Τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας του Τούρκου στρατιωτικού και η ελληνική γκρίνια

Όπως έγινε γνωστό χθες, ένας εκ των 8 Τούρκων στρατιωτικών που αιτήθηκαν πολιτικό άσυλο στην χώρα μας μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στις 16 Ιουλίου 2016 στην Τουρκία, αφέθηκε ελεύθερος, αφού έγινε δεκτό το σχετικό αίτημά του. Δεν φαίνεται όμως ότι είναι αυτό που απασχολεί την επικαιρότητα. Αντίθετα, τα πρωτοσέλιδα και οι τίτλοι φαίνεται ότι επικεντρώνονται στο ότι ο εν λόγω Τούρκος θα έχει αστυνομική προστασία και συγκεκριμένα εστιάζουν στον ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό των αστυνομικών που θα διατεθούν για τον σκοπό αυτό.
Προφανώς η υπερβολή κι ενίοτε και η παραπληροφόρηση επικρατεί. Ας βάλουμε όμως τα πράγματα στην θέση τους. Αρχικά οι συγκεκριμένοι Τούρκοι έχουν αιτηθεί άσυλο από την ελληνική πολιτεία, και αυτό τους έχει αποδοθεί. Ταυτόχρονα, είναι γνωστό ότι η Τουρκία έχει διακηρύξει σε όλα τα κανάλια επικοινωνίας ότι οι συγκεκριμένοι θεωρούνται τουλάχιστον τρομοκράτες, και έχει δεδηλωμένη απαίτηση την βίαιη επιστροφή για μία δίκη – παρωδία. Επομένως οι άνθρωποι αυτοί, ουσιαστικά αποτελούν βέβαιο δηλωμένο στόχο απαγωγής ή εκτέλεσης.
Έπειτα οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Ο αριθμός των αστυνομικών που θα διατεθεί για την προστασία του εν λόγω Τούρκου αναφέρεται ότι θα φτάνει τους 80, ή και 90 σύμφωνα με άλλες πηγές. Ο αριθμός αυτός όμως δεν είναι οι αστυνομικοί που θα τον φυλάνε ταυτόχρονα. Αυτό είναι αδύνατο. Ουσιαστικά οι αστυνομικοί θα χωριστούν σε τέσσερεις βάρδιες, μία για κάθε οκτάωρο και μία για το λεγόμενο «αδιάθετο αλλαγής» που ακολουθεί μετά από βραδυνή υπηρεσία. Δηλαδή κυριολεκτικά ο αριθμός των αστυνομικών που θα είναι διατιθέμενοι στον εν λόγω στόχο, ανά πάσα στιγμή δεν θα είναι παραπάνω από 20. Αν από αυτούς αφαιρέσουμε εύλογες απουσίες (ρεπό, άδειες, ασθένειες, διοικητικό προσωπικό), ο αριθμός πέφτει ακόμα περισσότερο, ίσως και στους 15 ανά πάσα στιγμή.
Αν υποθετικά η ΜΙΤ είχε οδηγίες να ενεργήσει επιχείρηση απαγωγής του με κάθε τρόπο και τίμημα, δυστυχώς τελείως ψυχρά και για να μην τρέφουμε αυταπάτες, αυτός ο αριθμός δεν θα ήταν αρκετός για να αποτρέψει μία αιφνιδιαστική καλά οργανωμένη επιχείρηση. Θεωρητικά μιλώντας πάντα, γιατί κάτι τέτοιο σε ελληνικό έδαφος θα ισοδυναμούσε με πολεμική πράξη…
Ας μην ξεχνάμε το φιάσκο της σύλληψης Οτσαλάν που αρπάχτηκε μέσα από ελληνικά χέρια στο Ναϊρόμπι και φυσικά το τωρινό κυνήγι και τις συλλήψεις 80 τουλάχιστον “γκιουλενιστών” που έχει πραγματοποιήσει η ΜΙΤ σε 5 ξένες χώρες, κάτι που η Τουρκία παρουσιάζει υπερηφανευόμενη.
Και τέλος, και βασικότερο: ο συγκεκριμένος Τούρκος καλώς ή κακώς βρίσκεται υπό την προστασία του ελληνικού κράτους, κι η ασφάλεια και σωματική του ακεραιότητα τελεί υπό την εγγύηση της Ελλάδας. Επίσης όπως είπαμε παραπάνω, αποτελεί δεδηλωμένο στόχο, συνεπώς πρόκειται για εξόχως ειδική περίπτωση και επ’ ουδενί δεν ισχύουν για αυτόν όσα ισχύουν για όσους άλλους αιτούνται πολιτικό άσυλο.
Σε περίπτωση λοιπόν που το ελληνικό κράτος αποτύγχανε να προστατέψει έναν στόχο τέτοιας ιδιαιτερότητας και σημασίας και μάλιστα μέσα στο έδαφός του, κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με ντε φάκτο παραδοχή αδυναμίας υπεράσπισης και άλλων πραγμάτων. Θα ήταν ένα τεράστιο πλήγμα, ψυχολογικό και πραγματικό στο ηθικό των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας.
Και τότε θα είμασταν πάλι εδώ να αναρωτιόμαστε, αυτή τη φορά για ποιον λόγο ενώ ξέραμε τις ειδικές συνθήκες γύρω από αυτόν τον στόχο, δεν φροντίσαμε να φρουρείται επαρκώς. Καλός λοιπόν ο λαϊκισμός και το κυνήγι των κλικ από ορισμένους, αλλά υπάρχουν και όρια.