To SR-71 “Blackbird” είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο παράξενα και μυστηριώδη αεροσκάφη του κόσμου, τόσο λόγω του σχεδιασμού του όσο και της φύσης του, ως ένα μακράς εμβέλειας, μεγάλου υψομέτρου, υπερταχέως (3+ Mach) αναγνωριστικό/κατασκοπευτικό αεροσκάφος.
Η ανάπτυξή του ήταν ένα από τα “μαύρα” προγράμματα της Αεροπορίας των ΗΠΑ και της Lockheed, ιδιαίτερα του ειδικού τμήματος Skunk Works που ανέπτυξε αρχής γενομένης το 1959 το πειραματικό σχέδιο Α-12. Βασικός νους πίσω από το πρόγραμμα, που θα εξελισσόταν στο γνωστό SR-71 ήταν ο μηχανικός Clarence “Kelly” Johnson, ο οποίος είναι υπεύθυνος για πολλά στοιχεία του φουτουριστικού αεροσκάφους.
Σε σχέση με το Α-12, το SR-71 ακολούθησε την ίδια γραμμή και παρόμοιο σχεδιασμό. Είχε, όπως και το αρχικό, την ίδια έντονα μειωμένη διατομή ραντάρ που το καθιστούσε εξαιρετικά δυσδιάκριτο στα ραντάρ, ήταν όμως μεγαλύτερο και με μακρύτερη άτρακτο που του επέτρεπε να μεταφέρει περισσότερο καύσιμο και να πετά σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις. Επίσης, ήταν το μόνο που είχε διθέσιο πιλοτήριο.
To SR-71 είχε μοναδικές επιδόσεις: μπορούσε να πετάξει με ταχύτητα 3.2 Mach σε ύψος 85,000 ποδών (σχεδόν 26,000 μέτρα) ξεπερνώντας οποιοδήποτε αεροσκάφος ή πύραυλο της εποχής του και κατόπιν. Όντας το πρώτο αεροσκάφος με χειριστήρια και σύστημα ελέγχου υποβοηθούμενα από ηλεκτρονικό υπολογιστή, το SR-71 μπορούσε, όταν εντόπιζε επερχόμενο πύραυλο ή εχθρικό αεροσκάφος, απλά να επιταχύνει και να πάρει ύψος βγαίνοντας γρήγορα έξω από τον φάκελο δράσης των επιδόσεων της απειλής.
Αν και σχεδιάστηκε και ως βομβαρδιστικό, γρήγορα το αεροσκάφος ειξειδικεύτηκε αποκλειστικά στη στρατηγική αναγνώριση, με ηλεκτρονικά συλλογής πληροφοριών (SIGINT), ένα ραντάρ πλάγιας σάρωσης και κάμερες.
Ο όρος “στρατηγική αναγνώριση” ανήκει στον Αρχηγό της Αεροπορίας, πτέραρχο Curtis LeMay, θερμό θιασώτη του αεροσκάφους, που προτιμούσε έναν πιο εντυπωσιακό τίτλο από την απλή “αναγνώριση”. Συνολικά, 32 αεροσκάφη κατασκευάστηκαν και πέταξαν με την USAF από το 1966 ως το 1989, οπότε αποσύρθηκαν λόγω περικοπών.
Μια άγνωστη ιστορία αποκαλύφθηκε πρόσφατα από το Aviation Geek, σχετικά με το επίθετο “Habu” που συνοδεύει το SR-71 εξίσου συχνά στις τάξεις της αεροπορίας με το “Blackbird”.
H ιδέα καθώς και το οφιοειδές λογότυπο ανήκουν σε ένα “κρυφό όπλο” της Αμερικανικής Αεροπορίας, έναν καλλιτέχνη κρυμμένο μεταξύ του προσωπικού που υποστήριζε το αεροσκάφος, τον αρχισμηνία (απόστρατο πλέον) Russ Maheras.
“Ξεκίνησα να σχεδιάζω κόμικ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και πέτυχα την πρώτη μου επαγγελματική πώληση το 1974. Αρχικά, υπολόγιζα να κάνω καριέρα σαν σκιτσογράφος και καθόλη τη δεκαετία του 1970 είχα αρκετές επίσημες δουλειές ενώ ταυτόχρονα βελτίωσα τις ικανότητές μου σαν σχεδιαστής”.
“Ωστόσο, με το τέλος του 1978 είχα πια καταλάβει πόσο δύσκολη είναι η ζωή του ανεξάρτητου σκιτσογράφου και κατάλαβα πια ότι έπρεπε να βρω έναν άλλο τρόπο να ζήσω και να αποκτήσω οικονομική ανεξαρτησία. Έτσι, το 1978 κατατάχθηκα στην Αμερικανική Αεροπορία για να ειδικευτώ στα ηλεκτρονικά και έγινα τεχνικός συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου (EWS)”.
“Μετά την αρχική μου εκπαίδευση, μετατέθηκα στη βάση της RAF στο Bentwaters της Αγγλίας για να εργαστώ στα ολοκαίνουρια τότε A-10 Warthog. Από εκεί μετατέθηκα στη βάση Beale της Αεροπορίας στην Καλιφόρνια, όπου εργάστηκα στη συντήρηση του εξοπλισμού EWS τόσο για τα U-2 Dragon Lady όσο και τα SR-71 Blackbird”.
“Το 1985, μετατέθηκα και πάλι στο Απόσπασμα 1 της 9ης Πτέρυγας Στρατηγικής Αναγνώρισης, την εξαιρετικά δραστήρια και έμπειρη μονάδα των SR-71 που σταθμεύει στη στρατηγική τοποθεσία της αεροπορικής βάσης Kadena στην Okinawa της Ιαπωνίας’.
“Σε κάθε βάση που είχα πάει οι καλλιτεχνικές μου ικανότητες είχαν τύχει εκμετάλλευσης και η μετάθεση στο Απόσπασμα 1 δεν αποτέλεσε εξαίρεση”.
“Ενώ υπηρετούσα εκεί, σχεδίασα μια ποικιλία επίσημων και ανεπίσημων σκίτσων σχετικών με το SR-71 για λογαριασμό της διοίκησης, συναδέλφων και για τον εαυτό μου”.
“Εργάστηκα εντατικά, σχεδόν σε καθημερινή βάση πάνω στα SR-71 και το αεροσκάφος αποτελούσε μεγάλη έμπνευση για εμένα, ώστε το 1986 αποφάσισα να σχεδιάσω ένα πόστερ αυτού του φανταστικού αεροσκάφους, που οι κάτοικοι της Οκινάουα αποκαλούσαν “Habu” επειδή το χρώμα του και οι χαρακτηριστικές γραμμές του τους θύμιζαν το δηλητηριώδες φίδι που ζούσε στο νησί και είχε το ίδιο όνομα”.
(φωτογραφίες: αρχισμηνίας τεχνικού Russ Maheras και σμηνίας τεχνικού Michael Haggerty, USAF)
