Ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς αναμένεται ως γνωστόν για διήμερη επίσκεψη (26-27 Οκτωβρίου), στη διάρκεια της οποίας θα υπάρξει συνάντηση με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, φτάνοντας στη χώρα μας απ’ ευθείας από το Παρίσι, όπου προηγουμένως θα έχει κρίσιμες επαφές με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν για το μέλλον της Ευρώπης σε μια δέσμη τομέων.
Όσοι (και μάλλον είναι πολλοί, αν όχι και οι περισσότεροι) βλέπουν στην επικείμενη αυτή επίσκεψη μόνο τον Γερμανό πολιτικό που έρχεται… «ως πραματευτής» στην Ελλάδα για να πουλήσει μερικές εκατοντάδες τεθωρακισμένα οχήματα και ένα πρόγραμμα αναβάθμισης αρμάτων, δυστυχώς όχι μόνο χάνουν το δάσος αλλά δεν βλέπουν καν το δένδρο αφού απλά κοιτούν το δάκτυλο που το δείχνει.
Και αυτό συμβαίνει τόσο γι’ αυτούς που… διάκεινται ευμενώς στο διπλό εξοπλιστικό πρόγραμμα και ήδη πανηγυρίζουν, όσο και όσων είναι εναντίον και… επαναφέρουν την γνωστή επωδό περί «αδιαφανών διαδικασιών», επειδή (για άλλη μια φορά) έτσι τους συμφέρει.
Η επίσκεψη Όλαφ Σολτς αποτελεί -τουλάχιστον για όσους βλέπουμε το «δάσος»- συνέχεια μιας μακράς διαδικασίας που ξεκίνησε με την αλλαγή κυβέρνησης στην Γερμανία, αλλά επιταχύνθηκε στις αρχικές εξελίξεις της μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (το τεράστιο κοσμοϊστορικό γεγονός, ακόμη σε πλήρη εξέλιξη, που άλλαξε για πάντα τον κόσμο μας, όπως τον ξέραμε) και δρομολογήθηκε με τη συνάντηση του Γερμανού καγκελάριου και του Έλληνα πρωθυπουργού τον περασμένο Μάιο στο Βερολίνο.
Αν και η πολυεπίπεδη διαδικασία προσέγγισης Ελλάδας-Γερμανίας περιέχει πολλά επιμέρους θέματα, προφανώς και αυτού των εξοπλισμών (για τους οποίους το Βερολίνο είχε… «παράπονα» για την μονομερή ελληνική επιδίωξη προς το Παρίσι και την Ουάσιγκτον), έχει έναν ασύγκριτα πιο ουσιαστικό και σημαντικό άξονα και αυτόν θα πρέπει να προσέξουμε: αναβαθμισμένο γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας ως ισότιμου και αξιόπιστου στρατηγικού εταίρου της Γερμανίας.
Θα πρέπει να είναι κάποιος εξαιρετικά κακόπιστος για να μην αναγνωρίσει την τεράστια στροφή που έχει υπάρχει στις γερμανικές θέσεις έναντι της Ελλάδας εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα και ταυτόχρονα πολύ αφελής εάν πιστεύει ότι αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο προτεινόμενο εξοπλιστικό πρόγραμμα, που μάλλον έχει προβληθεί υπέρμετρα.
Σταχυολογόντας να υπενθυμίσουμε τις δηλώσεις της Γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ για την Τουρκία και της απειλές έναντι της Ελλάδας το περασμένο καλοκαίρι, αλλά και τις αντίστοιχες του αναπληρωτή κυβερνητικού εκπροσώπου Βόλφγκανγκ Μπούχνερ πριν λίγες ημέρες.
Το γερμανικό ενδιαφέρον για τη Ελλάδα, όπως αυτό φαίνεται να προβάλλεται από τον τρέχοντα κυβερνητικό συνασπισμό, στη χώρα που είναι η «ατμομηχανή» της ευρωπαϊκής οικονομίας και έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από τις κοντόφθαλμες επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεών της, εστιάζεται στην νέα τάξη πραγμάτων την επαύριον της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» της Μόσχας στην Ουκρανία.
Η Ενέργεια και η ενεργειακή επάρκεια της Ευρώπης και όχι αποκλειστικά της Γερμανίας είναι προφανώς στην πρώτη θέση και με διαφορά στις επιδιώξεις του Βερολίνου και η Ελλάδα διαφαίνεται ότι μπορεί να παίξει πρωτεύοντα ρόλο στους σχεδιασμούς του τελευταίου, οι οποίοι -υπογραμμίζεται- δεν γίνονται πλέον ερήμην των άλλων Ευρωπαίων εταίρων.
Η Ενέργεια είναι και ο «ογκόλιθος» της ατζέντας του καγκελάριου Όλαφ Σολτς στην επίσκεψή του στην Ελλάδα, υπό το πρίσμα του παραπάνω άξονα, με προοπτική να καταστεί η χώρα μας στρατηγικός εταίρος της Γερμανίας. Και Ενέργεια στην προκειμένη περίπτωση είναι μια ευρεία δέσμη επιδιώξεων, που σε μεγάλο μέρος τους αφορούν σε ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας), εντός και εκτός των ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την παραγωγή ή την πύλη τους προς την Ευρώπη να βρίσκονται επί της ελληνικής επικράτειας.
Ο Γερμανός καγκελάριος όμως, ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ηγείται ενός ευρύτερου κυβερνητικού συνασπισμού διαφορετικών πολιτικών αποχρώσεων, εκφράζει και την βούληση αυτού του σχήματος για λύσεις στα πολλά προβλήματα στα Βαλκάνια, μια περιοχή που η κυβέρνηση Μέρκελ δεν ήθελε καν να αγγίξει.
Κάποια από αυτά τα προβλήματα, όπως το μεταναστευτικό, έχουν πηγή την Τουρκία και η νέα γερμανική κυβέρνηση, είναι προφανές ότι έχει απογοητευτεί από την στάση της Άγκυρας, την οποία ανεχόταν ή και εξυπηρετούσε η προκάτοχός της, χωρίς πάντοτε να υπάρχει αποτέλεσμα για τα γερμανικά συμφέροντα και τα οποία έχουν αλλάξει άρδην μετά την 24η Φεβρουαρίου.
Αυτός είναι άλλος ένας από τους πολλούς πυλώνες στην γερμανική ατζέντα που κομίζει ο Όλαφ Σολτς όταν θα φτάσει στην Αθήνα την Τετάρτη και θα θέσει υπόψιν του Έλληνα πρωθυπουργού κατά την συνάντησή τους την Πέμπτη, να αποτελέσει η Ελλάδα, προπύργιο στα Βαλκάνια με την πλήρη υποστήριξη της Γερμανίας και της Ευρώπης.
Η γερμανική ατζέντα στον άξονα του να καταστεί η Ελλάδα στρατηγικός εταίρος της Γερμανίας δεν είναι διαφορετική από την αντίστοιχη γαλλική που οδήγησε στη συμφωνία την οποία υπέγραψαν Αθήνα και Παρίσι τον Σεπτέμβριο του 2021.
Είναι όμως πολύ ευρύτερη σε στόχους και επιδιώξεις, από τον αμυντικό τομέα στον οποίο περιοριζόταν ουσιαστικά η ελληνογαλλική προσέγγιση, κυρίως διότι ο κόσμος άλλαξε σημαντικά τους τελευταίους 12 μήνες.
Είχαμε σημειώσει τότε, ότι η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να αδράξει την ευκαιρία συγκύριων το Φθινόπωρο του 2021 και να αποκομίσει από το Παρίσι τα όσα επέτυχε η συμφωνία-πλαίσιο, περιλαμβανομένων των δυο μεγάλων εξοπλιστικών προγραμμάτων για τα μαχητικά Rafale και τις φρεγάτες FDI ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία, αν και με το σχετικό κόστος των επενδύσεων στην Άμυνα.
Η ατζέντα της επίσκεψης Όλαφ Σολτς είναι μια ακόμη μεγαλύτερη ευκαιρία, λόγω των πολύ πιο σημαντικών συγκυριών, που μπορούν να αποφέρουν και πολλά περισσότερα οφέλη.
Όπως και στην περίπτωση της Γαλλίας, πρόκειται φυσικά για «σύμπλευση συμφερόντων και αλληλοεξυπηρέτηση αναγκών», αλλά εν τέλει αυτή δεν είναι και η βάση της διεθνούς πολιτικής;
Το ερώτημα είναι εάν μπορούμε και θέλουμε να προσθέσουμε στους υφιστάμενους, γαλλικό και αμερικανικό πυλώνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και τον γερμανικό.
Για έλθουμε όμως και στο θέμα που προφανώς ενδιαφέρει κυρίως τους αναγνώστες αυτών των σελίδων, προφανώς και μέρος των γερμανικών προτάσεων είναι η συνεργασία στον τομέα της Άμυνας με μια δέσμη εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Μια από τις δυνητικές διακρατικές συμφωνίες που βρίσκονται στο τραπέζι αφορά την γνωστή πρόταση της γερμανικής βιομηχανίας με το διπλό πρόγραμμα την οποίο έχουμε αναλύσει πολλές φορές: της αναβάθμισης των Leopard 2A4 και της συμπαραγωγής ΤΟΜΑ Lynx.
Δεν είναι όμως η μείζονα εξ’ αυτών… ούτε όμως θα την χαρακτηρίζαμε και την ελάσσονα.
Επί αυτού όμως θα επανέλθουμε αύριο.
