Η δράση του αξιόμαχου Junkers Ju 87, τόσο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία όσο και στις Πολωνία και Γαλλία το 1939-1940, τροφοδότησε τη ναζιστική προπαγάνδα και τράβηξε την προσοχή της Υπηρεσίας Πολεμικής Αεροπορίας του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού (Dai-Nippon Teikoku Rikugun Kōkū Hombu) η οποία επιθύμησε να αντιγράψει τις επιτυχίες του.
Έτσι, το Σεπτέμβριο του 1941, ανέθεσε στην Kawasaki Kōkūki Kogyo K.K το σχεδιασμό ενός ελαφρού βομβαρδιστικού καθέτου εφορμήσεως, για την υποστήριξη στρατευμάτων στο πεδίο μάχης. Το αεροσκάφος απαιτήθηκε να είναι δικινητήριο, να είναι οπλισμένο με ρυγχαία πολυβόλα των 12,7 χιλιοστών και οπίσθιο των 7,7 χιλιοστών, όπως και να μπορεί να μεταφέρει βόμβες βάρους μεταξύ 300 και 500 κιλών.
Διαθέτοντας τη σχετική εμπειρία από το βαρύ μαχητικό Ki-45 «Τοryu» και το ελαφρύ βομβαρδιστικό Ki-48 «Lily», ο μηχανικός Takeo Doi ξεκίνησε με την ομάδα του τις εργασίες για το νέο project τον Οκτώβριο του 1941, μόλις δηλαδή ένα μήνα μετά την έκδοση των προδιαγραφών από το επιτελείο της Αεροπορίας Στρατού. Το Ki-66 είχε αρκετά κοινά με τα δύο άλλα, αλλά αντλούσε στοιχεία κυρίως από το επιτυχμένο «Τοryu», το οποίο ταίριαζε καλύτερα στα απαιτούμενα χαρακτηριστικά και είχε καλές επιδόσεις.
Και τα τρία έφεραν σχετικά λεπτή άτρακτο με μακρύ κόκπτιτ, η οποία κατέληγε σε μονό ουραίο. Ως προς τις διαστάσεις του, το Ki-66 ήταν μεγαλύτερο από το Ki-45 αλλά μικρότερο από το Ki-48. Τροφοδοτείτο με δύο αερόψυκτους δεκατετρακύλινδρους αστεροειδείς Nakajima Ha-115 των 1.130 ίππων έκαστος, ενώ κάτω από τις πτέρυγες, ακριβώς πίσω από τα ατρακτίδια των κινητήρων, ήταν εγκατεστημένα τα αερόφρενα βυθίσεως τα οποία πάρθηκαν αυτούσια από το Ki-48-IIb.
Το διαφανές ρύγχος του Ki-48 αντικαταστάθηκε στο Ki-66 από συμπαγές, όπου ήταν τοποθετημένα δύο πολυβόλα (τύπου 1) των 12,7 χιλιοστών. Υπήρχαν δύο ακόμη πολυβόλα (τύπου 89) των 7,7 χιλιοστών στη ράχη της ατράκτου, πίσω από το θάλαμο διακυβερνήσεως. Το πλήρωμα ήταν διμελές, από τον πιλότο και τον πυροβολητή, ο οποίος εκτελούσε και καθήκοντα ασυρματιστού.
Το πρώτο πρωτότυπο ετοιμάστηκε τον Οκτώβριο του 1942, ενώ ακολούθησαν άλλα πέντε, με το τελευταίο να παραδίδεται τον Απρίλιο του 1943. Οι δοκιμές που ακολούθησαν ήταν γενικά επιτυχημένες. Παρ’ όλα αυτά, δε δόθηκε ποτέ επίσημη έγκριση παραγωγής του. Η μέγιστη ταχύτητά του (332 μίλια/ώρα) ήταν ελάχιστα καλύτερη από αυτήν του Ki-48-II (314 μίλια/ώρα), το οποίο ήταν ήδη σε παραγωγή και αναμενόταν να μετατραπεί και σε καταδυτικό βομβαρδιστικό.
Μέχρι το κλείσιμο των εργασιών, προτάθηκαν αρκετές αλλαγές και εξετάστηκαν διάφορες εναλλακτικές στην προσπάθεια της εταιρείας να σώσει το project της. Ένα από τα πρωτότυπα μετατράπηκε σε Ki-66-Ib με την τοποθέτηση των αερόψυκτων Nakajima Ha 315-1 που απέδιδαν 1.360 ίππους. Υπήρξαν περαιτέρω βλέψεις, που δεν υλοποιήθηκαν, για το Ki-66-Ic με τους Nakajima Ha-39 των 2.100 ίππων, καθώς και το Ki-66-Id με τους Nakajima Ha-45 των 1.900 ίππων. Έγιναν σκέψεις και για το Ki-66-II ως βαρύ μαχητικό τροφοδοτούμενο με Nakajima Ha-315. Σχεδιάστηκε μεν, αλλά δεν κατασκευάστηκε ποτέ. Το πρόγραμμα του νέου αεροσκάφους έπαυσε οριστικώς τον Οκτώβριο του 1943.
Τεχνικά χαρακτηριστικά / επιδόσεις
- Έκταση πτερύγων: 15,5 μέτρα
- Επιφάνεια πτερύγων: 34 τετραγωνικά μέτρα
- Ύψος: 3,7 μέτρα
- Μήκος: 11,2 μέτρα
- Καθαρό βάρος: 4.100 κιλά
- Μέγιστη ταχύτητα: 332 μίλια/ώρα
- Ανώτατο υψόμετρο: 10.000 μέτρα
- Ρυθμός ανόδου: 670 μέτρα/λεπτό
- Αυτονομία πτήσεως: 1.243 μίλια
