Η αεροπορική δύναμη της Τουρκίας καθίσταται “απαρχαιωμένη”, σύμφωνα με νέα τουρκική μελέτη που επικαλείται το Forbes.
“Η Τουρκία και η Πολεμική της Αεροπορία αντιμετωπίζουν μια σοβαρή δοκιμασία τα επόμενα 10 έως 20 χρόνια”, γράφει ο Τσαν Κασάπογλου, διευθυντής του προγράμματος ασφάλειας και άμυνας του τουρκικού think tank EDAM, ο οποίος συνέταξε τη μελέτη.
Ο Κασάπογλου περιγράφει την αδυναμία της τουρκικής αεροπορικής δύναμης ως “πρόβλημα τεχνολογικής γενιάς”. Τα τέταρτης γενιάς F-16 της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας και τα F-4 τρίτης γενιάς – τα οποία είναι ουσιαστικά αεροσκάφη του Ψυχρού Πολέμου – φτάνουν στο τέλος της διάρκειας ζωής τους. Τα τουρκικά σχέδια να τα αντικαταστήσουν με 100 μαχητικά F-35A πέμπτης γενιάς έχουν καταρρεύσει μετά την απομάκρυνση της Τουρκίας από το πρόγραμμα F-35 εν μέσω οργής των ΗΠΑ για την αγορά ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων S-400. Εν τω μεταξύ, οι αντίπαλοι της Τουρκίας – συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας και του Ισραήλ – υποδέχονται F-35 ή αεροσκάφη 4,5 γενιάς, όπως το γαλλικό Rafale.
“Εάν δεν βρεθεί μια ενδιάμεση λύση, η τουρκική αεροπορική δύναμη θα μείνει πίσω από τις παγκόσμιες τάσεις”, προειδοποιεί ο Κασάπογλου.
Η έκθεση επισημαίνει ότι η επιλογή των S-400 έναντι των F-35, ήταν μια κακή συμφωνία. “Ο αμυντικός σχεδιασμός της Τουρκίας και οι απαιτήσεις εθνικής ασφάλειας, δεν είναι κατάλληλες για μια δομή δύναμης επικεντρωμένη γύρω από Α/Α συστήματα (SAM). Το στρατηγικό σύστημα SAM S-400, το οποίο μόλις εισήλθε στις τουρκικές ΕΔ, δεν θα αποδώσει στο επιθυμητό επίπεδο λόγω των ελλείψεων στην δικτυοκεντρική αρχιτεκτονική.”
Ούτε τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη αντικαθιστούν το F-35. Η Τουρκία έχει κερδίσει τη φήμη ως δυναμικός κατασκευαστής drone εφόσον τα τουρκικά TB2 και τα ισραηλινά Harop αποδεκάτισαν τα αρμενικά στρατεύματα και τα θωρακισμένα οχήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ναγκόρνο-Καραμπάχ το 2020. Ωστόσο, το EDAM απορρίπτει την ιδέα ότι τα drones μπορούν να αντικαταστήσουν προηγμένα επανδρωμένα αεροσκάφη. “Αν και υπάρχει πιθανότητα αλλαγής στο πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης και του αλγοριθμικού πολέμου, οι παράμετροι του αεροπορικού πολέμου διαμορφώνονται ακόμη γύρω από επανδρωμένες πλατφόρμες”.
Αυτό αφήνει την Τουρκία μόνο με το TF-X, ένα εγχώριο μαχητικό 5ης γενιάς που φιλοδοξεί να αναπτύξει έως το 2029. Ωστόσο, τα προβλήματα εύρεσης ενός κατάλληλου κινητήρα από ξένους κατασκευαστές “μπορεί να επεκτείνουν το χρόνο που απαιτείται για την είσοδο σε υπηρεσία”, σημείωσε το EDAM.
Δεν είναι μόνο η αεροπορία της Τουρκίας που θα νιώσει την απώλεια του F-35. Η απώλεια θέτει σε κίνδυνο τα σχέδια του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού για ένα αμφίβιο επιθετικό πλοίο – ουσιαστικά ένα ελαφρύ αεροπλανοφόρο – εξοπλισμένο με αεροσκάφη κάθετης αποπροσνήωσης F-35B, σύμφωνα με το EDAM.
Η μελέτη προειδοποιεί επίσης για την τουρκική αδυναμία στην αεροπορική και πυραυλική άμυνα. Οι τουρκικές δυνάμεις στη βόρεια Συρία βομβαρδίστηκαν από συριακά και ρωσικά αεροσκάφη, ενώ τα αεροσκάφη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων φέρονται να χτυπήσαν μια τουρκική αεροπορική βάση στη Λιβύη το 2020 μετά την παρέμβαση των τουρκικών δυνάμεων στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης. “Η αεροπορική άμυνα των τουρκικών ΕΔ και των βάσεων της εκτός συνόρων γίνεται μια ολοένα και πιο σοβαρή απαίτηση, μετά τα διδάγματα που αντλήθηκαν από την εμπειρία της Λιβύης και της Συρίας”, λέει το EDAM.
Η Τουρκία περιβάλλεται επίσης από έθνη με βαλλιστικούς πυραύλους, όπως η Συρία, η Αρμενία, το Ιράν και η Ρωσία. Ακόμη και εδώ, η απώλεια του F-35 είναι ένα πρόβλημα: το stealth μαχητικό και οι προηγμένοι αισθητήρες του θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ζωτικό ρόλο στην πυραυλική άμυνα, τόσο ως μέσο αναχαίτησης, όσο και πραγματοποιώντας επιθέσεις εναντίον εκτοξευτών πυραύλων, λέει η μελέτη.
Η έκθεση καθιστά σαφές ότι η Τουρκία έχει μόνο μία πραγματική λύση για να διατηρήσει την αεροπορική της δύναμη. “Η Τουρκία πρέπει να ξανακάνει το πρόγραμμα F-35 προτεραιότητά της. Οι προαναφερόμενες πολιτικές συμβουλές έχουν μεγάλη σημασία τόσο για τις μαχητικές ικανότητες της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας όσο και για τα τεχνολογικά και οικονομικά οφέλη και την ικανότητα εργασιακής απασχόλησης της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας.
