Η εξωτερική ατμόσφαιρα της Γης εκτείνεται πέρα της Σελήνης!

Η εξωτερική ατμόσφαιρα της Γης εκτείνεται πολύ περισσότερο απ’ ότι γνωρίζαμε και φτάνει σε απόσταση 630.000 χιλιόμετρων από την επιφάνεια του πλανήτη μας. Προφανώς η ατμόσφαιρα σε αυτές τις αποστάσεις δεν επιτρέπει την αναπνοή, καθώς γίνεται όλο και πιο αραιή όσο απομακρυνόμαστε από τη τη Γης. Αλλά αυτό το εύρημα έχει σημαντικές επιπτώσεις για τα διαστημικά ταξίδια και κυρίως τις διαστημικές παραητρήσεις.
Τα ευρήματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο Journal of Geophysical Research: Space Physics και προέκυψαν έπειτα από δεκαετίες παρατηρήσεων από το διαστημόπλοιο Solar and Heliospheric Observatory (SOHO). Στην εξώσφαιρα, εκεί όπου η γήινη ατμόσφαιρα αναμειγνύεται με το διάστημα, υπάρχει ένα νέφος ατόμων υδρογόνου που λέγεται γεωκορώνα.
«Η Σελήνη διέρχεται μέσα από την ατμόσφαιρα της Γης», ανέφερε ο επικεφαλής συντάκτης της έρευνας Igor Baliukin από το Ινστιτούτο Διαστημικών Ερευνών της Ρωσίας. «Δεν το γνωρίζαμε μέχρι να ξεσκονίσουμε τις παρατηρήσεις που έγιναν πριν από δύο δεκαετίες από το διαστημικό σκάφος SOHO».
Τα δεδομένα έδειξαν ότι η εξάσφαιρα της Γης είναι ελαφρώς πυκνότερη από τον διαπλανητικό χώρο για μια σημαντική απόσταση. Οι μετρήσεις του SOHO δείχνουν ότι σε απόσταση 60.000 χιλιομέτρων από τη Γη υπάρχει μια πυκνότητα 70 ατόμων υδρογόνου ανά κυβικό εκατοστό, ενώ στην απόσταση της Σελήνης μόνο 0,2 άτομα ανά κυβικό εκατοστό. Παρά τη χαμηλή πυκνότητα, το υδρογόνο αλληλεπιδρά με το ηλιακό φως, ιδιαίτερα με τις υπεριώδεις ακτίνες. Η εκπομπή αυτή επέτρεψε στους ερευνητές να μελετήσουν τη λεγόμενη γεωκορώνα.
Τα σωματίδια αυτά, σύμφωνα με τους επιστήμονες, δεν συνιστούν κάποια απειλή για τις μελλοντικές επανδρωμένες αποστολές στο φεγγάρι. Όμως, η γεωκορώνα της Γης, δηλαδή αυτό το αραιό νέφος υδρογόνου, μπορεί να δημιουργήσει παρεμβολές σε μελλοντικές αστρονομικές παρατηρήσεις που μπορεί να γίνουν από την επιφάνεια της Σελήνης ή από δορυφορικό τηλεσκόπιο κοντά σε αυτήν.
Το εύρημα μπορεί να έχει σημαντικές συνέπειες και για την έρευνα για τις εξωπλανήτες. Μια λάμψη UV από το υδρογόνο στην εξώσφαιρα ενός πλανήτη υποδηλώνει την παρουσία υδρατμών πιο κοντά στην επιφάνεια. Αυτή είναι η περίπτωση της Αφροδίτης, της Γης και του Άρη. Η ανίχνευση αυτής της υπογραφής γύρω από έναν πλανήτη σε ένα άλλο σύστημα αστέρων μπορεί να αποκαλύψει τη πιθανή παρουσία νερού.