Η κρίση στη Γαλλία (και όχι μόνο) μέσα από τα μάτια ενός αναγνώστη μας

Μια ανάγνωση της κρίσης στη Γαλλία και των συστημικών προβλημάτων και αγκυλώσεων που την προκαλούν.
Του Νικόλαου Ε. (αναγνώστης της Π&Δ)
1. Επίπεδο ανάγνωσης πρώτο: Ο εκτός ελέγχου, βιτριολικός “αντισυστημικός” ακροδεξιός και ακροαριστερός λαϊκισμός σαρώνει Ευρώπη και ΗΠΑ και έχει καταστήσει το πιστωτικό σύστημα συνώνυμο του οργανωμένου εγκλήματος. Πολιτικοί με ευδόκιμη θητεία σε αυτόν τον τομέα της οικονομίας λοιδορούνται συστηματικά ως το απόλυτο κακό, ως μια σύγχρονη εκδοχή του Α. Χίτλερ, μεταξύ αυτών και ο Πρόεδρος της Γαλλίας. Ίσως είναι προτιμότερα τα αχρεία κομματόσκυλα των μαθητικών καταλήψεων και όσοι εν γένει παρασιτούν στον κοινωνικό ιστό … Ίσως είναι καταλληλότεροι για τα αξιώματα της πολιτείας … Ποιος ξέρει … Ήδη και στη Γερμανία η σχετική παραφιλολογία, αναπαραγόμενη και από “νηφάλιες” (όσο και η αλήστου μνήμης “Ελευθεροτυπία” …) αριστερές φωνές όπως του Σπήγκελ, κόστισε την ηγεσία στον ικανότατο Φρήντριχ Μερτς, προς όφελος του “κλώνου” της κ. Μέρκελ, που είχε βέβαια έτσι κι αλλιώς το δακτυλίδι της διαδοχής από τη μονοκράτειρα. Το ότι στην Ελλάδα οι κραυγές περί “δοτού και εγκάθετου πρωθυπουργού” εις βάρος του διαχρονικά πιστού υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος, καθηγητή Λουκά Παπαδήμου, προσέλαβαν χαρακτήρα ηθικής αυτουργίας σε απόπειρα ανθρωποκτονίας είναι βέβαια γνωστό. Δυστυχώς υπάρχουν πολίτες που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το “όραμα” ενός κόσμου χωρίς πιστωτικό σύστημα είναι η φενάκη ενός οργανισμού χωρίς κυκλοφοριακό σύστημα. Χωρίς πίστωση, η κοινωνία είναι καταδικασμένη στην οικονομική και κοινωνική στασιμότητα, το επιχειρείν καθίσταται αποκλειστικό προνόμιο του μεγάλου κληρονομικού πλούτου, η κοινωνική κινητικότητα και ανέλιξη καθίσταται απολύτως ανέφικτη, το σύστημα μετεξελίσσεται σε φεουδαρχικό, και οι σαρωτικές και αιματηρές κοινωνικές συγκρούσεις αναπόφευκτες. Αλλά τι να λέμε, τέτοιες “περισπούδαστες” απόψεις (κατά του πιστωτικού συστήματος) έχουν βρει βήμα και στο editorial του έγκριτου περιοδικού μας προ αρκετών μηνών … Εάλω η πόλις …
2. Επίπεδο ανάγνωσης δεύτερο: Οι προσωπικότητες των ηγετών δίνουν συχνά τον τόνο της ιστορίας. Ο Ε. Μακρόν βρέθηκε στην Προεδρία από μια σύμπτωση: Ο κραταιός υποψήφιος της συντηρητικής παράταξης και αδιαφιλονίκητο φαβορί βρέθηκε μπλεγμένος σε ένα μικρό μεν, αποκρουστικό δε σκάνδαλο, από εκείνα που δείχνουν ότι κάποιοι της παλαιάς πολιτικής τάξεως μεταχειρίζονται το κράτος ως προσωπικό τους φέουδο. Και όταν προσπέρασε τον πληγωμένο συντηρητικό, έγινε ο εκ των πραγμάτων κυματοθραύστης κατά της λαίλαπας του ακροδεξιού λαϊκισμού, και στηρίχθηκε εξ ανάγκης, ενόψει κρείσσονος απειλής, από όλο το λοιπό φάσμα των πολιτικών δυνάμεων πλην Λακεδαιμονίων (αριστεράς). Η υπεροψία και αλαζονεία του χαρακτήρος, αναμφίβολα καλλιεργημένη από τη λόγια και χαρισματική σύζυγο/οιονεί μητέρα/μέντορα, δεν τον βοηθά,σε στιγμές μη προετοιμασμένης διεπαφής με πολίτες φέρεται σαν Μαρία Αντουανέττα. Δείχνει να θεωρεί ότι κάνει μεγάλη χάρη στον κόσμο που καταδέχεται να ασχοληθεί με τα κοινά. Και ο κόσμος το εισπράττει και απαντά ανάλογα.
3. Επίπεδο ανάγνωσης τρίτο: Η πολιτική οικολογία, πλέον ως ατζέντα όχι (μόνο) των αριστεριστών που βρήκαν νέο πεδίο για πόλεμο φθοράς κατά του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, αλλά και των πολιτικών ελίτ του κέντρου που αναζητούν ένα “προοδευτικό” άλλοθι ενόψει της αδυναμίας τους να βελτιώσουν τη ζωή των πολιτών, σύρει την κοινωνία σε έναν άνευ προηγουμένου διχασμού. Η πολιτική οικολογία απειλεί την ευημερία και την κοινωνική συνοχή στις χώρες της Δύσης και πρέπει να αναχαιτισθεί άμεσα. Είναι απλά αστεία (και αυτοκτονική) η ιδέα ότι η Δύση πρέπει να αναλίσκει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ανά δεκαετία σε έρευνα και εξέλιξη κινητηρίων συστημάτων για να βελτιώνει οριακά, κατά ελάχιστα γραμμάρια ανά χιλιόμετρο, την εκπομπή διοξειδίου άνθρακα, και με τον τρόπο αυτό να σώσει δήθεν από την επαπειλούμενη ανύψωση της στάθμης των ωκεανών νησιωτικά κράτη του Ειρηνικού, τη στιγμή που στην Κίνα ανεγείρεται ημερησίως μια πόλη σαν τη Λάρισα, ενώ ακόμη και στην “πολιτισμένη” Ελλάδα αρχές Νοεμβρίου καίγονται επί εβδομάδες καλαμιές ορυζώνων δεκάδων χιλιάδων στρεμμάτων ελάχιστα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Η θυσία της οικονομίας και των θέσεων εργασίας της Ευρώπης χάριν των ιδεοληψιών μερικών αφελών (σε αγαστή συνεργασία με τα συμφέροντα της αυτοκινητοβιομηχανίας για συνεχή ανανέωση των στόλων, υπό τη μπαγκέτα της “τροχονόμου” συμφερόντων και πολιτικών συμμαχιών, αδίστακτης κ. Μέρκελ) δεν πρόκειται να ωφελήσει σε τίποτε τον πλανήτη και το κλίμα. Πλανητικά προβλήματα απαιτούν πλανητικές λύσεις, και όχι “καλούς ανθρώπους” που κάνουν με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο. Ο τελευταίος που οραματίσθηκε κάτι ουσιαστικό σε πλανητική κλίμακα (για το θέμα του κοινωνικού dumping και της φυγής της παραγωγής και των θέσεων εργασίας προς την Κίνα και τις ασιατικές εν γένει δεσποτείες) ήταν ο υπουργός εργασίας του Κλίντον, καθηγητής Robert Reich, πιθανώς η σοβαρότερη εν ζωή προσωπικότητα της διεθνούς αριστεράς και ένας άνθρωπος των λύσεων και όχι των ιδεοληψιών: Ένα διεθνές σύμφωνο για ελάχιστα στάνταρντς στο χώρο της εργασίας και της κοινωνικής πρόνοιας. Αλλά τελικά άλλο νόμισμα επικράτησε σε Ευρώπη και ΗΠΑ: Οι χορτάτοι και αλαζονικοί άνθρωποι της μεγαλούπολης, έχοντας την άνεση να κάνουν όλες τις αναγκαίες μετακινήσεις με τα πόδια, με το ταξί ή με το πυκνότατο δίκτυο αρτίων ΜΜΜ του αστικού κέντρου, εμφορούμενοι από πεποίθηση ηθικής ανωτερότητας, κουνούν το δάχτυλο στον άνθρωπο που ζει σε αγροτική περιοχή χωρίς υποδομές ή που χρειάζεται να κάνει 200-250 χιλιόμετρα τη μέρα από και προς τη δουλειά του, και του λένε ότι για το έγκλημά του εις βάρος των κατοίκων των νήσων Φίτζι πρέπει να πληρώσει με φόρο επί των καυσίμων τέτοιο, ώστε ο μισθός του να σώνεται στο μέσο του μήνα. “Κι αν δεν έχουν ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι”, όπως θρυλείται ότι έλεγε μια μακρινή προκάτοχος του αξιώματος, με παρόμοια μυαλά … Από κοντά και η φενάκη της ολικής ηλεκτροκίνησης: Στο Μόναχο, πρωτεύουσα του πλουσιότερου κρατιδίου (Βαυαρία, “Καλιφόρνια χωρίς τους σεισμούς, την ξηρασία και το έγκλημα”, ΄κατά την εύστοχη περιγραφή δημοσιογράφου) της πλουσιότερης χώρας της ηπείρου μας, πόλη με σοσιαλδημοκράτη δήμαρχο εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα τουλάχιστον και ποσοστό Πρασίνων λίγο κάτω από 40%, υπάρχουν συνολικά 2 (δύο) θέσεις επαναφόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων, στην καρδιά της πλούσιας, “εναλλακτικής”, bourgeois-boheme, πράσινης συνοικίας Schwabing …
Στα παραπάνω θα άξιζε να προσθέσω την εισαγωγή του ΕΤΜΕΑΡ (ειδικό τέλος μείωσης εκπομπών αερίων ρύπων) από την κυβέρνηση της Δανίας του Νότου 2009-11 ( η οποία άλλωστε επέτρεψε και τα ντήζελ στις μεγαλουπόλεις, μετατρέποντας αυτές σε θαλάμους αερίων και τους κατοίκους τους σε εν αναμονή θύματα του καρκίνου του πνεύμονος και της ΧΑΠ … φυσικά εν ονόματι των χαμηλότερων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα … τι αξία όμως μπορεί να έχουν οι ζωές των πολιτών και το μαρτύριο των ασθματικών παιδιών μπροστά στην απειλή κατάκλυσης μερικών κοραλλιογενών ατολλών …), το οποίο (ΕΤΜΕΑΡ) έχει οδηγήσει στα πρόθυρα της καταστροφής τις δύο σημαντικότερες στρατηγικές βιομηχανίες της χώρας μας, “Αλουμίνιον της Ελλάδος” και “ΛΑΡΚΟ” (Νο 1 παραγωγός χρωμιονικελιούχου χάλυβος στην Ευρώπη, και ίσως στον κόσμο). Για το αστρονομικό ύψος του τέλους αυτού μια επιμελής ματιά στο λογαριασμό της ΔΕΗ ενός εκάστου (την οποία οι περισσότεροι πολίτες παραλείπουν) αρκεί …