Στη δεκαετία του 1930, η Γαλλία προέβη στο εξαιρετικά φιλόδοξο project της κατασκευής μιας σειράς οχυρώσεων για την προστασία και ασφάλεια της χώρας, ώστε να μην επαναληφθούν οι αμέλειες και οι παραλείψεις της κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτή ήταν η γνωστή γραμμή Maginot, το αδιαπέραστο τείχος αμύνης για την αποτροπή οιασδήποτε εισβολής εξ Ανατολών. Λογικό βέβαια είναι, όταν μια χώρα αναπτύσσει μια νέα αμυντική τεχνολογία, οι άλλες να απαντούν, εστιάζοντας στη βελτίωση των δικών τους.
Ο λόγος δημιουργίας του Schwerer Gustav
Από την επισταμένη μελέτη των οχυρώσεων της γραμμής Maginot, όπως δημοσιεύτηκαν στις γαλλικές εφημερίδες της εποχής, η Βέρμαχτ αντελήφθη τις αδυναμίες της, αφού δε διέθετε κανένα όπλο τόσο ικανό ώστε να εξουδετώσει τη γαλλική άμυνα. Έτσι το 1935, ζητήθηκε από τη Friedrich Krupp AG, τον όμιλο της βαριάς βιομηχανίας στο Έσσεν, μια σειρά βαλλιστικών εκθέσεων για πυροβόλα όπλα των 70, 80, 85 και 100 εκατοστών. Στόχος ήταν η δυνατότητα βολών, σαφώς πέραν της εμβελείας του εχθρικού πυροβολικού, που θα μπορούσαν να επιτύχουν τη διάτρηση ενισχυμένου σκυροδέματος επτά μέτρων ή χαλύβδινης θωρακίσεως ενός μέτρου.
Ο Krupp παρουσίασε τις εκθέσεις με τους σχετικούς υπολογισμούς, αλλά δεν προέβη σε περαιτέρω ενέργειες. Το Μάρτιο του 1936, ο Χίτλερ επισκέφτηκε αυτοπροσώπως το εργοστάσιο για να ρωτήσει με κάθε σαφήνεια τι είδους όπλο χρειαζόταν, ώστε να διαλύσει τη γαλλική αμυντική θωράκιση στο Maginot. Η απάντηση που έλαβε είναι πως ένα πυροβόλο των 33,5 ιντσών (80 εκατοστών), μεταφερόμενο σε σιδηροδρομικές ράγες, θα μπορούσε να επιτύχει τα επιδιωκόμενα. Ο Χίτλερ πείσθηκε από τις επεξηγήσεις και έδωσε την εντολή για την έναρξη του project. Επικεφαλής του τμήματος ανάπτυξης πυροβόλων στην Krupp ήταν ο Erich Müller ο οποίος και ξεκίνησε με την ομάδα του να εργάζεται επάνω στο τεραστίων διαστάσεων όπλο.
Στις αρχές του 1937, ο Krupp συναντήθηκε με τον Χίτλερ, παρουσιάζοντάς του το σχέδιο. Ο τελευταίος ενέκρινε αυτό που είδε και η Ανώτατη Διοίκηση του Γερμανικού Στρατού (Oberkommando des Heeres) ανέθεσε στον όμιλο της βαριάς βιομηχανίας του Krupp τη κατασκευή τριών πυροβόλων. Αρχικώς πήραν την ονομασία «Kanone 80», αλλά έγιναν τελικώς γνωστά ως «Schwerer Gustav» (Βαρύς Γουστάβος). Κατ’ επιθυμία του ιδίου του Φύρερ, το πρώτο να έπρεπε να είναι έτοιμο μέχρι τον Μάρτιο του 1940.
Χαρακτηριστικά και τρόπος μεταφοράς
Η κάννη αποτελείτο από δύο κομμάτια. Το πλήρες μήκος της ήταν 32,48 μέτρα, ενώ στο οπίσθιο τμήμα της ήταν προσαρτημένη η βάση στηρίξεως – με τέσσερις υδραυλικούς απορροφητές ανάκρουσης – και το κλείστρο. Η κάννη είχε δυνατότητα ανυψώσεως έως 65 μοίρες. Το Schwerer Gustav ήταν τοποθετημένο επάνω σε 80 τροχούς και μεταφερόταν σε δύο παράλληλες σιδηροδρομικές γραμμές. Η λειτουργία του επιτυγχάνετο με μια γεννήτρια diesel. Όλο το πυροβόλο είχε μήκος 47,30 μέτρα, πλάτος 7,10 και ύψος 11,60. Μόνο η κάννη, η βάση στηρίξεως και το κλείστρο ζύγιζαν 400 τόνους. Ολόκληρο όμως το όπλο έφτανε τους 1.350 τόνους.
Δεν ήταν μόνο οι παράλληλες ράγες που απαιτούνταν για τη μεταφορά του Schwerer Gustav, αλλά αυτές δεν έπρεπε να έστριβαν περισσότερο από 15 μοίρες. Γενικώς, χρειαζόταν μια γιγάντια προσπάθεια για τη μετακίνησή του και την προετοιμασία του για βολή. Κάθε φορά αποσυναρμολογείτο και τοποθετείτο σε 25 φορτηγά βαγόνια, χωρίς να περιλαμβάνεται το πλήρωμα και οι οβίδες. Εκεί που ήταν να στηθεί, έμπαιναν πρόσθετες ράγες για γερανογέφυρες που θα σήκωναν τα κομμάτια στο σημείο συναρμολόγησης. Επιστρατεύονταν περίπου 250 άνδρες για να συνδέσουν τμηματικά το υπερόπλο σε 54 ώρες, ενώ χρειάζονταν και δύο Flak για την προστασία του από εναέρια επίθεση.
Η Krupp είχε κατασκευάσει ειδικές μηχανές για τη μεταφορά του πυροβόλου της που ονομάστηκαν D 311. Κάθε μία τροφοδοτείτο με έναν εξακύλινδρο κινητήρα diesel MAN των 940 ίππων. Οι οβίδες μεταφέρονταν κι αυτές μέσω των διδύμων σιδηροτροχιών πίσω από το Schwerer Gustav. Ανελκυστήρες στο πίσω μέρος του όπλου ανέβαζαν τα πυρομαχικά στο κατάστρωμα βολής. Το βλήμα ανυψωνόταν από μία πλευρά και οι σάκοι πυρίτιδας με την ορειχάλκινη θήκη από την άλλη. Ένας υδραυλικός κριός έσπρωχνε το βλήμα στην κάννη. Χρειάζονταν 20 με 45 λεπτά για να γεμίσει η κάννη και να προετοιμαστεί για βολή, ενώ μόνο 14 έως 16 βολές μπορούσαν να πραγματοποιηθούν σε μία ημέρα.
Θα συνεχίσουμε με τη δράση του πυροβόλου εναντίον της Σεβαστουπόλεως στην Κριμαία
