα Μικρής Εμβέλειας. Το 1996, μετατέθηκα σε Τάγμα Αεράμυνας με το σύστημα Patriot και πήγα στη Σαουδική Αραβία κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Southern Watch. Το 1998 ήμουν συνοδός της αντιπροσωπείας της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας κατά την αξιολόγηση του συστήματος Patriot και το καλοκαίρι του 1998, ως υπολοχαγός, έφυγα από τον Στρατό για να ακολουθήσω ιδιωτική καριέρα.
Τον Νοέμβριο του 2002, μπήκα πάλι στον Στρατό, με τον βαθμό του Λοχαγού, ως αξιωματικός Μηχανικού. Έχω υπηρετήσει σε διάφορες θέσεις σε επίπεδο Τάγματος, Ταξιαρχίας και σε Διοικήσεις επιπέδου Υποστράτηγου και Αντιστράτηγου. Ως Αντισυνταγματάρχης, υπηρέτησα για τον Αρχηγό Μηχανικού και για τον Αρχηγό Εφέδρων Στρατού στο Γενικό Επιτελείο Στρατού. Στην τελευταία μου θέση, ήμουν υπεύθυνος και έγραψα τη Στρατηγική Εκπαίδευσης για την Εφεδρεία Στρατού για το 2028-2035. Έχω συμμετάσχει σε τρεις πολεμικές εκστρατείες και σε μια επιχείρηση ανθρωπιστικής βοήθειας.
Είμαι απόφοιτος των παρακάτω Σχολών:
– Σχολή Πολέμου της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ (War College), 2016, Master’s Strategic Studies, Concentration in Grand Strategy
– NATO MilEng Operations and Staff Course, 2014
– Defense Strategy Course, 2013
– Joint Engineer Operations Course, 2011
– USMC Command and Staff College, 2010, Master’s in Military Studies, thesis in the Civilian participation in the Battle of Crete.
-Engineer Captain Career Course, 2004
-ADA Officer Basic Course, 1994
-Airborne School, 1991
-Air Assault School, 1991
Φωτό αρχείου
