Στις 26 Σεπτεμβρίου 2008 ο Υβ Ρόσσι πέρασε πάνω από το κανάλι της Μάγχης, μία απόσταση 22 μίλια (35 χιλιόμετρα) σε 13 λεπτά, χρησιμοποιώντας την προσωπική του πτέρυγα με κινητήρα τζετ.
Πετώντας σε υψόμετρο 8.000 πόδια (2.440 μέτρα) πάνω από το Καλαί έπεσε από ένα άλλο αεροσκάφος, εκκινησε τον κινητήρα και κατευθύνθηκε προς την βραχώδη ακτογραμμή του Ντόβερ.Ο μόνος τρόπος που είχε για να κατευθύνει την πτέρυγά του ήταν με το να κινεί ελαφρά το το κεφάλι του δεξιά ή αριστερά.
Τελικά αφού διέσχισε την απόσταση πετώντας με μέση ταχύτητα περί τα 120 μίλια την ώρα (193 χ.α.ώ.), έφτασε πάνω από το Ντόβερ όπου άνοιξε το αλεξίπτωτό του και έφτασε στο έδαφος με ασφάλεια.
Δεν πέρασαν καλά-καλά δέκα χρόνια, κι ένας άλλος ριψοκίνδυνος αεροπόρος και εφευρέτης, ο Φράνκι Ζαπάτα κατάφερε να δημιουργήσει μία ακόμα πιο πρωτοποριακή προσωπική συσκευή πτήσης, την λεγόμενη ιπτάμενη σανίδα (Flying Board) με την οποία επανέλαβε το κατόρθωμα του Ρόσσι, αν κι είχε μία αποτυχημένη προσπάθεια μέχρι να τα καταφέρει.
Ο Φ. Ζαπάτα τα κατάφερε, διέσχισε την Μάγχη με το Flyboard (βίντεο)
Πιο πριν από τους δυο, ένας άλλος εφευρέτης, ο Αμερικανός Τζιμ Μπέντε είχε δημιουργήσει ένα μικροσκοπικό και πανάλαφρο (160 κιλά!) αεροσκάφος, τόσο μικρό που ο πιλότος σχεδόν το «φορούσε».
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν ένα αεροσκάφος που μπορούσε να το αγοράσει σε κιτ και συναρμολογήσει μόνος του!
Bede BD-5, το πρώτο συναρμολογούμενο αεροσκάφος τζετ, προσιτό στον καθένα
Κι αν πάμε και λίγο πιο πίσω… στη δεκαετία του ’60 βρίσκουμε το προσωπικό Jetpack του υπέρτατου πράκτορα James Bond, που όμως ήταν μία απολύτως πραγματική συσκευή πτήσης, φτιαγμένη από την αμερικανική εταιρεία Bell για στρατιωτικές εφαρμογές με την ονομασία Bell Rocket Belt.
Ωστόσο η τεχνολογία της εποχής δεν επέτρεπε ιδιαίτερες επιδόσεις. Απορρίφθηκε λόγω του μικρού χρόνου πτήσης μόλις 21-22 δευτερολέπτων. Μπορούσε να πετάξει για περίπου 250 μέτρα και να φτάσει σε μέγιστο υψόμετρο 18 μέτρα με μέγιστη ταχύτητα τα 55 χ.α.ώ.
Η τεχνολογία σήμερα έχει εξελιχθεί αρκετά κι η πτήση μπορεί να κρατάει αρκετά λεπτά καθώς και να διανυθούν αρκετά μεγάλες αποστάσεις. Ωστόσο η όλη ιδέα της προσωπικής πτήσης είναι ακόμα πολύ μακριά από το να είναι οικεία στο ευρύ κοινό.
Έχουν υπάρξει αρκετές ιδέες και προσπάθειες για την ανάπτυξη συσκευών που θα μπορούσαν να επιτρέψουν στον άνθρωπο να πετάει με ευκολία, από τις παραπάνω φουτουριστικές εφαρμογές, μέχρι αυτόγυρα κι τελευταία κι ιπτάμενα αυτοκίνητα-τετρακόπτερα.
Όπως σχολίασε σκωπτικά κάποιος αναγνώστης μας στην σελίδα μας στο Facebook, «Και αυτό μάς έλειπε. Να πετάνε όλοι» για να πάρει την εξίσου σκωπτική απάντηση από άλλον αναγνώστη μας, «Τι θα μπορούσε να πάει στραβά στην Ελλάδα; 😂».
Σίγουρα πολλά θα μπορούσαν να πάνε στραβά, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ένα τρακάρισμα με αυτοκίνητο στο έδαφος σπάνια μπορεί να είναι θανατηφόρο, όμως μία πτώση από τον ουρανό συνήθως έχει τραγικά αποτελέσματα. Για αυτό φαίνεται ότι η ευρεία μάζα του πληθυσμού προτιμούσε και προτιμάει τα ταξίδια του από αέρος να τα εμπιστεύεται σε επαγγελματίες πιλότους παρά να είναι οι ίδιοι στα χειριστήρια.
Οι παραπάνω συσκευές πτήσης εξάλλου απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν φτηνές, προσιτές κι εύκολες στην χρήση. Ο Ζαπάτα εξάλλου στην πρώτη προσπάθεια να διασχίσει τη Μάγχη έπεσε στη θάλασσα. Ήταν εκπαιδευμένος κι εξοπλισμένος για το σενάριο αυτό όμως, είχε αντίστοιχη συνοδεία κι επιτήρηση κι όλα πήγαν καλά.
Πόσοι απλοί πολίτες θα μπορούσαν να είχαν αντίστοιχο επίπεδο εκπαίδευσης και ψυχραιμίας; Πόσο εύκολο θα ήταν να το αποκτήσουν και με τι κόστος; Για όλους αυτούς τους λόγους, η μαζική χρήση τέτοιων προσωπικών συσκευών πτήσης δεν φαίνεται ότι θα είναι κάτι που θα το δούμε στο κοντινό μέλλον.
Αυτό δεν μας απαγορεύει να ονειρευόμαστε όμως!
