Από τον Οκτώβριο του 1944 έως τον Αύγουστο του 1945, παρήχθησαν εξήντα έξι Τigercat F7F-2N και όλα τέθηκαν σε υπηρεσία υπό την VMF (N)-533 Μοίρα Νυχτερινών Μαχητικών Πεζοναυτών με τη βάση επιχειρήσεων στο Τέξας. Αυτός ο τύπος δοκιμάστηκε στο αεροπλανοφόρο Antietam, όπου μια ομάδα έξι πιλότων πραγματοποίησε 32 νυχτερινές προσγειώσεις κατά τον Απρίλιο του 1945. Ανώτατα στελέχη του επιτελείου αμφισβήτησαν εκ νέου τις δυνατότητες του Tigercat με αποτέλεσμα να απορριφθεί κάθε μελλοντική του εξόρμηση από αεροπλανοφόρα.
Η απόρριψη αυτή δεν επηρέασε την περαιτέρω παραγωγή του, με το Σώμα Πεζοναυτών να το στηρίζει πλήρως. Έτσι, παρελήφθησαν 250 νέα F7F-3.B, ενώ τον Ιούνιο του 1946 κατασκευάσθηκε μια μικρή παρτίδα των είκοσι F7F-4N. Το F7F-3 ήταν σχεδόν πανομοιότυπο με το F7F-1, διαφέροντας μόνο ως προς το κάτω τμήμα της ατράκτου.
Εξήντα από τα 250 αεροσκάφη έγιναν διθέσια νυχτερινά μαχητικά F7F-3N, τα οποία διέθεταν πολύ χαρακτηριστικό προεξέχον ρύγχος λόγω του νέου ραντάρ τους, SCR-720. Τα F7F-4N έφεραν ενισχυμένες πτέρυγες, επανασχεδιασμένο σύστημα προσγείωσης και πιο εξελιγμένη έκδοση του ιδίου τύπου ραντάρ. Αργότερα, παρήχθησαν λίγα κομμάτια από το F7F-3E με βελτιωμένο ηλεκτρονικό εξοπλισμό, καθώς και κάποια αναγνωριστικά F7F-3P με κάμερες.
Οι Βρετανοί έμαθαν το καινούριο αεροσκάφος της Grumman, όταν δύο F7F-1 εστάλησαν για αξιολόγηση στο αεροδρόμιο του Farnborough τον Απρίλιο του 1946. Οι πιλότοι εξέφρασαν την άκρα ικανοποίησή τους, κυρίως με τα χαρακτηριστικά απογείωσης και προσγείωσής του, αλλά το F7F δεν επρόκειτο να ενταχθεί στην υπηρεσία βρετανικών μονάδων, αφού υπήρχαν ήδη τα απολύτως αξιόπιστα και αποτελεσματικά “Sea Mosquitoes” και “Sea Hornets”.
Επιχειρησιακή δράση
Το Tigercat δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να πάρει το βάπτισμα του πυρός κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η 1η Μοίρα πεζοναυτών VMF (N)-533, που διέθετε το αεροσκάφος, έφτασε στην Οκινάουα στις 14 Αυγούστου 1945, μία μόλις ημέρα δηλαδή πριν από την άνευ όρων επίσημη παράδοση της Ιαπωνίας. Οι μοναδικές του επιχειρήσεις περιορίστηκαν στον εναέριο έλεγχο των σιδηροδρόμων της Κίνας που μετέφεραν Ιάπωνες αιχμαλώτους. Στις αρχές του 1946 η συγκεκριμένη Μοίρα αντικατέστησε τα F7F-2N με τα πιο προηγμένα F7F-3N τα οποία παρέμειναν στην Κίνα έως τις αρχές του 1947, όταν και μετεγκαταστάθηκε στη Χαβάη.
Μπορεί να μην είχε την ευκαιρία αερομαχιών στο θέατρου του Ειρνηνικού, αλλά το Tigercat ανέπτυξε έντονη δράση αργότερα, διαπρέποντας στον πόλεμο της Κορέας. Τον Αύγουστο του 1950, μια Μοίρα Πεζοναυτών, η VMF (M)-542, εφοδιασμένη με νυχτερινά μαχητικά, έφτασε στην Ιαπωνία με το αεροπλανοφόρο Cape Esperance. Σύντομα, τα F7F-3N που διέθετε εστάλησαν στο Incheon για μάχιμες αποστολές. Τον Οκτώβριο η Μοίρα ενισχύθηκε και από μία δεύτερη, την VMF (N)-513, όπου εκτός από τα Tigercats είχε και μαχητικά F4U Corsairs. Η VMF (N)-542 πάντως δεν παρέμεινε πολύ στην Κορέα, επιστρέφοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες προς τις αρχές του 1951. Τα Corsairs και Tigercats της VMF (N)-513 έμειναν στη χερσόνησο έως το τέλος του 1952.
Εκτός από αποστολές υποστηρίξεως στρατευμάτων, το F7F-3N έδρασε και εναντίον των βορειοκορεατικών ελαφρών βομβαρδιστικών Polikarpov Po-2, όπου οι νυχτερινές επιδρομές τους όχι μόνο επέφεραν υλικές ζημιές, αλλά και κρατούσαν τις αμερικανικές μονάδες σε συνεχή εγρήγορση, συμβάλλοντας στην κόπωση των ανδρών και επηρεάζοντας αρνητικά το ηθικό τους. Η πρώτη του σχετική επιτυχία κατεγράφη την 1η Ιουλίου του 1951, ενώ ένα ακόμη Po-2 καταρρίφθηκε αργότερα, κατά τη νύχτα της 23ης Σεπτεμβρίου.
Το Grumman F7F εκτέλεσε και άλλα καθήκοντα στην Κορέα. Αρκετά F7F-3P της 1ης Μοίρας του Σώματος Πεζοναυτών έδρασαν ως αναγνωριστικά, πραγματοποιώντας φωτογραφικές αποστολές επάνω από το Μπουσάν. Από τον Ιούλιο του 1952, τα F7F-3N άρχισαν να επιχειρούν ως συνδοευτικά των B-29 «super fortresses» σε νυχτερινές πτήσεις.
Σιγά-σιγά, τα εμβολοφόρα μαχητικά στους ουρανούς της Κορέας άρχισαν τεχνολογικά να δείχνουν την ηλικία τους και να θεωρούνται παρωχημένα. Σε αερομαχίες με τα MiG-15, δεν είχαν πρακτικά καμία πιθανότητα επιβιώσεως. Ως εκ τούτου, το Νοέμβριο του 1952, η Μοίρα VMF (N)-513 εφοδιάστηκε με τα jets Douglas F3D-2 «Skynights» τα οποία, σε σύντομο χρονικό διάστημα, αντικατέστησαν τα F7F σε όλες τις μονάδες Πεζοναυτών που παρέμειναν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα τελευταία Tigercats αποσύρθηκαν τον Φεβρουάριο του 1956. Ωστόσο, αρκετά τροποποιήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την κατάσβεση δασικών πυρκαγιών στο πυροσβεστικό τμήμα της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ, εκτελώντας αποστολές μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980.
