Ολοκληρώνοντας το αφιέρωμα των ημερών για την κρίση των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996, παραθέτουμε ορισμένα ακόμα αποσπάσματα από το τεύχος 132 της Π&Δ που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο εκείνου του έτους.
- Μία καταγραφή των τουρκικών προκλήσεων που είχαν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια κι από τα οποία προκύπτει ότι η συγκεκριμένη κρίση δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά απεναντίας ήταν κάτι που θα μπορούσε να είχε προβλεφθεί και επωαζόταν επί μακρόν…
- Ένα αντιπροσωπευτικό άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή της εποχής, αναδημοσιευμένο στο περιοδικό.
- Ανάλυση με τις επιχειρησιακές παραμέτρους και την ετοιμότητα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων της εποχής
- Τι έγραψε ο τουρκικός τύπος της εποχής, αντιπροσωπευτικά πρωτοσέλιδα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ
1955
Σεπτέμβριος: Οργανωμένες, τεράστιας έκτασης ταραχές στην Κωνσταντινούπολη έχουν στόχο το ελληνικό στοιχείο. Σύντομα εξαπλώνονται και στη Σμύρνη. Απαρχή του ξεριζωμού των Ελλήνων που απέμειναν στις πατρογονικές αυτές εστίες.
1963-’65
Οι Τούρκοι θέτουν ανοικτά τις αξιώσεις τους στη Μεγαλόνησο, ενώ υποκινούν τους Τουρκοκύπριους σε ανταρσία έναντι της νόμιμης κυβέρνησης. Υπό το πρόσχημα μεμονωμένων περιστατικών μεταξύ μελών των δύο κοινοτήτων, η τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει στόχους στην Κύπρο και απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο. Ύστερα από πιέσεις των ΗΠΑ, η τότε ελληνική κυβέρνηση αναγκάζεται να αποσύρει τη «Μεραρχία» (ενισχυμένη ταξιαρχία) που είχε μετακινήσει μυστικά στην Κύπρο για την εξουδετέρωση της τουρκικής απειλής. Δεύτερος γύρος των διωγμών εναντίον των Ελλήνων της Πόλης και μαζική έξοδος προς την Ελλάδα.
1967
Οκτώβριος: Λίγους μήνες μετά την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, οι Τούρκοι αποφασίζουν να δοκιμάσουν την αντοχή του καθεστώτος των Αθηνών. Στρατιωτική κινητοποίηση στην Ελλάδα. Και πάλι αμερικανικές πιέσεις και η απειλή ότι «η υπέρτερη τουρκική αεροπορία θα κατακαύσει την ελληνική ύπαιθρο» αναγκάζει τη χούντα σε υποχώρηση.
1972-’73
Οι σχέσεις Μακαρίου και της χούντας των συνταγματαρχών επιδεινώνονται. Η Τουρκία κλιμακώνει τις απειλές της με το πρόσχημα της προστασίας της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
1973-’74
Η τουρκική κρατική εταιρία πετρελαίων παραχωρεί άδειες ερευνών για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου σε περιοχές δυτικά της Λέσβου και της Χίου. Η δικτατορική κυβέρνηση στην Αθήνα αντιδρά, αλλά η Αγκυρα αγνοώντας τις αντιδράσεις εκδίδει νέες άδειες. Αμερικανικές πιέσεις, που δεν επιθυμούν προβλήματα στην περιοχή λόγω των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, οδηγούν και τις δύο πλευρές σε προσωρινή υποχώρηση. Η Τουρκία θα επανέλθει στο θέμα στις αρχές του 1974, αναγκάζοντας την Αθήνα, τον Μάρτιο του 1974, να κινήσει τις διαδικασίες για ελληνικές έρευνες στην περιοχή του Β. Αιγαίου. Θέτει θέμα υφαλοκρηπίδας και ζητά διαπραγματεύσεις για την οριοθέτησή της.
15 Ιουλίου: Πραξικόπημα που οργανώθηκε από την Αθήνα ανατρέπει τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Τουρκία δίνει προθεσμία για την επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση απειλώντας με επέμβαση.
20 Ιουλίου: Εφαρμόζεται το πρώτο μέρος της επιχείρησης εισβολής στην Κύπρο. Ο «Αττίλας 1» αφήνει πίσω του εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες και περισσότερο από το ένα τέταρτο του κυπριακού εδάφους υπό κατοχή. Επιστράτευση στην Ελλάδα.
16 Αυγούστου: Ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνει το σχέδιο της Τουρκίας για τη διχοτόμιση της Κύπρου. Το 36% του κυπριακού εδάφους βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή και δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι οδηγούνται στο δρόμο της προσφυγιάς. Η ελληνική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή βγάζει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.
1975: Οι ΗΠΑ εφαρμόζουν «εμπάργκο» πώλησης όπλων προς την Τουρκία. Η τελευταία ιδρύει την Τετάρτη Στρατιά, την επονομαζόμενη «Στρατιά του Αιγαίου». Συγκεκριμενοποιείται έτσι η απειλή εναντίον των νησιών του Αρχιπελάγους. Η Αγκυρα επαναφέρει το θέμα της υφαλοκρηπίδας εκδίδοντας νέες άδειες ερευνών ενώ το ερευνητικό σκάφος «Σισμίκ», συνοδευόμενο από πολεμικά του τουρκικού ναυτικού, εμφανίζεται στις υπό διεκδίκηση περιοχές. Η ελληνική κυβέρνηση προσφεύγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας και προτείνει την παραπομπή του θέματος στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης.
1976: Το «Σισμίκ» μετονομασμένο σε «Χόρα» βγαίνει και πάλι στο Αιγαίο. Η Ελλάδα προσφεύγει μονομερώς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Πιέσεις ευρωπαϊκών χωρών και των ΗΠΑ οδηγούν τις δύο χώρες στη δέσμευση (Πρακτικό Βέρνης) ότι θα απέχουν από οποιεσδήπτοε σχετικές ενέργειες μέχρι την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας. Η Τουρκία όμως επιμένει σε διαπραγματεύσεις και αρνείται τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου στην επίλυση της διαφοράς.
1977: Έντονες προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης για την άρση του «εμπάργκο» αποτυγχάνουν χάρις στις πιέσεις του ισχυρού ελληνικού λόμπι στο Κογκρέσο.
1978: Αμερικανικές πιέσεις οδηγούν στη συνάντηση Καραμανλή-Ετσεβίτ στο Μοντρέ χωρίς φυσικά αποτέλεσμα. Λίγους μήνες αργότερα η κυβέρνηση των ΗΠΑ κατορθώνει να ανατρέψει το «εμπάργκο» με το σκεπτικό ότι εμπόδιζε την επίτευξη προόδου στο Κυπριακό!
1979: Πιέσεις των ΗΠΑ για την επιστροφή της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και την «επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών στους κόλπους της Συμμαχίας».
1980: Με βάση το σχέδιο «Rogers» (ανωτάτου στρατιωτικού διοικητή του ΝΑΤΟ) η Ελλάδα επιστρέφει στο ΝΑΤΟ.
1981: Το ΝΑΤΟ αρχίζει με την «πολιτική των ίσων αποστάσεων» να ενισχύει ουσιαστικά τις τουρκικές διεκδικήσεις έναντι της Ελλάδας. Εξαίρεση της Λήμνου από το στρατηγικό σχεδιασμό της Συμμαχίας, μετά από απαίτηση της Τουρκίας, προκαλεί την αντίδραση της Ελλάδας και ουσιαστικά αδρανοποιεί την υλοποίηση της διαδικασίας που προέβλεπε το σχέδιο «Rogers».
1982: Συνεχής επιδείνωση των σχέσεων Αθηνών-ΝΑΤΟ ακολουθούν ουσιαστικά την πορεία που έχουν οι ελληνο-αμερικανικές σχέσεις. Η Ελλάδα αρχίζει μια διαδικασία προβολής «βέτο» σε διάφορες αποφάσεις της Συμμαχίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη στάση της τελευταίας έναντι των τουρκικών απειλών. Πρακτικά όμως η Ελλάδα περιθωριοποιείται και η Τουρκία βρίσκει ελεύθερο έδαφος για να αποκτήσει ερείσματα, ενώ συνεχίζει τις απειλές.
1983: Με το πρόσχημα της «ελληνοκυπριακής αδιαλλαξίας!» οι Τουρκοκύπριοι με τις οδηγίες της Αγκυρας «κηρύσσουν» ανεξάρτητο κράτος στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου.
1984: Η Τουρκία αρχίζει την τακτική των παραβιάσεων στο Αιγαίο στη συστηματική προσπάθεια αμφισβήτησης της υφιστάμενης κατάστασης.
1985: Οι τουρκικές παραβιάσεις συνεχίζονται πλαισιωμένες με την αμφισβήτηση
του καθεστώτος των νήσων του Αιγαίου. Ο τούρκος πρωθυπουργός Οζάλ κομπάζει
ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να δοκιμάζει την υπομονή της Τουρκίας των 50
εκατομμυρίων.
1986: Η Ελλάδα ανακοινώνει το νέο αμυντικό της δόγμα και τη στροφή της διάταξης των στρατιωτικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση της «απειλής εξ’ ανατολών». Αντιδράσεις από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Στρατιωτικό επεισόδιο στη μεθόριο στον Έβρο καταλήγει στο θάνατο δύο ελλήνων και ενός τούρκου στρατιώτη. Οι ΗΠΑ προτείνουν την καθιέρωση ασφαλιστικών δικλείδων για την αποφυγή κλιμάκωσης από τυχαία περιστατικά.
1987: Ερευνητικό σκάφος της Τουρκίας συνοδευόμενο από πολεμικά επιχειρεί έρευνες σε περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης είναι άμεση. Διατάσσεται μερική επιστράτευση. Η Τουρκία υποχωρεί ύστερα από αμερικανική παρέμβαση.
1988: Έτος ελληνοτουρκικής προσέγγισης. H συνάντηση Οζάλ-Παπανδρέου στο Νταβός ακολουθείται από την υπογραφή μνημονίου των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών, Γκιλμάζ-Παπούλια, για την οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης. Ο Οζάλ επισκέπτεται την Αθήνα.
1989: Η Τουρκία αμφισβητεί μετά τον εναέριο χώρο των 10 μιλίων, το FIR Αθηνών και την περιοχή ευθύνης έρευνας και διάσωσης της Ελλάδας. Με νόμο που κατατίθεται στην τουρκική βουλή η Τουρκία ορίζει μονομερώς τη ζώνη ευθύνης SAR που περιλαμβάνει επίσης και την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο αγνοώντας κάθε σχετική διεθνή συμφωνία. Δεκάδες τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο.
1990: Πιέσεις ΝΑΤΟ, ΗΠΑ για ελληνοτουρκική προσέγγιση. Πρώτες οργανωμένες κινήσεις στοχείων της Μειονότητας στη Θράκη.
1991: Συνάντηση Μητσοτάκη-Γκιλμάζ στο Παρίσι. Η Αγκυρα προτείνει τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και τη διευθέτηση του κυπριακού με βάση ελληνο-τουρκικές συνομιλίες.
1992: Υπογραφή συμφώνου Φιλίας και Συνεργασίας υπογράφεται στο Νταβός μεταξύ Κ. Μητσοτάκη και Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Λίγες εβδομάδες αργότερα η Τουρκία κλιμακώνει τις απειλές της και προειδοποιεί ότι η απόπειρα μετατροπής του Αιγαίου σε «ελληνική λίμνη θα αποτραπεί με κάθε τρόπο από την Τουρκία.
1993-1994: Κορυφώνονται οι παραβιάσεις πάνω από το Αιγαίο. Οι Τούρκοι κατηγορούν την Ελλάδα για υποστήριξη Κούρδων και τον σχεδιασμό τρομοκρατικών ενεργειών στην Τουρκία. Η διαμαρτυρία παίρνει επίσημη μορφή στο τέλος του 1994 με σχετική επιστολή διαμαρτυρίας του Ντεμιρέλ προς τον έλληνα πρόεδρο Κ. Καραμανλή. Παράλληλα η πρωθυπουργός Τσιλέρ διακηρύσσει ότι «τυχόν επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια θα αποτελέσει αιτία πολέμου με πρώτο θύμα τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου».
1994: Η Διεθνής Συμφωνία για το Δίκαιο της Θάλασσας μπαίνει σε ισχύ. Η Τουρκία δεν χάνει την ευκαιρία να διακηρύττει ότι η «συμφωνία σε ό,τι αφορά το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων σε 12 μίλια δεν μπορεί να έχει ισχύ στο Αιγαίο όπου θα πρέπει να υπάρξουν σχετικές διαπραγματεύσεις». Η Ελλάδα και η Τουρκία διεξάγουν ταυτόχρονα ασκήσεις στο Αιγαίο. Οι ΗΠΑ παρακολουθούν από κοντά τις ασκήσεις και προτείνουν την υιοθέτηση σειράς «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης».
1995: Η Αγκυρα υποκινεί τους Μουσουλμάνους της Θράκης. Συμφωνία Τελωνειακής Ένωσης Ευρωπαϊκής Ένωσης-Τουρκίας. Η τουρκική εθνοσυνέλευση με ψήφισμά της εξουσιοδοτεί την πρωθυπουργό Τσιλέρ να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, ακόμη και βία εάν η Ελλάδα προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο. Αδιαλλαξία του Ραούφ Ντεγκντάς στην Κύπρο που απειλεί να προσαρτίσει τα κατεχόμενα στην Κύπρο εάν η κυπριακή κυβέρνηση προχωρήσει με τα σχέδιά της να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Νέες απόπειρες δημιουργίας ταραχών στη Θράκη σε συνδυασμό με την επίσκεψη του τούρκου υφυπουργού Τύπου στην περιοχή. Μαζικές παραβιάσεις στο Αιγαίο.
1996: Παραβιάσεις στο Αιγαίο. Προκλήσεις στην Ίμια.
Φυσικά στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθούν και εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις προκλήσεων που έχουν καταγραφεί τα τελευταία 22 χρόνια και κινούνται στην ευρύτερη προσπάθεια της Τουρκίας να αναδειχθεί σαν η κυρίαρχη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή.
Φ.Γ.Κ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ «ΠΤΗΣΗΣ»
Το παρακάτω άρθρο του καθηγητή κου Χρήστου Γιανναρά δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής 4ης Φεβρουαρίου. Το αναδημοσιεύουμε, επειδή πιστεύουμε ότι εκφράζει όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες στον τόπο που λέγεται Ελλάδα.
Ίμια οιμώζουσα
Στη βραχονησίδα Ίμια δεν κρίθηκε μια κυβέρνηση και μια στρατιωτική ηγεσία. Κρίθηκε συνολικά ό,τι έχουμε χτίσει ως κρατικό και κοινωνικό οικοδόμημα εδώ και μερικές δεκαετίες. Και συγκρίθηκε με τη σοβαρότητα των Τούρκων. Ναι, η Τουρκία ζει σε μόνιμη κοινωνική και πολιτική κρίση, ασελγεί συνεχώς σε κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όμως τον βαρβαρικό της ρόλο τον παίζει σοβαρά, με συνέπεια και πυγμή. Προμελετημένα και ευφυέστατα κατακτούν οι Τούρκοι, βήμα προς βήμα, ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή. Αυτό επιδιώκουν και ξέρουν πώς να το πετύχουν.
Έχουν σοβαρότητα, που λείπει από μας τραγικά. Το δικό μας κράτος τρέμει μπροστά στους χουλιγκάνους καταληψίες του Πολυτεχνείου, πού να βρει ανάστημα να το υψώσει απέναντι στην ευφυέστατη στρατηγική των Τούρκων; Πώς να επιδείξει σοβαρότητα ένα κράτος που δύο ολόκληρους μήνες σερνόταν στον ωνάσειο εξευτελισμό κάθε πολιτικής και συνταγματικής αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό και φτάσαμε στον ανήκουστο διασυρμό. Κράτος που να πατούν εισβολείς το έδαφός του, και αυτό να μαζεύει τις σημαίες και τα όπλα του και να αποχωρεί, με τον όρο να αποχωρήσουν και οι εισβολείς, έστω κι αν θριαμβολογούν για ιδιοποίηση των καταπατημένων. Ποιο ανάλογο τέτοιου έσχατου κρατικού αυτοεξευτελισμού, μπορούμε να επικαλεσθούμε;
Ομολογήθηκε επίσημα από το βήμα της Βουλής: Δεν είμαστε παρασκευασμένοι, έχουμε καίρια υστερήματα, μας λείπουν ακόμα πολλά για να μπορέσουμε να αντισταθούμε σθεναρά στην τουρκική ανομία και βαρβαρότητα. Αλλά τι ακριβώς μας λείπει; Μια ευφυής πολιτική, μια τολμηρή διπλωματία και εύστροφη στρατηγική χρειάζεται ανθρώπους με έκτακτη παιδεία, καλλιέργεια και ιστορική συνείδηση, που η Ελλάδα δεν τους παράγει. Χρειάζεται κυρίως φρόνημα και αίσθηση πατρίδας -άμεση αίσθηση ότι η βραχονησίδα Ίμια είναι εξίσου και ακραιφνώς Ελλάδα όσο και η πλατεία Συντάγματος. Με απαίδευτους ή αφελληνισμένους πολιτικούς, μεταπράτες ευρωπαϊκών ιδεολογημάτων, δεν μπορεί να υπάρξει εμπνευσμένη οξύνοια, ευφυής τόλμη. Κάποιες μοναχικές φωνές κραυγάζουν από χρόνια ότι η εξωτερική πολιτική αρχίζει με το φρόνημα και την αυτοσυνειδησία που μεταγγίζουμε από το δημοτικό σχολείο, μα κάτι τέτοιο σήμερα λογιαριάζεται σαν «εθνικισμός», «σοβινισμός», «σκοταδιστική συντήρηση».
Ποιος είναι διατεθειμένος σήμερα να πολεμήσει για την «πατρίδα», ποια ποιότητα ζώσα ταυτίζεται στις συνειδήσεις μας με την πατρίδα, ποια ιστορία, ποια γλώσα, ποια ιερά, ποια ελευθερία γνωρίζει ο Έλληνας πάρεξ την καταναλωτική; Στη βραχονησίδα Ίμια ξεγυμνώθηκε θεαματικά η ανθρωπολογική μας έκπτωση, η κοινωνική παρακμή μας. Πίσω από τους ανθρώπους που πήραν έμφοβοι τις αποφάσεις, που έμειναν εκτεθειμένοι για κραυγαλέες παραλείψεις, για κωμικές παλινωδίες, που μέτρησαν τα δεδομένα με κοντόθωρο μικρονοϊκό ωφελιμισμό, πίσω από τους ενόχους αυτής της ανατριχιαστικής ταπείνωσης του Γένους των Ελλήνων, βρίσκεται ο καθένας μας, βρισκόμαστε όλοι μας. Βρίσκεται ο αεριτζής νεόπλουτος, ο καταχραστής εργολήπτης, ο φοροφυγάς, ο διορισμένος με κομματικό σημείωμα, ο ανάλγητος για το «κοινωνικό κόστος» συνδικαλιστής. Βρίσκεται ο Έλληνας-έρμαιο της κρετινικής «ψυχαγωγίας» των τηλεοπτικών καναλιών και του κρατικού τζόγου, βρίσκεται η διαλυμένη για λόγους «εκδημοκρατισμού» παιδεία μας, η αφελληνισμένη μας διανόηση. H αφαιρετική σύνοψη όλης αυτής της ευτέλειας και αποσύνθεσης συγκρότησε τη νοοτροπία και τακτική, τελικά τον ανθρωπολογικό τύπου του σημερινού Έλληνα που ορθώθηκε στην βραχονησίδα να αναμετρηθεί με τους Τούρκους ενώ εσείς είχατε προσπαθήσει να πουλήσετε τις βραχονησίδες».
Αυτόν τον Έλληνα -εμάς όλους- συνόψισε και εκπροσώπησε στην πρόσφατη κρίση η νέα «εκσυγχρονιστική» μας κυβέρνηση. Είναι κρίμα, είναι οδύνη, γιατί στηρίξαμε όλοι στον πρωθυπουργό και σε κάποια στελέχη του καίριες ελπίδες ανάκαμψης από την συλλογική μας έκπτωση. Τουλάχιστον, αυτή η τόσο πρώιμη αποτυχία τους, το βαρύτατο στίγμα που ανεξάλειπτα πια τους βαραίνει, ας λειτουργήσει σαν κραδασμός για την αφύπνισή τους στα ουσιώδη. Με ταπεινοσύνη και σεμνότητα να αποδείξουν ότι κατάλαβαν τι σημαίνει αυτό το καινούργιο 1897: H παιδεία, ο πολιτισμός, η αυτοσυνειδησία, το φρόνημα, είναι οι προϋποθέσεις για την επιβίωση, την ποιτότητα της ζωής, την αξιοπρέπειά μας των Ελλήνων. Για να σοβαρέψει επιτέλους κάποτε το κωμικό και ανυπόληπτο κράτος μας.
Χρήστος Γιανναράς
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
1000 χρόνια μετά!
Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων σίγουρα ανέβασαν τις τηλεοπτικές ακροαματικότητες στα ύψη! Συζητήσεις επί συζητήσεων, «αναλύσεις» και οχλαγωγία από «ειδήμονες» που συμπέραιναν, διαπίστωναν, και «δήλωναν» μπροστά σε εκατομμύρια, αποφασιμένους στην αρχή και απογοητευμένους κατόπιν, Έλληνες. Χίλια χρόνια ενασχόλησης με το πρόβλημα «Τουρκική επεκτατικότητα» (από 1071 μετά Χριστόν εάν δεν απατώμαστε) και από ό,τι φαίνεται μάλλον δεν έχουμε μάθει να ζούμε με αυτό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν έχουμε μάθει -και με βάση όλες τις ενδείξεις ούτε πρόκειται να μάθουμε- να το αντιμετωπίζουμε κάθε φορά που, με οποιοδήποτε τρόπο, εκδηλώνεται. Ειπώθηκαν και γράφηκαν πολλά κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών. Θεωρούμε χρέος μας όμως να αναφερθούμε και εμείς στα πρόσφατα γεγονότα και να επιχειρήσουμε να δώσουμε κάποιες ουσιαστικές και κυρίως αληθινές απαντήσεις που κατά πάσα πιθανότητα ζητούν επίμονα πολλοί Έλληνες και όχι μόνο οι αναγνώστες αυτού του περιοδικού. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά…
Από το πρωί της Τετάρτης, 31 Ιανουαρίου, που άρχισαν να φτάνουν τα κακά μαντάτα σημειώθηκε και η επανεμφάνιση των «ειδικών» -εξαιρούμε και σεβόμαστε τους, μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού, πραγματικά αξιόλογους σχετικούς επιστήμονες και πολιτικούς καθώς και στρατιωτικούς εν αποστρατεία που κλήθηκαν να εκφράσουν την άποψή τους- που ήρθε να χειροτερέψει ακόμη περισσότερο τα πράγματα καθώς μέσα στο γενικότερο κλίμα ηττοπάθειας αλλά και τις προσπάθειες της κυβέρνησης να «ρίξει το μπαλάκι» σε έναν αριθμό ανώτατων και ανώτερων αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων, ο μέσος Έλληνας τελικά μάθαινε ότι, «μάλλον δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την τουρκική απειλή»… Και τότε προς τι οι χρόνιες και ατελείωτες οικονομικές μας -και όχι μόνο- θυσίες για τη διατήρηση του αξιόμαχου των ενόπλων δυνάμεων; Προς τι οι αγορές νέων οπλικών συστημάτων, η διαρκής εκπαίδευση, η διατήρηση τόσων ανδρών υπό τα όπλα.; Προς τι οι «Ιέρακες», οι «Καταιγίδες», οι «Παρμενίωνες» και τόσες άλλες διακλαδικές και μη ασκήσεις;. Μήπως σε παλαιότερα περιστατικά πολλά από τα οποία εξελίχθηκαν τελικά σε συρράξεις καθόλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις ήταν καλύτερα προετοιμασμένες και εμείς δεν το γνωρίζαμε; Σίγουρα όχι. Μήπως κάθε φορά που το παιχνίδι χανόταν εις βάρος μας, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης είχαν οι πολιτικές και όχι οι στρατιωτικές ηγεσίες;. Για ψάξτε λίγο την πρόσφατη ιστορία μας (Μικρασιατική καταστροφή, Κύπρος…). Δεν θα προσπαθήσουμε εδώ να πείσουμε για το αξιόμαχο των ελληνικών Ε.Δ. Το κάνουμε σε κάθε τεύχος της «Π».
NAI ήταν και είναι έτοιμες για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε απειλής. Εάν δεν το γνωρίζαμε και δεν το πιστεύαμε αυτό να είσαστε σίγουροι ότι θα «το κλείναμε» και θα πηγαίναμε σπίτια μας, πράγμα που νομίζουμε ότι θα έκαναν και οι άλλοι συνειδητοποιημένοι συνάδελφοι που εργάζονται για την έκδοση εντύπων που πραγματεύονται θέματα άμυνας. Πέρα όμως από αυτό, έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί η Τουρκία έχει μείνει μόνο σε απειλές; Μήπως επειδή το κόστος μίας, έστω νικηφόρας, εμπλοκής της με την Ελλάδα θα αποτελούσε τη χαριστική βολή και για αυτήν; Σε όλους μας δόθηκε η ευκαιρία της παρακολούθησης της ανάπτυξης τόσο της ελληνικής όσο και της τουκικής ναυτικής δύναμης στην περιοχή μέσω της ξέφρενης κούρσας των τηλεοπτικών καναλιών για την όσο το δυνατό πληρέστερη κάλυψη των εξελίξεων. Το πρώτο αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι οι μονάδες του Πολεμικού μας Ναυτικού που κλήθηκαν να σπεύσουν στην περιοχή έπλευσαν «πάση δυνάμη», και ενήργησαν υπό τις εντολές του αρχηγού Γ.Ε.ΕΘ.Α. Ναυάρχου X. Λυμπέρη παρεμποδίζοντας την είσοδο των τουρκικών σκαφών και δημιουργώντας ένα σκηνικό που θύμιζε έντονα το κυνήγι του σκύλου με τη γάτα! Τα ελληνικά πληρώματα βρισκόταν σε πλήρη ετοιμότητα καθώς τα σκάφη του στόλου μας είχαν λάβει θέσεις μάχης…
Σε πλήρη ετοιμότητα τέθηκαν τόσο οι υπαγόμενες στην Α.Σ.Δ.Ε.Ν., στρατιωτικές μονάδες όσο και αυτές που εδρεύουν στο ευρύτερο μέτωπο του Έβρου, βγαίνοντας στους προβλεπόμενους, βάσει σχεδίων αμύνης, χώρους διασποράς και επανδρώνοντας τις θέσεις μάχης τους. H Πολεμική Αεροπορία κράτησε κάθε διαθέσιμο αεροσκάφος σε ετοιμότητα δύο λεπτών, ενώ οι έξοδοι ελληνικών αεροσκαφών μοιρών αναχαιτίσεως έφτασαν περί τις 30… Και ενώ οι Έλληνες παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα την εξέλιξη της κατάστασης μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, ακούγοντας τις «βαρυσήμαντες» δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας περί του ανυποχώρητου των θέσεών μας και ζώντας ουσιαστικά ένα δεύτερο Μάρτη του ’87, ξυπνούν το άλλο πρωί σε μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα… H καθαρά διπλωματική ήττα εις βάρος μας ως διά μαγείας μετατράπηκε και σε στρατιωτική, με κύρια αφορμή το γεγονός της αποβίβασης Τούρκων καταδρομέων τη νύχτα εκείνη σε παρακείμενη βραχονησίδα (Δυτική Ίμια). Δεν θα κρίνουμε τη στατιωτική ηγεσία με βάση το γεγονός και μόνο ότι δεν επάνδρωσε τη βραχονησίδα αυτή καθώς ο σχεδιασμός κάθε επιχείρησης και η κατά συνέπεια διάταξη των δυνάμεών μας σε κάθε περίπτωση, είναι αποκλειστικά δική της γνώση και αρμοδιότητα. H συνέντευξη του Υποπλοιάρχου του Πολεμικού μας Ναυτικού και επικεφαλής της ομάδας των ανδρών της M.Y.K. επάνω στην Ίμια εκείνη τη νύχτα, έδωσε απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα και απέδειξε πάνω από όλα ότι η τουρκική ενέργεια έγινε αντιληπτή από την ελληνική δύναμη, καθώς και ότι δεν ήταν παρά μία -επιτυχημένη ομολογουμένως- προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων από την τουρκική πλευρά. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να μιλάμε για στρατιωτική ήττα, τόσο λόγω των όσων ανέφερε ο έλληνας αξιωματικός της M.Y.K., όσο και λόγω του ότι πολύ απλά θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει εμπλοκή έτσι ώστε να υπάρξει και στρατιωτική ήττα. Ας μην ξεχνάμε ότι η υπόθεση της αποβίβασης τουρκικής δύναμης σε έδαφός μας αποτέλεσε και την αρχή του κακού όσον αφορά τη συντριβή του Ελληνικού A.B. 212 ASW (Π.Ν. 21) της Διοίκησης Ελικοπτέρων Ναυτικού και το θάνατο των τριών μελών του πληρώματός του, γεγονός που αποτελεί άλλη μία χειροπιαστή απόδειξη του ότι οι ένοπλες δυνάμεις έκαναν όπως έπρεπε τη δουλειά και το καθήκον τους. To πόρισμα της ερευνητικής επιτροπής είναι το μόνο επίσημο και αποδεκτό συμπέρασμα ή σύνολο συμπερασμάτων που θα πρέπει να αποδεχθούμε και έτσι ας περιμένουμε…
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τρεις οικογένειες έχασαν τα παιδιά τους. Τα έχασαν όμως άδικα; Πιστεύουμε πως OXI. O θάνατος των τριών αυτών ηρώων αποδεικνύει πάνω από όλα την ικανότητα του πραγματικού Έλληνα, έφεδρου ή μόνιμου, να καταπνίγει τον ανθρώπινο φόβο και πάντα να «βγάζει το φίδι από την τρύπα» όταν χρειαστεί… Αποδεικνύει την ύπαρξη φιλότιμου και διάθεσης αυτοθυσίας μέσα στο πέλαγος της κρατικής αδιαφορίας… Οι Υποπλοίαρχος X. Καραθανάσης, Υποπλοίρχος Π.Βλαχάκος και Αρχικελευστής E. Γιαλοψός, θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μας και οι άνθρωποι σαν αυτούς θα αποτελούν τη μόνη μας ελπίδα για καλύτερες μέρες… Κλείνοντας, θα θέλαμε, όπως και το 1987, να υπενθυμίσουμε ότι ο χειρότερος εχθρός μας σε ό,τι αφορά τα ελληνοτουρκικά είναι η άγνοια και η έλλειψη πληροφόρησης. Τα πρόσφατα γεγονότα απέδειξαν πάνω από όλα ότι η σημερινή Τουρκία που βρίσκεται στο χείλος της οικονομικής καταστροφής, και που έχει «κακά προηγούμενα» με το σύνολο σχεδόν των άλλων γειτόνων της, δεν αποτέλεσε ποτέ (μιλάμε για τη μεταπολιτευτική περίοδο) σοβαρό παράγοντα υποκίνησης των εκάστοτε ελληνικών ηγεσιών σε μία κοινή και δραστήρια εξωτερική πολιτική…
Δημήτρης Στεργίου
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΟΣΑ ΓΡΑΦΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ…
Χαρακτηριστικικά και επεξηγηματικά είναι τα πρωτοσέλιδα τουρκικών εφημερίδων την περίοδο της κρίσης και εξηγούν πολλά σχετικά με τα όσα συνέβησαν.
1. ΗURRΙΕΤ, 28 Ιανουαρίου 1996
«ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΗΜΑΙΩΝ»
Οι Έλληνες αποτόλμησαν χθες να τοποθετήσουν τη σημαία τους στη βραχονησίδα που βρίσκεται στην Αλικαρνασσό. Ομάδα της Ηrriyet πήγε αμέσως στη βραχονησίδα, κατέβασε την ελληνική σημαία και στη θέση της ύψωσε την τουρκική.
2. ΗURRΙΕΤ 29 Ιανουαρίου 1996
«ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ»
H Αθήνα παίζει με τη φωτιά. Στην ανήκουσα στην Τουρκία βραχονησίδα «Κardak», όπου ομάδα της Ηrriyet ύψωσε την τουρκική σημαία, χθες έλληνες στρατιώτες την κατέβασαν και ύψωσαν την ελληνική. Ελληνικά πλοία περικύκλωσαν το νησί.
3. 30 Ιανουαρίου 1996. (Το θέμα περνά δεύτερο)
ΗURRΙΕΤ: «ΙΔΟΥ H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ»
Αφού κατέβασαν την τουρκική σημαία και ανύψωσαν τη δική τους, ελληνικά σκάφη παρέμειναν μπροστά από την «Κardak». Σε απόσταση ενός μιλίου κατέφθασαν σκάφη της Τουρκικής Ακτοπλοΐας (Τουρκική Ασφάλεια Ακτών). Στην περιοχή, ελληνικά «Φάντομ» παρενοχλούσαν τα σκάφη συνεχώς.
4. 31 Ιανουαρίου 1996
ΗURRΙΕΤ:«ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ»
O πρόεδρος της Δημοκρατίας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, δήλωσε: «Ένας πόλεμος με την Τουρκία δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας, αλλά αυτοί ξέρουν».
Για τους αναγνώστες της «Π», τα όσα συνέβησαν, τουλάχιστον στην πρώτη φάση
της κρίσης, δεν θα πρέπει να προκάλεσαν έκπληξη. Με σειρά δημοσιευμάτων η
«Π» είχε προσπαθήσει να επισημάνει τον κίνδυνο. Μόλις τον Οκτώβριο του 1995
το σχετικό άρθρο του Χρ. Κτενά είχε σταθεί προφητικό αναλύοντας το υπόβαρθο
πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η πρόσφατη κρίση, πολύ δε περισσότερο θα
στηριχθεί και η επόμενη «ΙΜΙΑ».
